Over de Europese integratie, de vermiste meisjes in Luik en het migrantenstemrecht.

1 Het Europees Parlement keurde vorige week een resolutie goed ’tegen het oprichten van kerngroepen binnen de Unie’. Het voorstel van Guy Verhofstadt (VLD) om met een groep kernlanden de Europese integratie te versnellen, is hierdoor definitief afgeschoten.

FRIEDA BREPOELS: Ik ben daar bijzonder blij om. Het idee van Verhofstadt is niet meer dan een theoretische spielerei. Wie zou immers de kar kunnen trekken binnen dat kerngroep-Europa? Frankrijk en Nederland niet, zij hebben net de Europese grondwet afgewezen. Duitsland kan ook al geen sterkhouder meer zijn, nu het telkens wanneer zijn begroting in moeilijkheden komt een aanpassing van het stabiliteits- en groeipact vraagt. Wie moet het dan doen? Verhofstadts voorstel zou trouwens ook totaal onwerkbaar zijn, denk maar aan de moeizame discussie van vorig jaar over de Europese begroting. Hoe zou je nog tot een akkoord kunnen komen wanneer sommige landen al andere financiële afspraken met elkaar hebben?

Verhofstadts voorstel, dat overigens niet nieuw is en een afkooksel van een idee van Jacques Delors, leidt de aandacht af van de echte problemen van de Unie. De Europese grondwet is essentieel om de uitgebreide Europese Unie vlot te laten functioneren en moet liever vandaag dan morgen geratificeerd worden. Achteraf kunnen we zeggen dat het een fout was om de lidstaten twee jaar de tijd te geven om de grondwet goed te keuren. Het was zeker een fout om, zoals in Nederland en Frankrijk, de bevolking zich te laten uitspreken over een tekst waarover zij nauwelijks geïnformeerd was.

2 Activisten van Fatah, de partij van wijlen Yasser Arafat, bestormden overheidsgebouwen in Palestina en staken het parlement in brand uit protest tegen het geweld in de Palestijnse gebieden, waarvoor zij de Hamas-regering verantwoordelijk achten.

BREPOELS: Door hun interne strubbelingen maken de Palestijnen het zichzelf natuurlijk alleen maar moeilijker. De Palestijnen hebben een onderhandelde oplossing nodig, en dus ook een regering die bereid is te onderhandelen. Wat dat betreft, dragen de politici van Hamas een zware verantwoordelijkheid. Zij hebben zich laten verkiezen en namen zelfs regeringsverantwoordelijkheid op. Dan moet je ook bereid zijn om compromissen te sluiten en in het belang van je eigen volk enige vorm van toegeeflijkheid te tonen. De laatste tijd zie ik positieve signalen, Hamas is nu blijkbaar bereid tot een staakt-het-vuren, op voorwaarde dat Israël zich terugtrekt tot voor de grenzen van 1967. We mogen dat gerust interpreteren als een impliciete erkenning van Israël. Er bestaat een politieke tendens om de Palestijnen, wegens de verkiezingsoverwinning van Hamas, financiële steun vanuit Europa te ontzeggen. Ik ben daar altijd tegen geweest. Daar tref je enkel het gewone Palestijnse volk mee, wat alleen tot meer frustratie en extremisme zal leiden.

Een essentieel probleem voor Hamas is echter dat Israël zich al jarenlang aan geen enkele onderhandelde afspraak houdt. Louter het feit dat Hamas nu bij de Palestijnen de dienst uitmaakt, is voor Israël ook het gedroomde excuus om elke inspanning voor vrede te staken.

3 De zoektocht naar de vermiste Stacy Lemmens en Nathalie Mahy gaat onverminderd voort. Meer en meer worden kritische kanttekeningen geplaatst bij de rol van de ouders, die een gebrek aan verantwoordelijkheidszin wordt aangewreven.

BREPOELS: Ik heb mij vooral verbaasd over de uitspraken van kinderrechtencommissaris Ankie Vandekerckhove die blijkbaar verklaard heeft dat de ouders van die twee meisjes niets te verwijten valt. Ik dacht dat iemand die zich bezighoudt met kinderrechten er in de eerste plaats van zou uitgaan dat kinderen recht hebben op ouders die een minimum aan verantwoordelijkheidszin betonen. Natuurlijk hebben de ouders van Nathalie en Stacy niet rechtstreeks schuld aan de verdwijning van hun kinderen, maar mogen we toch ook suggereren dat ze het gevaar waaraan ze hun kinderen hebben blootgesteld slecht hebben ingeschat?

Ik vind dat de politiek meer de aandacht moet vestigen op de verantwoordelijkheid van ouders. Dat signaal moet niet nu direct komen, want de kans dat er met die meisjes verschrikkelijke dingen zijn gebeurd, is nog steeds reëel, en dat zou de politieke discussie een wrange nasmaak geven. Later mag men dat debat echter best voeren en mag er voor mij ook nog eens hardop gezegd worden dat het al te makkelijk is om alle verantwoordelijkheden af te schuiven op het onderwijs en de politiek.

Een positieve vaststelling wel: de actiebereidheid en de alertheid van de mensen in de eerste dagen na de verdwijning van die twee meisjes. We hebben met z’n allen duidelijk geleerd uit de affaire-Dutroux.

