Ook de Zuid-Koreanen worden voetbalgek.
Het is één uur ’s nachts en de bar van Hotel Marriott loopt stilaan leeg. Weg zijn de meeste bekende gezichten uit de voetbalwereld. Weg is Paraguayaans bondscoach Cesare Maldini, die even verderop van een biertje zat te nippen. Weg is ook Paraguays topkeeper Jose Luis Chilavert, die door de enthousiaste hostesses meteen gesommeerd werd om op de foto te gaan.
Guus Hiddink heeft net zijn cappuccino leeggedronken na een interview van ruim een uur, niettegenstaande hij morgen de belangrijkste afspraak heeft sinds hij anderhalf jaar geleden in Zuid-Korea neerstreek: de openingswedstrijd van de nationale ploeg tegen Polen hier in de havenstad Busan, de tweede stad van Zuid-Korea, een agglomeratie met vier miljoen inwoners. Geen gewone afspraak, want Zuid-Korea kon bij de vorige vijf WK-deelnames geen match winnen.
Hiddink staat niet stijf van de stress. Ook niet wanneer hij eerder op de avond na de laatste training bij een perscontact omstuwd en zelfs weggeduwd wordt door een drie rijen dikke muur reporters, fotografen en handtekeningenjagers. Meteen na het laatste fluitsignaal worden de spelers bestormd voor interviews, foto’s en vooral handtekeningen. Van de gebruikelijke reserve waarmee Koreanen anderen minzaam benaderen blijft niets over. De eerste twee spelers die het veld verlaten, worden omsingeld en ondergaan gelaten hun lot. Een derde maakt van de verwarring gebruik en zet net buiten beeld stiekem een stevig sprintje in achter het doel om, op weg naar de bus. Het mag niet baten. Net wanneer hij gezwind op volle snelheid over de reclameborden wipt, grijpen vier handen hem achteraan bij z’n truitje en trekken hem handtekeningen eisend opnieuw het veld op.
Ki Hyeon Seol is aangenaam verrast wanneer een Belgisch journalist hem aanklampt, maar praten lukt niet zo best met twintig fans aan het lijf. Even meelopen tot aan de bus, misschien? Na de eerste vraag vlucht hij al naar binnen, omstuwd door uitzinnige Koreaantjes, meer meisjes dan mannen. Seol moet op zulke momenten toch een beetje Anderlecht missen, waar hij haast anoniem kan rondlopen.
Hiddink geniet van de drukte. Daar doe je het allemaal voor, zegt hij in het Nederlands. Midden in een zin duikt plots een rij politiemannen met wapenstokken en schilden voor hem op, het tumult is enorm wanneer iedereen de eerste foto wil van de Poolse bondscoach die net in het stadion arriveert en Hiddink een hand wil geven. De fotografen laten zich niet zomaar opzijduwen door de politie, het gaat er bij momenten hard toe. ‘Kom maar naar het hotel, dan drinken we een koffie en praten we rustig’, roept Hiddink nog net voor hij in de massa verdwijnt. Rustig?
Het lukt. Ook al wordt de coach op het luxueuze buitenterras aan Haeundae Beach voortdurend lastiggevallen door handtekeningenjagers, waarvan er één fluistert dat hij voor de geheime politie werkt en niet beseft dat hij met die opmerking meteen door de mand valt.
Binnen lukt praten dan toch, het loopt al tegen middernacht. Maar eerst moet de bondscoach nog op de foto met wat kleine kinderen en trotse ouders. Tien jaar geleden had hij in deze hectische omstandigheden iedereen gemeden, geeft hij toe, maar ervaring leerde hem dat asociaal gedrag voor en na de match contraproductief werkt.
Bij het verlaten van het hotel knaagt de honger. In een visrestaurant aan de overkant wil een jonge kok nog wel een maaltijd bereiden ondanks het late uur (kwart over één), maar eerst moet een van de vriendelijke diensters telefonisch de manager om toestemming vragen. Het kan en een heerlijke copieuze maaltijd volgt. Om de rekening te kunnen vragen, moet het ingedommelde personeel eerst wakker geschud worden. Ze nemen geen wraak: met 22 euro per man en een vriendelijke zwaai gaat het de nacht in.
’s Anderdaags wint Zuid-Korea zijn allereerste WK-wedstrijd. De Koreanen, niet alleen de spelers, hebben het dik verdiend.
