De Volksunie zit zonder voorzitter, aangezien Bert Anciaux de enige kandidaat was om komend weekend zichzelf op te volgen. De weinige anderen die in aanmerking kwamen, hadden het veel te druk met het bespreken van hun overstap, of met het schrijven van verruimingsprogramma’s voor bevriende partijen. Het moest nochtans plezant worden op het kongres : er was poppenkast voorzien, warme chocolademelk en wafelen, en nonkel Jan de voorleesman zou voorlezen uit het Grote Vertelboek. Om het met de woorden van de aftredende hopman te zeggen : het ging keitof worden. Helaas is het anders gelopen.
OM AAN IEDEREEN duidelijk te maken dat er aan zijn positie niet te tornen viel, had de voorzitter eind vorige maand nog eens laten zien wat een groot politiek leider is en vermag. Een geslaagde verkiezingsstunt, die adoptiezaak. Twee weken lang op elk tv-journaal en in elke krant. En dan nog als aanklager van onbetrouwbare zwarten, een voor de Volksunie veeleer ongebruikelijk standpunt. Bert Anciaux wierp zich met gloed op als verdediger van hulpeloze kindertjes en goedmenende adoptie-ouders wier smart schandelijk wordt uitgebuit.
Tot dan hadden we, op een tweehonderdtal parlementaire vragen na, niet veel meer vernomen van de voorzitter. Dat is ook niet verwonderlijk voor wie in een reflektiekamer zetelt. Of heeft u van die nieuwe senaat al ooit iets gemerkt ? Het debat over pers en gerecht, ja, maar daar kwam nauwelijks een senator bij te pas. Volgens de hardwerkende mannen van de kamer voeren die van de senaat geen klap uit. Niets, en als het kon nog minder. Lezen een hele dag boeken, gaan met hun vrouw naar een dansfestival in Frankrijk, zijn burgemeester links of rechts… en eind van de maand wordt dat allemaal gehonoreerd met een riant salaris.
Weinig nieuws dus ook van Bertje, die op een mooie dag van zijn stoel viel toen een gediplomeerd politiek wetenschapper hem zwart op wit bewees dat de VU bij de vorige verkiezingen geen driehonderdduizend stemmen heeft gehaald, zoals overal wordt aangenomen, maar slechts tweehonderd zevenentachtig duizend. Zodat hij eigenlijk de partij had moeten ontbinden. Middels een paar kisten wijn, door Bert persoonlijk ’s nachts met de camionette van zijn schoonouders afgeleverd, werd de vorser tot zwijgen verleid. Sindsdien verkeerde de voorzitter in een opperbeste stemming. Met ons Damienne was ook alles goed. En onze pa had dan wel zijn brandwonden moeten afgeven aan Rufin Grijp, maar wetenschap en energie zijn in het Brussels Gewest ook interessante materies om staatssekretaris over te spelen.
En toen, tussen kerst en nieuwjaar, sloeg de kolder toe. De voorzitter vond het tijd voor enige profilering en keek daarbij niet op een inspanning. Volgens Bert Anciaux maakte Kind en Gezin zich schuldig aan mafiapraktijken en opzettelijke nalatigheid bij het toewijzen van adoptiekinderen. De bewijslast leek op het eerste gezicht aan de povere kant, maar de stelligheid waarmee een en ander werd beweerd, kompenseerde dat in ruime mate. En de volgende dagen bleek de klacht nog terecht ook. De wettelijke regeling voor adoptie en de kontrole erop, is ontoereikend en de manier waarop ze in sommige landen munt slaan uit de kinderhandel is wraakroepend. Iedereen gaf dat toe en Luc Martens van Welzijn en Dergelijke was er als de kippen bij om te melden dat hij al lang initiatieven en nieuwe besluiten had voorbereid, die over een maand of tien mogelijk van kracht zullen zijn.
Goed punt dus voor Anciaux. Helaas liet die zich al te zeer meeslepen door zijn eigen entoesiasme en voerde zichzelf met steeds fellere retoriek naar beschuldigingen die kant noch wal meer raakten. Bij Kind en Gezin, zo meldde Anciaux, gebeurden praktijken die niet alleen het daglicht niet verdroegen, maar evenmin het kunstlicht of wat voor licht dan ook. Zij die dachten dat ze zich daar enkel bezighielden met het wegen van peuters, het vaccineren van kleuters, en het toewijzen van opvangmoeders, waren er aan voor hun naïviteit.
Emotionele en financiële afzetting van lichtgelovige ouderparen, chantage en bedreigingen van arme Zaïrezen die tot hun afgrijzen moesten toekijken hoe de mannen van Kind en Gezin met hun pas geboren babies gingen lopen… Met minder wou de VU-voorzitter het niet doen. Hij noemde zelfs naam en toenaam van één van de daders, een booswicht van de ergste soort : Jef Goris ! Nu direkteur van de dienst Biezondere Opvang. Vroeger bestuurder van het twijfelachtige adoptie-bureau Inter-Adoptie. In die tijd heette hij wel Winfred Goris, maar daar trapte Bert niet in. En ook onze ambassade in Zaïre was zeer aktief betrokken bij dit schandaal, zo ze er al niet de aanstoker van was.
Kinderarbeid, kinderroof, kindersmokkel, kindermishandeling, kinderporno, kinderverlamming… niets was zo dol of Anciaux schoof het in de schoenen van Kind en Gezin. Vergeleken met Kind en Gezin, zo wenste hij de allerlaatste twijfelaar te overtuigen, waren de weeshuizen in Roemenië en China kinderparadijzen.
PAULA D’HONDT ZAT thuis een sjaal te breien voor één van haar vele nazaten, toen ze het bericht hoorde op de radio. Twee steken tegelijk laten vallen ! Met die mannen van het Vlaams Blok was ze aan een en ander gewend geraakt, maar dit sloeg alles. Ze moest om zeven uur nog eens luisteren om te kunnen geloven dat die dwaze blaag inderdaad zei wat hij zei.
Dat het in het hoofd van Bert Anciaux een beetje heen en weer wemelde, wist de hele Wetstraat. In de tijd dat hij nog lid was van de Volksunie, bracht Jef Valkeniers uit zijn praktijk pilletjes mee die een kalmerend effekt hadden. Later raadde hij elektroshocks aan en gaf zelf het voorbeeld door naar de VLD over te stappen. Daarna zorgde niemand nog voor de voorzitter. Annemie Van de Casteele had dan wel een apoteek, maar was allerminst bereid haar reputatie zeker niet haar medische op het spel te zetten voor een Anciaux. Toch bleef iedereen diskreet, al was het maar om te vermijden dat vader Vic zou komen wenen. Voor Paula D’Hondt echter, was de grens overschreden.
Bert Anciaux wist dan ook niet wat hem boven het hoofd hing toen hij thuis gezellig zat te sleutelen aan de akkoorden van een gevoelig zelfgekomponeerd lied ?Een hert genaamd Bert” waarmee hij het kongres wilde verrassen. Enkele kilometers verderop stapte op datzelfde ogenblik Greta D’Hondt van de trein. Sinds ze in de kamer zetelt een beetje vervreemd van het echte werk, en nu en dan overvallen door heimwee naar een goed straatgevecht. Dat telefoontje van haar zuster kwam op het gepaste moment.
Koen Meulenaere
