Als het zo verder gaat, komen bij de volgende verkiezingen Theo Lefèvre en Jos Van Eynde ook nog op. Wat is dat toch allemaal? Waren we eindelijk van een pak vervelende kerels verlost, komen ze één na één terug. Dat Brouckske ons weer de les gaat lezen, goed, aan het noodlot valt niet te ontkomen. Louis Tobback heeft de cijfers van de SP intussen voldoende opgekrikt, er kan weer rustig wat af. Wij kijken met spanning uit naar de gemeenteraadsverkiezingen in Scherpenheuvel. En zeker naar de coalitievorming nadien.
Verhofstadt, bon, hij is nooit echt weg geweest. Verveelt ons sinds maanden met zijn nieuwste act: die van berouw. Er kan geen misbruik bij SP of CVP worden aangeklaagd, of Verhofstadt komt aangehold om in alle ootmoed toe te geven dat de liberalen minstens zoveel schuld treft. Wat, de liberalen? Hij zelf in hoogsteigen persoon. Verhofstadt slaat meer mea culpa’s dan Fons Verplaetse munten. Daar kan hij jaren mee doorgaan, want alle fouten waarvoor hij publiekelijk vergiffenis vraagt, maakt hij met veel plezier opnieuw. Heeft nauwelijks tot tranen toe beleden welk een slechtheid er in hem school toen hij Annemie Neyts uit haar stoel kieperde, of hij doet hetzelfde met Herman De Croo.
Van Hecke, tja, dat is evenmin onverwacht, zoals het beruchte fotootje in deze rubriek mag getuigen. Ook nu is het van moetens. Hopelijk hebben wij de komende weken de tijd om u dat eens uit de doeken te doen. Ging de christen-democratie in Afrika op het juiste spoor zetten. Haha. Dat hij van armoe cameraman was geworden, hebben wij u verteld. Hij heeft precies één reportage van Els mogen filmen. Flou! En haar kin niet genoeg uitgelicht. Daarna werd Van Hecke opgemerkt als verkoper van Vlaamse tapijten op de markt in Kaapstad. Waar de taalbarrière hem dan weer parten speelde, want geen enkele Zuid-Afrikaan koopt een tapijt van een marchand die roept: “Le nouveau tapis, est arrivé ni.”
Laten we het zeggen zoals het is: het zijn brave mensen in de CVP, dat ze deze ketter voor de zoveelste keer aan een job willen helpen. De man die eerst iedereen in de steek liet, vervolgens beledigde, en tot slot opnieuw in de steek liet. Dat zou bij Verhofstadt niet waar zijn. Hij zou er zich over een paar jaar openlijk voor schamen, maar zo iemand komt er bij de VLD niet meer in.
Dat de grote drie dus weer opduiken, tot daar aan toe. Maar als ook Bert Anciaux het voorzitterschap van de Volksunie wil heropnemen, is de emmer vol. Dan is het hele streven naar nieuwe politieke cultuur van onze vrienden Bats en Willockx, vergeefs geweest. Als dat drama zich voltrekt, eisen wij de Willy’s terug: Willy Claes, Willy De Clercq, en Willy Kuijpers. Vooral Kuijpers, die zijn daverende conditie vorige week bewees in De eeuwige strijd, de talkshow van Marlène de Wouters. Willy werd ondervraagd over de tien geboden, en naast hem zat Martine Jonckheere! Mensen toch.
Marlène straalde als altijd: een beproeving voor elke man die een strikte moraal aankleeft. En zeker voor elke man die dat niet doet. Voor Martine Jonckheere waren geen woorden meer. Ze maakte die avond, God zij geloofd, haar comeback in meerdere feuilletons. Op de VRT baatte ze een apotheek uit, wat de positie van ons land op tal van Europese gezondheidsgrafieken ingrijpend wijzigde. Martine had zich voor de gelegenheid een nieuwe look laten aanmeten. Een succes, het woord is te zwak. Alsof er een lawine over ons heen donderde, zo schitterde ze. Zelfs Willy Kuijpers naast haar, zag er plots wat minder, hoe zullen we het zeggen, volksnationalistisch uit. We mogen rustig stellen dat er elektriciteit in de lucht hing, en die ging snel over in kortsluiting.
Bij het “Zweer niet ijdel, vloek noch spot”, had Willy al goesting. In alle twee! Marlène hield de boot af, en met mensen van adel blijft iemand van de Volksunie altijd een beetje voorzichtig. Maar bij Martine Jonckheere was er minder weerstand. De mopjes werden met de minuut aangebrander, Willy vergat het op te nemen voor Koerd en Bask, en maakte van elke anekdote misbruik om zijn buurvrouw over de uitnodigende armen te strelen. Dat werd alras een langdurig gewrijf over rug en schouders. En naarmate Martine al eens terugkneep, liet Kuijpers de laatste schroom varen en deed zaken die men niet meteen van een burgemeester, weze het een uit het Leuvense, zou verwachten. Bill Clinton in zijn privé-vertrekken, zou zich generen voor de vrijpostigheden die Kuijpers zich permitteerde voor het oog van heel Vlaanderen. Inclusief zijn negen eigen en vierentwintig aangenomen kinderen.
Wij zaten het met stijgende verwondering aan te kijken. Kuijpers was dronken, of in extase. Mogelijk beide. “Gaan we ne keer samen een nummerke maken”, trok hij Martine schaterend aan de mouw, waardoor er heel wat meer van de diva zichtbaar werd, dan vóór het programma de bedoeling was geweest. Toen zijn verzoek niet onmiddellijk werd afgewezen, begon Kuijpers stilaan in het onmogelijke te geloven, en daalde zijn taalgebruik naar een niveau dat omgekeerd evenredig was met zijn verlangens. Toen op dat moment, zeer toepasselijk, het gebod over onkuisheid ter sprake kwam, pakte Willy uit met de historische woorden: “Onkuisheid, dat is met uwen eigen inktpot spelen, zoals wij in Leuven zeggen.”
Enfin, om kort te gaan: voor we aan “’t Stelen en bedriegen” waren, zat Willy er bovenop! Wij zeggen het een beetje plat, maar het drukt het nauwkeurigst uit wat er voor de verschrikte ogen van Marlène de Wouters gebeurde. Wij zagen nog net de twee gelaarsde benen van Martine vertwijfeld door de lucht spartelen, kansloos overmeesterd door Willy’s beroemde VTB-sandalen. Dezelfde die hij vroeger droeg om ’s zomers in San Sebastian “Gora Euskadi, gora Fiandria” te gaan roepen.
Er zijn uiteindelijk zes man zaalpersoneel aan te pas gekomen om de dolle Kuijpers van zijn slachtoffer te sleuren. Daarna volgde een item over naturisme. Louis De Lentdecker was tegen. Willy Kuijpers voor.
Koen Meulenaere
