Een maand of wat geleden was Herwig Van Hove, chef-cuisine de Knack, de grote ster in de Nederlandse actualiteitenrubriek Nova. Het Europees parlement had net de aanzet gegeven tot een richtlijn die toelaat om in chocolade andere plantaardige vetten dan cacaoboter te gebruiken. Een vreselijke vergissing, die de laatste twijfel in verband met Europa definitief mag wegnemen : wie zo iets gruwelijks kan beslissen moet men alle macht ontzeggen. De Hollanders, die door hun beperkte culinaire achtergrond, niet eens wisten dat er in chocolade cacao wordt gebruikt, trokken met hun camera’s de grens over om de mening te gaan vragen van wie zij omschreven als : ?De meesterkok van de Belgische televisie.? In werkelijkheid is Van Hove scheikundeleraar, maar ook dat verschil is boven de Moerdijk niet doorgedrongen.
Van Hove, het moet gezegd, was in een grootse dag. Hij had twee verschillende stalen voor zich uitgestald op de keukentafel. Daarbij geen chocolade op basis van ?een ander plantaardig vet?, want dat weigerde hij onder zijn dak te dulden, zelfs niet voor een kwaliteitstest. Wat wel op de tafel lag was een tableau volheerlijke fondant. Een echte cacaobom. En daarnaast, och here hoe erbarmelijk lag het er schraal te wezen, een plakje witte chocolade. Met vanille in de plaats van cacao.
Bij wijze van introductie had Van Hove eerst zijn mening gegeven over het intellectuele gehalte van de doorsnee europarlementair. Dit was door de verontruste eindredacteur in Hilversum grotendeels weggeknipt. Hierna leerde Herwig de Hollanders hoe ze namen als Cadbury en Martougins moesten uitspreken. En vervolgens ging hij tot de actie over. Hij snokte een keukenlade open, en trok met een brede zwaai een vervaarlijk en vlijmscherp hakmes tevoorschijn. Zo eentje waarmee een professionele slachter de zwaardere categorie ossen probeert te kelen. Voor de verbouwereerde ogen van de Nederlandse journalist kliefde Van Hove het pak Callebaut fondant doormidden. Plus de helft van de tafel, een microfoonsnoer, en een mooi lederen foedraal waarin de regieassistente al kort na haar binnenkomst de scenario’s voor dit vraaggesprek definitief had weggeborgen.
Herwig Van Hove toonde een dwarsdoorsnede van het gesplijte blok chocola aan de camera, prees kleur en geur, en zette er met een gelukzalig gezicht zijn tanden in. ?Ruikt ge dat ?? bromde hij tot de Novareporter, die ja zei en neen dacht. ?Dit is kwaliteit zie manneke.? De ingetogen sfeer duurde nog een poosje, op de achtergrond klonk een vleugje Schubert.
Toen sprong Van Hove tot verrassing van het reportageteam weer overeind. ?En nu gaan we eens zien wat er in dat andere pak zit,? gnuifde hij boos. De Nederlanders, die niet begrepen waarom de stemming eensklaps zo was omgeslagen, deinsden verschrikt achteruit. Van Hove zwierde met een gemene grijns het mes een keer of vier boven zijn hoofd in het rond, en liet het met een verwoestende dreun inbeuken op de onmachtige witte chocola, die hij niet eens uit de verpakking had gehaald. De brokstukken vlogen in het rond. Wederom toonde Van Hove, deze keer met onnavolgbare minachting in zijn blik, de binnenkant aan de kijkers. Zijn tanden erin zetten deed hij uiteraard niet.
Omdat het voor televisie was, verklaarde hij zich enkel bereid een seconde lang te ruiken aan wat kennelijk vuiligheid was. Waarna hij de vormeloze klomp onder de neus van zijn ondervrager stak met een triomfantelijk : ?Riekt ge het verschil ?? De Novareporter rook niets, zeker geen verschil, maar begreep dat hij die kwade meneer beter niet tegensprak, zo hij niet het risico wilde lopen dat de derde houw van het mes voor hem was. ?Dit,? zo trok Van Hove voor de volledigheid de conclusie, ?noem ik geen chocolade. Allez zeg, komaan hé. Haha, we moeten ernstig blijven.? Daarna kwam er een presentator met notarisklerkenbril in beeld om te melden dat het volgende onderwerp over de gemeenteraadsverkiezingen in Algerije ging.
In de BRTN-keuken was Van Hove pas goed onder stoom gekomen. ?Zal ik u nu eens zeggen,? stelde hij zijn gasten opnieuw op hun ongemak, ?wat echt lekker is ? Gene chocolade he. Haha, kom, dat is goed voor de boeren, maar ge moet mij niet komen vertellen dat zoiets smakelijk is. Laat staan gezond. Nee, allez, wat denkt ge, wat is nu het lekkerst van al ??
De Nederlanders pijnigden zich de hersenen, waren eerst geneigd te kiezen voor kroketten met aardbeienmarmelade, dan weer dachten ze aan zure haring met yoghurt, of nog enkele andere combinaties die bij hen als het summum van fijnproeverij gelden. Ze kregen gelukkig niet de tijd ook maar één van deze ideeën onder woorden te brengen. Van Hove had in een wandkast een ronduit afschrikwekkende bijl weggegrist, greep een door de studio kuierende en niets vermoedende Mechelse koekoek bij de pluimen, en sloeg het beest met één besliste zwaai de kop af. Het bloed spatte op de muur en op het nette pak van de Novaredacteurs.
?Kijk nu goed,? siste Van Hove, gooide tot afgrijzen van de Hollanders zijn hoofd in zijn nek, hield de onthoofde koekoek ondersteboven een halve meter boven zijn geopende mond, en liet het verse bloed met smaak in zijn keel klokken. Toen de hoen min of meer was leeggelopen, en hij zelf vol, veegde Van Hove met de rug van zijn hand het bloed van zijn lippen en wangen, boerde luid, en grijnsde met een duivels genoegen : ?Dat is lekker zie. Als ge dat ooit hebt geproefd, dan komt ge aan chocola niet meer aan. En zeker niet aan de bucht die het Europees parlement voor chocola wil verkopen.?
Terwijl binnen de meesterkok het water in de pot liet stromen om ook de rest van de koekoek voor consumptie klaar te maken, doken buiten de Nederlandse verslaggevers zo snel als ze konden in hun Renault Espace. Niet zonder eerst in de struiken te hebben overgegeven. Als dat de meesterkok van de Belgische televisie was, dan hielden zij het toch maar liever bij bitterballen op een sneetje suikerbrood.
Koen Meulenaere
