Dat de resultaten van zijn TerZake-topvijf (min 35 procent) Paul D’Hoore, de befaamde auteur van De tien beurswetten van Paul D’Hoore, lelijk dwarszaten, hebben wij vorige week verteld. Dat de eerstvolgende die hij voor zijn microfoon zou krijgen de rekening zou betalen, lag voor de hand. De ongelukkige was Jef Colruyt, manager van het jaar van Trends. ‘Niet te veel zalven’, hadden ze D’Hoore meegegeven toen hij zich naar de uitreiking begaf. ‘En maak eens een interview waar de mensen morgen van spreken.’ Nu, dat is het geworden.
In de studio had Frieda Van Wijck net een debat tussen de partijvoorzitters in de soep laten draaien door altijd dezelfde vraag te stellen waarop toch niemand wou antwoorden. ‘Stel dat de N-VA de verkiezingen wint en met de CDH en het FDF een federale regering kan vormen, zou u dan samen met…’ Zoiets.
Omdat aan alle ellende een eind komt, was ook dat debat uiteindelijk voorbij en na nog wat rommel was het tijd voor de manager van het jaar. Frieda draaide zich met een forse pirouette naar het grote scherm waarop D’Hoore met een pijnlijke grimas een ontvangertje dieper in zijn oor stond te proppen, en gaf eens te meer een meesterlijke voorzet: ‘Jef Cornuyt is door het dagblad Trends uitgeroepen tot manager van het jaar. Paul D’Hoore is op de plechtigheid. Paul, is de winnaar blij?’
Een typische Frieda VW-vraag. Thuis waren wij al opgeveerd met een verbolgen: ‘Dat zal wel, domme kiek!’ Maar dat was voor onze beurt gesproken. Want D’Hoore stak heel anders van wal: ‘Ik betwijfel het, of hij blij is. Want boven deze onderscheiding hangt een echte vloek. Niet alleen gaan zowat alle bedrijven van de managers van het jaar failliet, maar vorig jaar zijn ook in één klap drie ex-gelauwerden gestorven: John Cordier, Albert Bert en Aimé Desimpel. En een grappig toeval: tien jaar geleden was de vader van de nieuwe laureaat zelf manager van het jaar, en ook hij was kort nadien zo dood als een pier. Daarom zullen we het vragen aan de winnaar zelf die naast mij staat: mijnheer Delhai… pardon Colruyt, bent u zich ervan bewust dat deze titel behekst is en vreest u niet dat u net als uw vader snel zal sterven?’
Gelukkig lagen wij thuis opnieuw in onze zetel want hadden we rechtop gestaan, we waren van verbijstering omvergevallen. Bij die VRT hebben ze werkelijk geen gram respect meer. Einde van het jaar gaven ze op Radio 1 een overzicht van wie in 2002 overleden was, en daar zei de dienstdoende reporter: ‘… en ook John Goossens hield het voor bekeken.’
Maar van Paul hadden we dergelijk onkies taalgebruik nooit voordien gehoord, en wij kennen hem al heel lang. D’Hoore en uw dienaar zijn namelijk in dezelfde periode allebei begonnen op de sportredactie van de radio bij Jan Wauters. Ieder met zijn eigen strategie. Uw dienaar praatte Jan voortdurend naar de mond en gaf hem in alles gelijk, Paul sprak hem constant tegen. Hij is dan ook het eerst weer weg gemoeten. Naar Van boer en tuinder! Dat zijn vele mensen vergeten, maar Paul D’Hoore heeft wel degelijk in dienst van de Boerenbond een paar jaar lang Van boer en tuinder gepresenteerd. Hoe je een koe moest insemineren en de bietenopbrengst verhogen.
Dat hij die supermarktman zo ongenadig aanpakte, moet een reden hebben gehad. Wij vermoeden dat hij op een andere winnaar had gerekend. En dus andere aandelen had ingeslagen. De voorbije jaren ging Paul telkens de dag vóór de uitreiking een reportage draaien in het bedrijf van de latere laureaat. Intuïtie of een tip van Frans Crols? Wij weten het, en u nu ook. Paul kocht dan massaal aandelen want de koers van de firma in kwestie ging na de bekendmaking steevast omhoog. Meestal om snel terug te vallen, maar op dat moment had Paul zijn hele pakket allang weer verkocht aan een of andere argeloze kijker.
Was hij nu te zeker of hebben ze hem bij Trends een poets gebakken? Wederom weten wij het, en u nu ook. Tot hun verbazing zagen de TerZake-kijkers dat de omkaderende bedrijfsreportage deze keer was gemaakt door… Johan Depoortere! De oorlogsheld. Terwijl Vranckx met zijn rugzak door de woestijn slofte op de weg naar Bagdad, stond Depoortere in de Colruyt van Dendermonde: ‘Werkt ge hier graag madam, is het niet te lastig en hoeveel verdient ge?’ Dit kan niet anders dan een noodoplossing geweest zijn.
Daarna kwam dan de boos kijkende D’Hoore met de gelukkige winnaar. Die werd niet alleen herinnerd aan de dramatische dood van zijn vader, maar zijn hele zaak werd met de grond gelijkgemaakt. ‘U hebt niet het gevoel dat er onheil op komst is?’ riep D’Hoore ongelovig uit toen Jef Colruyt had te kennen gegeven dat hij niet verwachtte in de komende twee maanden op zijn beurt te zullen sterven. ‘Allez bon, dan zal ik u iets anders vragen. U hebt het afgelopen jaar geprobeerd om in Frankrijk te investeren, maar u hebt daar geen poot aan de grond gekregen. Hebt u inmiddels uw lesje geleerd of nog niet?’
Colruyt moet in het geroezemoes niet precies hebben begrepen welke beledigingen hem werden toegesnauwd, want hij bleef beleefd antwoorden. Wat D’Hoore alleen maar ophitste: ‘In eigen land zit u met de concurrentie van Aldi en Carrefour die een betere kwaliteit en service bieden dan u, en tegen veel lagere prijzen, dat kan u toch niet blijven volhouden?’ Toen de manager opperde van wel, draaide Paul hem minachtend de rug toe en besloot: ‘Goed, laten we dan maar samen met Jef Colruyt hopen dat de vloek van de manager van het jaar hem bespaard blijft. Maar ik zou daar geen geld op zetten.’
Daarna rondde Frieda in de studio met een brede lach het programma af: ‘Hopelijk houdt die Jo Cornuyt geen depressie over aan dit interview. Of nee wacht, nu ben ik zelf abuis geloof ik: het is Jef. Jef Cornuyt. De vader heet Jo. Of beter gezegd: heette Jo. Enfin, hete Jo… begrijp me niet verkeerd, zijn náám was Jo. Hoe dan ook, pas op dat vannacht uw waterleiding niet springt want de vriezeman is in het land. Dit was TerZake, tot morgen.’
Koen Meulenaere
