Een vriend stuurt me een sms’je na elk doelpunt van Erling Braut Håland voor Borussia Dortmund. Hij is fan van Manchester United en kan maar niet begrijpen waarom vicevoorzitter Ed Woodward hem niet naar Old Trafford haalde. Håland (19) staat al op 9 goals voor Borussia en 40 (!) dit seizoen.
United had echter een goede reden om niet met Håland in zee te gaan. Of beter gezegd met zijn makelaar, ex-pizzabakker Mino Raiola. De Noorse spits kon voor nauwelijks 20 miljoen euro vertrekken bij RB Salzburg en was dus een koopje. Hoewel, Raiola eiste daarbovenop 10 miljoen euro voor vader Håland en nog wat meer voor hemzelf.
Ed Woodward moet een déjà-vugevoel gehad hebben. Mino Raiola is immers ook de manager van Paul Pogba, die al anderhalf jaar weg wil op Old Trafford. De Fransman wil naar een ploeg waarmee hij meteen trofeeën kan winnen. Dat zit er bij United voorlopig niet in.
Vorige zomer hield United het been stijf. Pogba mocht niet weg en vreest dat er opnieuw een onwaarschijnlijk bedrag op zijn hoofd wordt geplakt (180 miljoen euro naar verluidt). Raiola ruikt al de miljoenen. Bij de terugkeer van Pogba van Juventus naar Old Trafford werd hij 20 miljoen rijker. Nu probeert hij door voortdurend onrust te creëren de transferprijs te drukken, zodat een nog groter stuk van de buit naar hem toevloeit.
Raiola roept al een tijdje dat Pogba een moderne slaaf is die tegen zijn zin op Old Trafford wordt opgesloten. De speler heeft de Nederlander carte blanche gegeven. Woorden als loyauteit en dankbaarheid zijn hem vreemd. Hij speelde dit seizoen slechts acht wedstrijden voor de Mancunians, maar zag desondanks elke week 350.000 euro op zijn bankrekening verschijnen. Wie zou niet tekenen voor deze vorm van slavernij?
Vroeger waren bij een transfer drie partijen betrokken: de twee clubs en de speler. Een vierde partij heeft tegenwoordig het laatste en hoogste woord bij een overgang. Goede spelersmakelaars houden zich op de achtergrond en behartigen de belangen van hun speler in stilte. Wie een cliënt van Mino Raiola binnenhaalt, krijgt er echter een heel circus gratis bij. De man passeert nergens zonder lawaai te maken. Maar hij, het moet gezegd, is meestal heel succesvol. Althans op financieel vlak.
Toen Ole Gunnar Solskjær vorige week gevraagd werd naar de situatie rond Pogba antwoordde hij: ‘Over sommige dingen kun je beter niets zeggen.’ OGS weet dat hij voor Pogba slechts een voorbijganger is en hij zijn lot veel langer zal verbinden aan dat van zijn makelaar.
In de drie jongste seizoenen betaalden de clubs uit de Premier League maar liefst 750 miljoen euro aan makelaars. Dat is vier keer meer dan in 2015, toen de FIFA besloot om zich niet meer te bemoeien met transfers. Vorige maand maakte de wereldvoetbalbond een bocht van 180 graden om de misstanden en excessen aan te pakken. ‘Meer transparantie en ethiek in plaats van de wet van de jungle’, staat er te lezen op de website van FIFA, die vaste percentages voor makelaars wil invoeren. Dat is uiteraard niet naar de zin van supermakelaars als Jonathan Barnett en Mino Raiola, die onbeperkte commissies willen blijven opstrijken.
Waarom Man U terecht afzag van de aankoop van het fenomeen Håland.
Professor Stefan Kesenne pleitte vorige week in dit blad voor de afschaffing van het transfersysteem. Dat zou alle problemen oplossen en voor een gelijker speelveld zorgen tussen grote en kleinere clubs.
Het is me niet duidelijk hoe dat zou gebeuren. Zonder transfersommen zouden makelaars als Mino Raiola een nog groter stuk van de koek naar zich toehalen en zou er nog meer geld uit het voetbal verdwijnen. En als Belgische topclubs nog min of meer kunnen wedijveren met de Europese subtop, dan komt dat door het opleiden van jonge spelers of het vroeg ontdekken van buitenlandse talenten, die voor flink wat geld kunnen worden verkocht.
Hoe dan ook, Manchester United had groot gelijk om Mino Raiola dit keer buiten te houden. Ook al betekent dit dat het naast een supertalent als Erling Håland greep. Club Brugge zal er morgenavond net zo over denken.
