Walter Pauli is redacteur van Knack.
De Duitse voormalige spits Gerd Müller raakte het voorbije jaar niet alleen zijn aloude doelpuntenrecord kwijt aan Lionel Messi, in datzelfde jaar vond hij eindelijk een ware opvolger. Niet in het voetbal, maar in de politiek. In België, meer bepaald in Antwerpen.
Gerd Müller, bijgenaamd ‘Der Bomber’ (‘De Kanonnier’) was een fenomeen als doelpuntenmaker. Hij scoorde voortdurend, en bovendien op de onmogelijkste manieren. De kleinste fout strafte Müller af, met hem erbij stond elke slordigheid gelijk aan een dekkingsfout. Hij hoefde niet eens zelf te lopen, alleen zijn aanwezigheid hield de tegenpartij permanent onder druk. Ze werden er op den duur hoorndol van.
Vervang ‘Gert Müller’ door ‘Bart De Wever’ en je hebt een accuraat portret van de Belgische politieke competitie. Vorige week ondervonden koning Albert en premier Elio Di Rupo dat. De laatste had de eerste toe- gelaten om in zijn kerstboodschap een allusie te maken op ‘de jaren dertig’ en een ‘populistische betoogtrant’ die altijd zondebokken zoekt, onder meer bij ‘landgenoten uit een ander landsdeel’.
Meteen beschuldigde Bart De Wever koning en premier ervan een aanval op de N-VA te hebben ingezet door zijn partij te beschuldigen van fascisme. Waarop hij Albert vergeleek met diens vader Leopold III, eraan herinnerde dat die ooit bij Hitler op de thee was geweest, en daaruit besloot dat de koning in 2014 geen rol meer kan spelen. Koning en premier waren er zich niet eens van bewust dat ze gevaar voor eigen doel hadden gecreëerd. Maar voor ze het beseften, lag de bal in de netten.
Weer toonde De Wever zijn perfecte beheersing van het politieke spel. Als geen ander kan hij de publieke opinie een tekst laten lezen zoals hij dat wil. Bij Le Soir werden ze ooit wanhopig van de manier waarop De Wever de artikels die hij viseerde altijd zijn ‘draai’ meegaf, waarna Vlaanderen zijn verontwaardiging deelde: niet om wat er letterlijk stond, maar om wat er op aangeven van de N-VA-voorzitter ‘bedoeld was’. Met de kersttoespraak deed hij het opnieuw.
Ging de toespraak van Albert over N-VA? Ongetwijfeld. Zij het in minieme mate, een klein tikje tegen de enkel. De Wever maakt er een aanslag van. Trok tegelijk geel en rood, en sprak prompt een levenslange schorsing uit. Weer volgden veel Vlamingen de N-VA-lectuur van de speech. En weer blijkt het bijzonder moeilijk om zichzelf te verdedigen tegen wat eigenlijk niet is gezegd en nooit was bedoeld. Want De Wever springt in één moeite van populisme naar fascisme en van de jaren dertig naar de jaren veertig. Historicus De Wever weet dat dit niet kan en niet mag, politicus De Wever doet het toch. Uit de schwalbe volgt een onwaarschijnlijk doelpunt.
Het is politiek zoals dit land in geen jaren meer meemaakte: almaar opzittend, altijd aanvallend en agressief, nietsontziend. De Wever heeft namelijk ook met Albert een rekening openstaan. Een bevoorrechte getuige als Johan Vande Lanotte heeft ooit gezegd dat Laken De Wever in 2010 geen faire kans gaf toen die even aan zet was als ‘clarificateur royal’. Na geen veertien dagen lag hij er, tot stille tevredenheid van het paleis. De N-VA-voorzitter is dat niet vergeten. Ook dat verklaart deze aanval. En het feit dat hij geen onderscheid meer maakt tussen de persoon van de vorst en die van de premier, tussen een instelling als de monarchie en de politieke meerderheid van het moment. Die zijn namelijk allemaal Belgisch. En wat op 14 oktober 2012 begon, zal duren tot 2014: één lange, harde en als het moet vuile campagne. Een wedstrijd op leven en dood, met het Belgische bestel en de Vlaamse zelfstandigheid als inzet. Voetbal is oorlog, en politiek is dat ook.
Alweer blijkt het bijzonder moeilijk om zich te verdedigen tegen wat eigenlijk niet is gezegd en nooit was bedoeld.
