Er heerst een grote malaise bij de CDO nu Johan Van Hecke ergens in de rimboe, slingerend aan lianen, Els De Temmerman achterna zwiert, getooid in kokosnoot en tijgervel. Hierbij roept de voorzitter naar het schijnt luidkeels ooooo-io-ioooo, wat weer eens iets anders is dan le nouveau CVP est arrivé, of hebt respect voor de privacy. We kunnen niet zeggen dat de aanwezigheid van een zo groot politiek denker in Afrika onopgemerkt is gebleven. In Ruanda en in Burundi, bijvoorbeeld, zat het spel binnen de kortste keren op de wagen. Dit na een gedurfd initiatief van Van Hecke die enkele Tutsi-verruimers binnenloodste in de Hutu-partij. Appèl aan de verantwoordelijke Tutsi, zo heette het ideeënbundeltje waarin hij zijn bedoelingen uiteenzette. Voor wie Paul Staes kan onderbrengen bij de CVP en Herman Schueremans bij de BRTN, is het onder één paraplu verzamelen van een paar zwarten vanzelfsprekend een gemakkelijke job.
Keren wij nu terug naar de Tweekerkenstraat waaruit de voorzitter was ontsnapt via de riool, dobberend in een rieten mandje. Hierna was hij als een dief in de nacht naar Entebbe gevlogen. Zijn opvolger stond meteen voor de plezierige taak om aan een drieste meute verslaggevers verantwoording af te leggen over deze vaandelvlucht. En om de kiezers duidelijk te maken dat wie echt had geloofd dat er niet geraakt zou worden aan kinderbijslag en belastingdruk, best zo snel mogelijk zou ontwaken uit zijn droom.
Van Hecke zelf wenste zich niet meer druk te maken over al deze details, en nog veel minder over wat hij sinds kort bestempelde als Prinzipienreiterei. Een congres over milieu, inclusief een voorzittersherverkiezing, dat was alleen maar goed voor de galerij. Dat het parlementair stelsel en de scheiding der machten werden afgebroken, dat de sociale zekerheid wankelde, de werkloosheid onhoudbaar werd, de frank afgebouwd, het overlegmodel opgeblazen… het kon hem allemaal gestolen worden. Vergeleken met de taken die hem wachtten in Afrika, had niets van wat hier in België op de agenda stond nog belang. En zeker niets in Vlaanderen, want hoe belachelijk is het streven naar Vlaamse autonomie vergeleken bij de heroïsche strijd van het Patriottisch Front, de Tanu, of het Frelimo ? Bovendien bleef zijn loon gewoon doorbetaald. Vooral voor een parlementair is het leven vaak mooi. Of kent u nog een bedrijf dat een werknemer gedurende vele weken tijdens de diensturen met zijn maîtresse op reis laat gaan zonder hem aan de deur te zetten ?
OP DE REDACTIE van Tegenspraak evenwel, vonden ze het leven niet meer zo mooi. De vondsten die de ex-voorzitter heeft ingevoerd in het domein van de uitzendingen door derden, zijn stuk voor stuk opmerkelijk. Meer nog, ze zijn nu al legendarisch. Op een dag kwam Van Hecke met de ultieme nieuwigheid : geen politiek meer bij de CDO ! Du jamais vu. Nog straffer dan zijn vorige ingreep om niemand van de eigen zuil nog in de uitzending te dulden : niemand van de CVP, niemand van boeren of middenstanders, en zeker niemand van het ACV. Als gevolg daarvan zagen wij de ene week hoe Paul Goossens een professor van de RUG ondervroeg over cybersex, terwijl hij een week later met een specialist van de VUB in de clinch ging over recente technieken in de aerodynamica. Nu eens ging het over de Beatles-revival, dan weer over de nieuwste modetrends in Milaan. Als er door Tegenspraak nog één rode draad te trekken viel, dan wel dat geen enkele van de gasten kon verdacht worden van sympathie voor de eigen partij. Van Hecke joeg persoonlijk iedereen die zich nog maar afvroeg of er misschien toch iets kon zijn na de dood, uit de studio.
Maar deze uitermate creatieve geest was dus van de ene op de andere dag weggevallen, en de vraag die restte was : wat nu ? Wij zaten dan ook meer dan gespannen te wachten op de eerste Tegenspraak onder de nieuwe baas. Al van bij het eerste beeld was dat een slag in het gezicht. De voorzitter zelf in de studio ! ! Nooit vertoond bij de christelijke omroep.
Wij hebben alle uitzendingen van Tegenspraak gezien, en voor zover wij ons herinneren, is Johan Van Hecke slechts één keer te gast geweest : een debat met Patrick Dewael waarin hij niet eens aan het woord werd gelaten. Paul Goossens wendde zich slechts één keer tot zijn eigen voorzitter, en wel om hem aan het verstand te brengen dat de CVP er goed zou aan doen om zo snel mogelijk de ideeën van Rik Daems en Guy Verhofstadt over te nemen. Zo niet zou een electorale ramp volgen, zonder voorgaande in de geschiedenis van de vrije verkiezingen.
Tot zover het enige optreden van Van Hecke. Marc Van Peel nu, was niet langer dan twee dagen voorzitter of de hele CDO-uitzending ging al over hem ! Eerst een speech van twintig minuten, uitgesproken op het CVP-congres op de Heizel. Daarna een half uur interview met Goossens waarin hetzelfde nog eens met andere woorden werd herhaald. Vijftig minuten de partijvoorzitter, wij waanden ons in de prehistorie. En tot overmaat van ramp kwam Van Peel nog goed over ook. Onze chef-Wetstraat heeft ooit, om te lachen, geschreven dat Van Peel meer intellectuele diepgang kon geven aan de verruimingsbeweging van Van Hecke. Dat was na ettelijke flessen slivovitsj bij de Bosniër om de hoek, en de hele redactie rolde schaterend over de vloer. Maar Van Peel moet gedacht hebben dat het ernstig gemeend was.
En dus splitste hij Goossens een meeslepend betoog in de maag, gezeten in wat bij beter toekijken het statige decor van de voorzitterssuite bleek te zijn. Ook deze locatie was symbolisch : de voorzitter kwam niet naar het programma, het programma kwam naar de voorzitter. Van Peel had nog maar net gelogen dat hij zich wat onwennig voelde in dit schitterende bureau, omdat het eigenlijk aan zijn voorganger toebehoorde, of op de achtergrond zagen wij de mannen van Arthur Pierre al druk in de weer. Familiefoto’s werden van de wand gehaakt en in een vuilniscontainer gekieperd, de landkaart van Afrika verdween van een kastdeur. Boekwerken van Julius Nyerere belandden in een plastieken zak bovenop de dichtbundels van Breyten Breytenbach. In een kartonnen doos werd een klein pasfotootje van een lachende maar roodverbrande blondine versmacht onder een biografie van Jozef Cardijn.
En terwijl aan de muur een metershoge poster werd gespijkerd van de Kaunitoni, met een stralende en van het bezit van weinig textiel blijk gevende Vera Dua op het voordek, zagen wij Paul Goossens worstelen met de vraag of hij na Van Hecke de tweede neger in de CVP wenste te worden. Antwoord in september.
Koen Meulenaere