4 Vlaams Parlementslid Mark Demesmaeker (N-VA) sluit niet uit dat lokale afdelingen binnen zijn partij na de gemeenteraadsverkiezingen met Vlaams Belang een coalitie vormen, laat hij optekenen in het Vlaams-nationalistische weekblad ’t Pallieterke.

BREPOELS: U moet de uitspraken van Mark Demesmaeker wel binnen het interview situeren. Mark heeft gezegd dat hij, wanneer hij in Vlaams-Brabant voor de keuze komt te staan tussen een samenwerking met het FDF of de Union Francophone en het Vlaams Belang, dat het voor hem wel duidelijk is welk pad hij verkiest. Ik kan hem daar ergens in volgen. Later in het interview zegt Mark dat hij, op basis van een redelijk bestuursprogramma en met aanvaardbaar politiek personeel, tot een coalitie bereid is. Dat is het standpunt van de N-VA. Alleen is het probleem dat het Vlaams Belang wegens zijn programma, stijl en politiek personeel iedere samenwerking onmogelijk maakt. Het N-VA is tegen het cordon sanitaire, omdat het contraproductief is. Wij stappen daar niet in mee, maar dat wil daarom niet zeggen dat we na de verkiezingen met het Vlaams Belang in zee gaan. Wat we vooral niet willen, is dat het al dan niet samenwerken met het Vlaams Belang weer de inzet van deze verkiezingen gaat worden. Dat is immers een tactiek die hen gegarandeerd weer sterker maakt.

Bij mij is de bereidheid tot samenwerking in ieder geval onbestaande. Als ik zie hoe het Vlaams Belang blijft inwerken op onze mensen en alles probeert om onze politici te beschadigen, dan bewijst dat voor mij alleen maar dat deze partij niet in de eerste plaats een betere samenleving wil voor de Vlaming, maar er vooral op uit is om zelf te groeien.

5 België heeft tussen 2002 en 2006 vier keer een vliegtuig van de Amerikaanse inlichtingendiensten op zijn grondgebied ontvangen. Een onderzoekscommissie van het Europees Parlement zal ons land daarover om uitleg vragen.

BREPOELS: Er zijn twee mogelijkheden. Ofwel hebben de Europese lidstaten geen idee wie er allemaal van hun luchtruim gebruik maakt, wanneer men dat doet en waarom – hetgeen een erg verontrustende gedachte zou zijn. Ofwel waren de Europese lidstaten wel op de hoogte van de vluchten van de Amerikaanse inlichtingendiensten, wat meteen betekent dat ze mee verantwoordelijkheid dragen voor wat er op die vluchten gebeurd is. Een positie tussen de twee is niet mogelijk.

Ik vrees dat nogal wat lidstaten bewust de ogen hebben gesloten om de Amerikanen niet tegen de haren in te strijken. De Europese lidstaten, die allen toch het Verdrag van de Rechten van de Mens ondertekend hebben, negeerden zo hun verantwoordelijkheid. In het Verdrag staat immers vermeld dat als er aanwijzingen zijn dat er op je grondgebied wordt gefolterd, je de plicht hebt om dat te onderzoeken en tegen te houden. Die bepaling geldt ook voor het luchtruim. De commissie van het Europees Parlement, waar ik overigens ook lid van ben, wacht nu op een uitleg van de Belgische regering. Die was ons al beloofd in maart. We zijn ondertussen eind juni en nog steeds van de overheid geen woord. Durft men niet komen zeggen dat de regering onze inlichtingendiensten zelfs niet de opdracht heeft willen geven om uit te zoeken wat de Amerikanen allemaal uitspookten in ons land?

6 Nog geen 500 van de 43.274 burgers van buiten de Europese Unie hebben zich laten registreren om op 8 oktober te gaan stemmen voor de gemeenteraad. Electoraal lijkt het migrantenstemrecht dus nauwelijks impact te zullen hebben.

BREPOELS: Het toch wel héél beperkte succes van het migrantenstemrecht staat in schril contrast met de heisa die er enkele jaren geleden over gemaakt werd. In Vlaanderen waren er nauwelijks voorstanders voor het migrantenstemrecht te vinden, maar we hebben het wel moeten slikken. De VLD is zelfs nog steeds niet bekomen van de schade die ze toen heeft opgelopen.

Voorstanders van het migrantenstemrecht meenden dat dit hét middel was om vreemdelingen aan onze samenleving te laten participeren. Terwijl het toch zonneklaar is dat je louter door stemrecht geen betrokkenheid creëert. Integratie is een werk van lange adem en van véél beleidsdaden die je met elkaar coördineert. Ik ben blij dat de Vlaamse regering nu eindelijk, onder impuls van de N-VA, een echt integratiebeleid voert.

Vlaanderen probeert momenteel het wanbeleid van de regering-Verhofstadt recht te trekken. Dat slechts een paar honderd mensen zich inschreven om te komen stemmen, is wat mij betreft trouwens een zoveelste bewijs van het failliet van het federale vreemdelingenbeleid. Maar het gaat niet alleen om die vijfhonderd mensen. Via de snelbelgwet hebben duizenden onze nationaliteit verkregen, vaak zonder te voldoen aan de inburgeringseisen. Velen van hen kennen onze taal niet eens, op basis waarvan zullen zij stemmen?

samengesteld door jef van baelen