Mont Ducal wordt verfilmd! Toen onze chef-boeken het hoorde, voelde hij zich gelijk een man, die op een zomerdag in zijn zondags kostuum door de straat kuiert, terwijl plotseling vanop een stelling van zeven verdiepingen hoog een vat gele verf naar beneden tuimelt.
Reynebeau heeft iets tegen Hugo De Ridder, die misschien geen betere boeken schrijft dan hijzelf, zo ver zouden we het niet durven drijven, maar er wel tien keer meer van verkoopt. En het zijn niet degenen die het meest verkopen, die het meest kans maken op een positieve vermelding in onze rubriek Boeken. De Ridder werd daarin ooit een egotist genoemd, een weinig gangbare belediging die desalniettemin in van Dale staat. “Aan de ene kant”, schreef Reynebeau, die als hij het op iemand gemunt heeft zelden grenzen kent, “heb je schrijvers. Aan de andere kant, pakweg, Hugo De Ridder.”
De Ridder trok zich van deze schimpscheuten niets aan, en creëerde naast een nieuw boek ineens een nieuw genre: de biografictie. In Knacks Boekentoptien diende naast Fictie en Non-fictie, een derde kolom te worden vrijgemaakt, waarin De Ridder helemaal alleen prijkte. Dat stemde onze chef-boeken niet milder, en als een kruisvaarder trok hij ten strijde tegen deze ontsporing van de literatuur, die volgens hem zo snel mogelijk in het strafrecht moest worden opgenomen.
“’t Is ’t een of ’t is ’t ander”, fulmineerde Reynebeau. “Of biografie, of fictie, maar niet de twee.” En als vergelding publiceerde hij bij zijn vernietigend oordeel over Mont Ducal, een lijst die elk slot in deze sleutelroman opende. Bert Offermans, de niet erg slimme eerste-minister die het in het geheim met zijn eigen medewerkster Monica De Witte deed, was uiteraard Wilfried Martens. En Frans Verhees, de van manieren gespeende en machtsgeile kabinetschef, kon niemand anders zijn dan Jean-Luc Dehaene. Zo plakte Reynebeau een naam op elk personage. Behalve op Monica De Witte. Hoewel het feit dat er in bepaalde omstandigheden dauwdruppels op haar tepels parelden, wel een belletje deed rinkelen.
De controverse tussen deze twee literaire giganten lag al een tijdje achter de rug en leek haast begraven, tot vorige maand uitlekte dat Stijn Coninx van Mont Ducal een langspeelfilm gaat maken. Reynebeau ontstak in razernij. U moet namelijk weten dat hij al twee jaar lang de oren van het hoofd van onze chef-film zeurt, om zijn eigen meesterwerk “Het klauwen van de leeuw” in Hollywood aan de man te brengen. “Een scenario vol avontuur, intriges, en spectaculaire acties. En met een maatschappelijke boodschap. Zoiets vreten ze in Amerika”, bepleitte Reynebeau zijn zaak. “Als de Titanic er aanslaat, dan zeker de Gulden Sporenslag. Een type als Spielberg lijkt mij niet ongeschikt.”
Patrick Duynslaegher werd overal de deur gewezen en verspeelde in korte tijd alle relaties die hij in vijfentwintig jaar zorgvuldig had opgebouwd. Enkel bij Walt Disney waren ze bereid het project te onderzoeken, maar dan moest het wel een animatiefilm worden, met Donald Duck in de rol van Gwijde van Dampierre. Deze optie werd door Reynebeau krachtdadig van de hand gewezen. Daarna was er nog even de piste Jan Bucquoy, die een schokkende openingsscène had bedacht met Jan Breydel en Lolo Ferrari, maar toen een verontwaardigde Eric Van Rompuy de subsidie schrapte, viel ook dit plan in het water. Duynslaegher gaf het op, en Reynebeau trok zich mokkend in zijn boekenrubriek terug. Toen uitlekte dat De Ridder wel verfilmd zou worden, sloegen zijn stoppen door.
Zelf hebben wijMont Ducal altijd een prachtig boek gevonden. Alleen al om de locatie, die wij toevallig hebben leren kennen. De Waalse Pijl vertrok langs daar. Van aan het casino van Spa de centrale straat half door, en dan links de berg op. In de hoge velden leiden een paar karrensporen naar wat vermoedelijk het mooiste manoir van de wereld is. Voor een film een droom. Maar dat was niet de enige reden voor onze bewondering. Zo’n biografictie is een fantastische vondst. Je kan om het even wie van de goorste perversiteiten beschuldigen, zonder enig risico op een proces.
Wat Reynebeau stoort, is dat het er zo dik bovenop ligt. Als iedereen vanop tien kilometer ziet dat Bert Offermans in werkelijkheid Wilfried Martens is, dan is het flauw en zelfs laf om zich achter een al te doorzichtige fictie te gaan verschuilen. Met één mogelijkheid houdt onze chef-boeken geen rekening: dat hij zich wel eens zou kunnen vergissen. Want stel dat Bert Offermans niet Wilfried Martens is, wat blijft dan overeind van zijn kritiek?
Het is Johan Van Overtveldt van Trends, die ons op het spoor heeft gezet. Van Overtveldt heeft één missie in dit leven: het ontmaskeren van de grootste bandiet in het land: de gouverneur van de Nationale Bank. Johan is bezeten van Fons Verplaetse. Van ’s morgens tot ’s avonds hoort hij Verplaetse, ziet hij Verplaetse, ruikt hij Verplaetse, voelt hij Verplaetse. Fons is overal: in de hemel, op de aarde, en op alle plaetse. Van Overtveldt kan niet slapen van Verplaetse. En als zijn ogen uiteindelijk toch dichtvallen, droomt hij van Verplaetse. Het is obsessioneel.
Twee weken geleden: het verslag van de Nationale Bank, jaarlijks hoogfeest voor Van Overtveldt: “Het jaarverslag is onsamenhangend, wemelt van halve waarheden en politiek geïnspireerde leugens, is slordig van stijl, en getuigt van een gebrek aan eerlijkheid en respect voor de feiten. Het is bovendien flagrant in tegenspraak met de rapporten van het IMF.” Wij vatten het even samen.
Welnu, volgens Van Overtveldt is Frans Verhees uit Mont Ducal Fons Verplaetse! Merk de overeenkomst in de initialen. En Monica De Witte, o God u voelt het komen, heeft de initialen MDW: Marcia De Wachter! De wat speelse vriendin van Fons, die tegen alle reglementen in is opgenomen in de raad van bestuur van de Bank. Als dat klopt, is Offermans natuurlijk niet Wilfried Martens. En, zo moeten wij helaas besluiten, is Reynebeau niet langer Reynebeau.
Koen Meulenaere
