De Universiteit Gent heeft haar eigen preventiedienst.
Met 26.000 studenten en 6000 werknemers is de UGent zonder overdrijving te vergelijken met een middelgroot dorp. En dan is het logisch dat er wel eens problemen opduiken, zegt Bert Dekyvere, security manager van de UGent. ‘Als we alle gebouwen meetellen, komen we aan een oppervlakte van 450.000 à 500.000 m2. Die liggen niet allemaal in Gent zelf, denk bijvoorbeeld aan de faculteit Diergeneeskunde in Merelbeke. Met onze zeven studentenhomes bieden wij ook aan zo’n 2500 studenten onderdak. Als er dan wat fout gaat, heb je maar beter een goed preventieplan achter de hand.’
Sinds acht jaar heeft de UGent daarom een eigen preventiedienst, die toeziet op de beveiliging. ‘Onze sterkte ligt in onze multidisciplinaire werking’, zegt Dekyvere. ‘Bij zowat elk project plegen wij overleg met de preventieadviseur, de brandweer, de lokale politie, de eigen juridische dienst, of met mensen uit dezelfde branche. Je leert altijd van elkaar, en goede afspraken maken goede vrienden.’
Ook de studentenverenigingen worden indien nodig rechtstreeks op de hoogte gebracht. Maar kunnen studenten zelf wel warm gemaakt worden voor iets als preventie, in hun ogen waarschijnlijk niet meer dan een stel slaafs te volgen regels? Dekyvere: ‘Studenten zijn inderdaad moeilijker door een buitenstaander te sensibiliseren. Daarom lanceerden wij vijf jaar geleden het idee om “preventiestudenten” op te leiden. Naast een interne opleiding krijgen zij ook een EHBO-cursus, een doorgedreven evacuatietraining en een externe opleiding aan de Provinciale Brandweerschool (PBO). Dat werkt, in het eerste jaar vormden wij zo 50 preventiestudenten, nu zijn dat er al 123. Wij moeten die niet zoeken, ze komen zich zelf aanmelden.’
Het project werpt vruchten af: steeds meer studenten vinden de weg naar de preventiedienst. ‘Gemiddeld krijgen wij zo’n dertien meldingen per dag. Dat zijn grotendeels technische meldingen – bijvoorbeeld een lift die blokkeert – maar daarnaast krijgen we dagelijks een tweetal echte veiligheidsmeldingen.’ Want je kunt er niet omheen: een kamer met internetaansluiting is bijna vanzelfsprekend geworden, zo hebben heel wat studenten een computer, vaak een laptop, met alle toebehoren. Ook de universiteit zelf voorziet in steeds meer digitaal materiaal. Al dat kostbaars brengt wel eens grijpgrage vingers in de verleiding. ‘Onze studentenhuizen zijn allemaal uitgerust met alarminstallaties en camera’s aan de in- en uitgangen. Daarnaast voerden we het gebruik van elektronische badges in. Maar als er bij de studenten zelf geen bewustwording groeit, raak je niet echt verder. Vandaar een actie zoals “Kot op Slot”. Met weinig moeite kun je veel onheil voorkomen. De diefstal van een laptop bijvoorbeeld is niet alleen een financieel pijnlijke zaak, er is ook veel kans dat je je papers definitief kwijt bent. En dat doet dubbel pijn natuurlijk.’
Uit cijfers blijkt dat zo’n twintig procent van de inbraken in een studentenkamer gebeurt. Dekyvere vermoedt echter dat het werkelijke cijfer nog hoger ligt: ‘Studenten zien vaak op tegen het laten opmaken van een pv, wat ze als tijdverlies beschouwen. Dat is heel jammer, want als hun gestolen gsm of laptop teruggevonden wordt, dan kunnen ze die niet terugkrijgen omdat er geen aangifte is gedaan.’
Samenwerking met de lokale politie is een van de stokpaardjes van Dekyvere. De wederzijdse contacten bestaan al geruime tijd, maar gaandeweg groeide ook het plan om een officieel overlegplatform op te richten. Op 1 december zit de preventiedienst van de UGent voor het eerst officieel samen met de Dienst Preventie van de Stad Gent, de Cel Preventie van de Gentse politie en de recherche. ‘Binnen een officieel platform kunnen we sneller informatie uitwisselen. We hebben al een heel goede band met de lokale politie, nu gaan we die nog versterken.’
J.C.
