De pogingen om de Commissie-Dutroux te dwars- bomen, wekken argwaan over de rol van de PRL.
Op 16 september 1996 liet procureur-generaal Anne Thily bij het Hof van Beroep in Luik aan justitieminister Stefaan De Clerck (CVP) weten dat de Luikse onderzoeksrechter Martine Doutrèwe niks kan verweten worden in het onderzoek naar de vermiste en vermoorde meisjes Julie en Mélissa. In de parlementaire onderzoekscommissie, die onder leiding van Kamerlid Marc Verwilghen (VLD) die gerechtelijke onderzoeken doorlicht, rijst de vraag of Thily wel gelijk had. Bovendien schoppen Doutrèwe en haar vrienden zo wild om zich heen dat er blijkbaar meer op het spel staat.
De zeven documenten die Ciné Télé Revue vorige week vrijdag uitbracht, zaten in het stapeltje dat Doutrèwe op 18 december 1996, na haar getuigenis in de Commissie-Dutroux, aan Verwilghen overhandigde. Haar kaft was dus uitsluitend voor de commissie bestemd. Vandaar dat Doutrèwe en haar advocaten, ULB-professor Marc Uyttendaele en Fanny Legros (respectievelijk van PS- en PRL-signatuur), op donderdag 30 januari ’s avonds laat nog verkregen dat een Brussels rechter in kortgeding de verspreiding van Ciné Télé Revue verbood. De verdeling was echter al begonnen en het publicatieverbod zorgde alleen maar voor extra reclame. De gepubliceerde documenten waren nadat de commissie goed afgeschermde fotocopies had genomen al op 20 december aan Doutrèwe terugbezorgd.
Net als het verhaal daarover, bewijzen de gelekte documenten zelf hoe zorgvuldig zij haar getuigenis voorbereidde. Het weekblad zet Doutrèwes verdediging extra in de verf. Verder beschrijft het tijdschrift haar als een druk bezette maar plichtsbewuste magistrate en attente moeder. Ciné Télé Revue publiceert uitsluitend documenten, die voor Doutrèwe gunstig uitvallen. De Commissie-Dutroux nam op 13 januari nochtans ook voor haar nadelige documenten door. Door de alertheid van Renaat Landuyt (SP), Gerolf Annemans (Vlaams Blok) en Patrick Moriau (PS), keerden haar eigen argumenten zich toen tegen haar. Amper twee weken later kon Doutrèwe zich geen betere repliek dromen dan die in Ciné Télé Revue : op 400.000 exemplaren. De verspreiding werd uiteindelijk wel verboden, maar wie het geïncrimineerde artikel wou lezen en fotocopiëren, had dat intussen al gedaan.
Intussen is mede door de sporen van de nietjes met quasi zekerheid uitgemaakt dat de documenten niet uit de onderzoekscommissie kunnen komen. Zo is alvast de poging mislukt om de Commissie-Dutroux en haar voorzitter met een lek te bekladden, indien niet uit te schakelen.
DE ONDERZOEKSRECHTER IN BIKINI
Naast de bitsige opmerkingen van vooraanstaande PRL-leden ter verdediging van hun geestesgenote Doutrèwe, was er midden januari de stompzinnige aanval van PRL-voorzitter Louis Michel. Die was geïnspireerd door partijgenoot en Kamerlid Didier Reynders en zorgde ervoor dat Marc Verwilghen vorige maandag zijn optreden als commissievoorzitter moest toelichten in de conferentie van de fractieleiders.
Op 23 januari volgde dan de huiszoeking bij de Bijzondere Opsporingsbrigade (BOB) van de rijkswacht in Brussel. Die gebeurde in opdracht van de Luikse onderzoeksrechter Danielle (de zus van) Reynders, maar op klacht van haar collega Doutrèwe. Le Soir Illustré had daags tevoren vakantiefoto’s gepubliceerd van Doutrèwe in een zalmkleurige bikini, in 1993 aan het privé-zwembad bij de droomvilla in Saint-Paul-de-Vence, die een vennoot van haar man daar toen betrok. Veel prangender dan de kwestie of het blad daardoor Doutrèwes privacy heeft geschonden, is de vraag of zij wel kan aanblijven als onderzoeksrechter. Tegen haar echtgenoot, de Luikse advocaat Guy Wolf (eveneens van PRL-strekking), en tegen zijn vennoot Jacques Schevenels loopt namelijk een gerechtelijk onderzoek. Het betreft de verduistering in 1993 van fenomenale bedragen, die via enkele vastgoedfirma’s van Wolf, Schevenels en anderen aan AnHyp en de Caisse Privée Banque werden ontfutseld. Het werd inmiddels bewezen dat de vakantiefoto’s van Doutrèwe zeker niet door de rijkswacht werden gelekt. Even duidelijk is dat Doutrèwes klacht en het uitzonderlijk snelle gevolg dat haar collega Reynders daaraan gaf, het BOB-onderzoek naar Doutrèwes echtgenoot hadden kunnen dwarsbomen.
De interpellatie daarover van Landuyt op 23 januari in de Kamer leidde meteen tot een nieuwe poging om hem, als verslaggever van de Commissie-Dutroux, en voorzitter Verwilghen te discrediteren. Landuyt vroeg de minister van Justitie of onderzoeksrechter Reynders Doutrèwe en haar echtgenoot soms terwille wou zijn door in allerijl een huiszoeking bij de Brusselse BOB te bevelen. En hoe procureur-generaal Thily daar tegenaan kijkt. De minister reageerde ontwijkend. Reynders daarentegen fulmineerde en dat deed ook advocaat Uyttendaele op 28 januari in een brief aan commissievoorzitter Verwilghen. Daarin poneert hij dat Landuyt niet langer over de vereiste onpartijdigheid ?l’impartialité requise? beschikt om zich in de commissie uit te spreken over de manier waarop zijn cliënte haar taak als onderzoeksrechter uitvoerde.
Deze brief viseerde echter niet alleen Landuyt. Omdat Le Soir daar al op 30 januari uit citeerde, lag het duidelijk in de bedoeling ook dit lek samen met de lekken, dezelfde dag in Ciné Télé Revue Verwilghen en zijn onderzoekscommissie aan te wrijven. Maar Uyttendaeles brief belandde pas op 30 januari om half elf bij voorzitter Verwilghen. Hij kon die brief dus moeilijk voordien aan Le Soir doorgespeeld hebben. Uyttendaele was eraan voor zijn moeite. De Commissie-Dutroux sloot de rangen en ook de commissie, die de onderzoeken naar de Bende(s) van Nijvel doorlicht, stuurde hem vorige week vrijdag als expert naar huis. Uiteindelijk kan een professor, van wie de ene parlementaire onderzoekscommissie deskundige bijstand verwacht, moeilijk een andere commissie van hetzelfde parlement én met dezelfde verslaggever tegenwerken. Dat ze zoveel bevriende politici, magistraten en advocaten voor hen laten opdraven, toont wel aan dat Doutrèwe, Wolf en anderen kennelijk in nauwe schoentjes zitten.
Frank De Moor
Onderzoeksrechter Doutrèwe : in nauwe schoentjes.
