Tijdje niets meer gehoord van Willy Claes. Beheert in Hasselt het vastgoed van de SP, en zetelt in het nationale partijbestuur waar hij minachtend de schouders ophaalt om zoveel banaliteiten. Claes komt dan graag tussen met een anekdote van toen hij de wereld bestuurde. Voor de rest speelt hij piano en geeft lezingen. Binnenkort wordt hij sluiswachter op het Albertkanaal. Claes zal instaan voor de bewaking van de sluis van Olen, op uitdrukkelijk verzoek van het gemeentebestuur. ?Want,? zo meldde de Olense schepen van Toerisme, ?dan hebben we vijf beroemde oren om mee uit te pakken.?
Dit alles gebeurt enigszins buiten de media om, maar met zijn indrukwekkende uiteenzetting voor de Rwandacommissie stond Claes weer volop in de belangstelling. Wij hebben altijd gedacht dat de Rwandezen tegen de Belgen waren omdat wij op bevel van Laken en Mechelen eerst de Hutu’s steunden, en ze daarna in Arusha een mes in de rug staken. Fout. ?Er heerste daar helemaal geen anti-Belgische stemming,? aldus Claes, die meteen alle voorgaande getuigenissen van tafel veegde. ?Wel integendeel. Ik persoonlijk ben begin ’94 in Rwanda hartelijk en met veel respect ontvangen. Ik ben er door grote massa’s toegejuicht, mijn toespraken werden rechtstreeks op televisie uitgezonden, en ik ben er met lof en dankbaarheid overladen.?
Wij herinneren ons die beelden. Eerst was Claes de president gaan beledigen door in diens bijzijn aan de verzamelde internationale pers te verklaren : ?Rwanda staat aan de rand van de afgrond. Niet te verwonderen voor een land dat geleid wordt door een lapzwans als onze vriend Habayiramina hier.? Hierbij wees Claes naar de president, die naast hem op het bordes stond te koken van verontwaardiging. ?Als gij Arusha niet strikt toepast, sluit ik het gebruik van geweld niet uit. Ik hoop dat ge dat begrepen hebt, Junevil,? voegde hij er nog aan toe. Habyarimana heette Juvenal.
Na deze onbeschoftheid beende Claes met botte passen tot middenin een groepje spelende kinderen, pakte hun bal af, en schopte hem met een wijde boog tot in een groot meer. De kleine Rwandeesjes zagen door hun tranen hoe alligators korte metten maakten met de enige bal in de hele provincie.
Ondanks het beklijvend betoog van Claes, dreigde die Rwandacommissie regelrecht de mist in te gaan. Vooral omdat voorzitter Frank Swaelen, in een poging om zowel het paleis als zijn eigen partij te redden, elke pertinente vraag verbood. Daar kwam abrupt verandering in, de dag dat Astrid van Saksen Coburg haar opwachting maakte. Dit op instigatie van onze directeur, die terecht verbolgen was over het feit dat een dwaas als Bert Anciaux wel in de commissie zat, terwijl de Volksunie een senator minder heeft dan de Saksen Coburgs. Die zijn met vier sinds de intrede van Delphine, de prinses van Kasterlee.
Het gevaar van die Coburg-fractie in de Senaat ontgaat nog altijd vele politici. Over een paar jaar zitten daar ook nog de vier kinderen van prinses Astrid in, dat maakt samen acht, en het paard van prins Laurent is negen. Op de CVP na is dat de grootste groep. En denk maar niet dat die politieke macht ongebruikt zal blijven. De maidenspeech van prinses Astrid op 20 november van vorig jaar, waarin onze directeur de voltallige regering uitschold voor een bende leeglopers die niet eens bekwaam zijn een biljartvereniging te besturen, liet nauwelijks ruimte voor interpretatie. De jongste tien jaren is er in het hele parlement niet één rede gehouden die qua intensiteit en intellectuele diepgang ook maar in de buurt kwam bij die van de prinses.
Om herhaling te voorkomen, werden de plenaire zittingen in de Senaat, waar toch al geen hond op af kwam, simpelweg afgeschaft. Maar niemand had rekening gehouden met de mogelijkheid dat de Coburgs commissievergaderingen zouden komen bijwonen. Half maart was het zo ver. Prins Filip verscheen tot eenieders verbazing in de Commissie Binnenlandse Zaken en bracht die in grote verwarring door enerzijds voor te stellen om pornografie te verbieden, en anderzijds te eisen dat voorzitster Joëlle Milquet haar kleding zou sluiten, daar waar er door de fabrikant een sluiting voorzien was. Vooral met dat verbod op pornografie zat Milquet in haar maag. Helaas vergat de prins een stemming te eisen, hoewel onze directeur hem dat nadrukkelijk had opgestookt. Jammer, want wij hadden wel eens willen zien wie er voor de draaiende camera’s een voorstel van de kroonprins had durven wegstemmen, daarmee impliciet zijn goedkeuring gevend aan de verspreiding van porno. Een briljante zet van onze directeur, niet begrepen door de prins.
Om dergelijke kansen niet meer te laten liggen, werd naar de Rwandacommissie prinses Astrid uitgezonden. Heel wat slimmer dan haar broer, en ondanks haar streng katholieke opvattingen zeker niet ongevoelig voor de charmes van onze directeur. Die Habsburger zal op zijn tellen moeten passen. Dat moesten ook de getuigen die het ongeluk hadden uitgerekend die dag voor de commissie te verschijnen. De eerste twee officieren van de militaire inlichtingendienst beten al onmiddellijk in het stof tegen de prinses, die als luitenant-kolonel heel wat beter op de hoogte bleek van allerlei militaire geheimen, en bovendien op haar strepen stond.
De volgende die de volle laag kreeg was Bert Anciaux. Hij meende zich weer een opmerking te mogen permitteren over de rol van koning Boudewijn. En de derde was Frank Swaelen. Toen de prinses eiste dat Leo Delcroix de eed zou afleggen en Swaelen trachtte uit te leggen dat het in de Rwandacommissie nu juist niet de bedoeling was dat de getuigen de waarheid zouden spreken, veerde Astrid verbolgen recht en snauwde de onthutste voorzitter toe : ?Mijnheer, uw gedrag is schandelijk en zal door het hele land veroordeeld worden. En als ik u nog hoor, gooit onze pa u uit het Gemeentekrediet. Wat hebt ge daar op te zeggen, pezewever ?? Frank Swaelen was voor één keer verstandig en deed er het zwijgen toe.
Koen Meulenaere
