Jong regietalent Kato De Boeck: ‘Een scenario laten lezen is altijd een beetje sterven’

Kato De Boeck won de BILL Award, de Ultima voor jong talent. Ze is regisseur en met haar kortfilm Provence haalde ze al verschillende prijzen binnen, waaronder een Ensor. Maar hoe is zij als mens? Om deze 20 vragen te beantwoorden, had zij 13 minuten en 36 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

Vorige week vertelde een vriendin dat het huisvuil van haar collega al een maand niet was opgehaald. Toen hij aan de vuilnisophalers vroeg waarom, kreeg hij een antwoord dat ik liever niet herhaal. Maar rauw racisme bestaat.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Een cursus empathie en privileges voor elke burger.

Wat is uw grootste prestatie?

Ik ben heel fier op mijn kortfilm Provence, een ode aan mijn grote broer. Dankzij die film dragen we een stukje gedeeld verleden voorgoed met ons mee.

Wat is uw grootste mislukking?

Dat ik er niet in slaag om kalm te blijven als ik een scenario door iemand laat lezen. Het is altijd een beetje sterven.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Ik ben erg gehecht aan mijn omgeving, familie en vrienden, maar de liefde of een ultieme carrièrekans zouden me wel over de grens krijgen.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

Ik ben net 26, dus alles is nog jeugd. Vorig jaar heb ik deelgenomen aan een uitwisselingsprogramma voor filmregisseurs in Hongkong. Een heel intense, onvergetelijke ervaring.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

Mijn partner in crime, regisseur Flo Van Deuren, leeft zero waste. Ik heb twee jaar met haar samengewoond en heb toen toch het een en ander opgestoken.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Ik denk dat je daarvoor eerst beroemd moet zijn.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Eigenlijk heb ik niet zoveel met dieren. Thuis bij mijn ouders hadden we wel een kat, die vooral bij mijn broers wilde zijn. Tenzij op momenten waarop ik verdrietig was: dan kwam ze bij me in de sofa liggen.

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

Uit elke verkeerde beslissing heb ik wel iets geleerd. Het woord ‘spijt’ gebruik ik dus niet snel.

Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?

Geen flauw idee, ik was er toen nog niet. Maar als ik de geschiedenisboeken mag geloven, heb ik toch het gevoel dat we iets te weinig geleerd hebben.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… heeft u het meest geraakt of gevormd?

Mijn lijstje met favoriete films is een beetje uit de hand gelopen, maar de Canadese webserie Féminin/Féminin was voor mij een heuse eyeopener. Die gaat enkel over vrouwen die op vrouwen vallen en ze deed me beseffen hoe heteronormatief deze wereld is.

Waarover zou u meer willen weten?

Over alles wat niet met film te maken heeft. Daar ben ik de afgelopen jaren zoveel mee bezig geweest, dat mijn kennis over andere zaken wel wat beter kan.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

Veel te weinig waarschijnlijk. Maar het fenomeen ‘maandelijks inkomen’ is me voorlopig ook nog onbekend.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Dat het ook vaak loslaten betekent. Al heeft liefdesverdriet van mij een veel sterker persoon gemaakt.

Vindt u seks overschat?

Zwaar onderschat zelfs. Ik zie het als een tweede taal die je leert spreken en die met iedereen anders klinkt.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Een week.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Ik ben fructose-intolerant, waardoor ik heel erg moet opletten wat ik eet. Alles wat een beetje smaak geeft aan eten – veel fruit en groenten, maar ook ui of look – verdraag ik niet. Eten is dus geen pretje.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Daar kan ik niet op antwoorden. Het feit dat we ons zulke vragen stellen toont dat we geen idee hebben wat oorlog met mensen doet. Wat ook weer een privilege is.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Dat ik nog heel veel moet leren. En ook dat in elke tegenslag een enorme groeikans zit.