Terranova, “Close the door” (K7077/ Copasetik Recordings). Meer info: www.copasetik.com.
Als muziek een vertaling is van de omgeving waarin ze wordt gemaakt, moet Duitsland de Noordpool zijn. Sinds het oosten zich aansloot bij de internationale muziekgemeenschap, bracht het overwegend steriele spullen met veel elektronische snufjes voort. Veel voorsprong heeft die techniek niet opgeleverd. Sinds het ver vervlogen gloriemoment van experimentele krautrockers als Kraftwerk en Can is er eigenlijk alleen nog geïmponeerd met het vrijwel geheel organische Einstürzende Neubauten. De Duitsers flakkeren altijd wel even op als synthesizers en ander technologisch goed in de mode zijn, maar komen zelden verder dan het tweede plan. Oudere jongeren herinneren zich vermoedelijk D.A.F. ( Der Mussolini) of Rheingold ( Dreiklangsdimensionen) nog, maar houden dat het liefst verborgen. De opmars van de elektronische dansmuziek bracht weinig soelaas. De digitale punk van Atari Teenage Riot is te eendags om te blijven en de ijle klanken van Kreidler en To Roccocco Rot vervliegen met de snelheid van butaangas.
Met zo’n fletse voorgeschiedenis zijn de verrukkingen van Terranova dan ook hoogst verwonderlijk. Het Berlijnse trio doet op zijn debuut Close the Door aan kosmopolitisch denken en bezit een inventiviteit die zowaar kan tippen aan Massive Attack. Hoewel ze rijkelijk laat – bijna tien jaar – na dat grote Britse referentiepunt een combinatie maken van elektronische geluiden, hiphop en reggae, krijgen alle andere epigonen het nakijken. Heeft de actuele ommekeer van hun thuisstad de geesten verfrist? Of is dit het resultaat van jarenlang doorsijpelen ? Feit is dat de exotische elementen fijn mixen met die typische droge Duitse klingklang. En de heren hebben een goede smaak. De hoes komt van het met Underworld gelieerde ontwerphuis Tomato en de gasten hebben namen als Tricky, Alex Hacke (Einstürzende Neubauten) en Cath Coffey (Stereo MC’s). Een significant toeval: Tricky was ook aanwezig op eersteling Blue lines van Massive Attack en overtreft hier trouwens vele malen zichzelf. Jammer van sneue songtitels als Millenium bug en X-files en de beperkte middelen. Dat budgettaire manco laat zich wel niet horen, maar wat meer had zeker geholpen om straffer dan straf te eindigen. Een godengeschenk voor zondagse huiskamers.
Jan Delvaux
