De in letteren gegoten “verzoening” tussen Guy Verhofstadt en Marc Verwilghen, draait uit op een vaudeville.
Uitgever Leo De Haes zit met een interessant manuscript. Van de hand van ghostwriterHugo Camps. De vroegere hoofdredacteur van Het Belang van Limburg die later journalistiek asiel kreeg in Nederland, praatte twee Toscaanse dagen lang met VLD-voorzitter Guy Verhofstadt en daarna twee Dendermondse avonden met ex-commissievoorzitter Marc Verwilghen. Bedoeling: de gesprekken verwerken tot een politiek boekje waarvan de nummers 1 en 2 op de VLD-senaatslijst voor volgend jaar allebei beter worden.
De Haes plande het verschijnen voor september. Dan zou de publicatie op de Boekenbeurs liggen. VLD-woordvoerder Bart Somers laat nu weten dat – eindelijk – de teksten “binnen enkele weken” naar de drukker kunnen. De uitgever is daar niet zo zeker van. Hij wacht op Verwilghens fiat. “Wij proberen het dit jaar de deur nog uit te krijgen, maar dan moet het snel gaan. In december liggen allemaal cadeauboeken in de winkel. Misschien beschouwen Verhofstadt en Verwilghen het als een cadeauboek, ik ben daar niet zo zeker van. Daarom kan het ook midden januari worden.”
Het probleem bij deze moeizame, literaire bevalling heeft een naam: Marc Verwilghen. Camps zette de gesprekken met beide heren op papier, faxte de betrokkenen de draft en wachtte toen af. Voor Verhofstadt – hij had een soort ideologisch manifest voor ogen – alles in orde. Van Verwilghen – hij opteerde voor een veredelde biografie – vernam de ghostwriter anderhalve maand niks.
Nadat Verwilghen Verhofstadts inbreng had gelezen, rolden er bij Camps “enkele rare, kleine toevoegingen” (Camps) uit de fax. De journalist verwerkte die loyaal in zijn manuscript. Daarna: opnieuw stilte. Intussen bazuinde Verwilghen wel uit – via de krant De Standaard – dat hij ontevreden was over Camps’ pennenvruchten. Wat Camps weer noopte tot een bittere reactie in het televisieweekblad Humo. Voor hem was toen de maat al vol.
MARC IS GAAN ZWEVEN
Wat gaat er nu verschijnen? Op het bureau van De Haes ligt tot nader bericht de versie-Camps. Of: de tekst die Camps zelf bijschaafde. Volgens Somers zal er daarentegen een “versie op de markt komen waarbij beide auteurs ( Verhofstadt en Verwilghen, nvdr) zich goed voelen”. Camps zelf interesseert het geen moer. “Ik zie het wel, ik doe er niks meer aan.” Wat er volgens hem in wezen fout ging? “Als auteur zeg ik: Verhofstadt had een hoop teksten mee, Verwilghen had alleen zichzelf mee.”
Het grote idee achter het boek – de twee protagonisten profileren als een eendrachtig electoraal duo – dreigt daarmee tot een complete deconfiture te verworden. Het boek zal wel verschijnen, maar meteen gaat alle aandacht weer naar alles wat beide heren scheidt, niet naar wat hen bindt. Plus naar het bizarre politieke parcours van Verwilghen. Eerst de spanningen met zijn collega Patrick Dewael – beiden ambiëren in een coalitie met de VLD de portefeuille Justitie. Dan Verwilghens weigering om VLD-voorzitter te worden, als verzoener tussen Verhofstadt en Herman De Croo. Vervolgens zijn stugge eis om de senaatslijst aan te voeren.
Het scenario komt bekend voor. Leo Tindemans en Wilfried Martens voerden ooit een gelijkaardige vaudeville op. Een door de wol geverfd lid van het VLD-partijbureau ziet het lichtjes anders. “Verhofstadt is niet de meest soepele voorzitter, Verwilghen niet de meest stabiele mens. Na de Commissie- Dutroux ging Marc zweven. Uw lezers verkozen hem dan tot Man van het Jaar en dat deed hem geen goed. Hij wou met één voet buiten de partij staan, maar dan had hij ID22 moeten oprichten. Het is niet eerlijk – Marc is slimmer – maar hij doet mij denken aan André Bourgeois die de trappers verloor toen hij per malheur voorzitter werd van de Bende-commissie en dacht dat hij eenoog was.”
Bourgeois kreeg later de portefeuille Landbouw. Een miscast. Zijn collega’s in de Europese Raad krijgen nog tranen in de ogen bij de herinnering aan zijn tussenkomsten. Nadien is er van hem niks meer vernomen.
J.G.
