Voor haar films en acteerwerk kreeg Hilde Van Mieghem (62) in Knack niet altijd de beste recensies. Maar in 2017 werd ze uitgeroepen tot onze ‘vrouw van het Jaar’.
Hoe leerde u Knack kennen?
Hilde Van Mieghem: Ik ben heel lang geen Knack-lezer geweest. Uiteraard zag ik het blad weleens liggen en dan bladerde ik er wel in, maar ik vond het nooit catchy, onder meer door de nogal droge lay-out van tien, twintig jaar geleden. Vreemd genoeg is mijn interesse gewekt na de grote ontslagronde bij De Morgen in 2009. Ik ben toen mee gaan betogen, en zo ontmoette ik een aantal boeiende journalisten, zoals Liesbeth Van Impe (nu hoofdredacteur van Het Nieuwsblad, nvdr) en Bert Bultinck. Hun hoogdravende discussies over wat journalistiek moet zijn, boeiden me mateloos. Toen ik zag dat Bert Bultinck hoofdredacteur werd van Knack, was mijn interesse gewekt. En omdat ik op sociale media steeds vaker op boeiende Knack-artikels stootte, maar ook op een betaalmuur, heb ik me vijf jaar geleden geabonneerd.
Ik stond in het oog van de storm en werd officieel tot “activist” gebombardeerd.
Hoe blikt u terug op uw verkiezing tot ‘Vrouw van het jaar’?
Van Mieghem: Met gemengde gevoelens. Uiteraard voelde ik me gevleid, maar ik had ook het gevoel dat ik het niet verdiende. En ik was beducht voor de gevolgen. Eerder dat jaar had ik mijn nek uitgestoken voor de vrouwen die zich slachtoffer voelden van Bart De Pauw, en daarna kreeg ik enorm veel bagger over me heen. Helaas kreeg ik gelijk: nadat ik als ‘Vrouw van het Jaar’ in Knack had gestaan, werd het nog erger. Ik werd tot ‘activist’ gebombardeerd, terwijl ik mezelf helemaal niet zo zie. Nu de storm rond mijn persoon wat is gaan liggen, kijk ik wel met meer trots naar die titel.
In al die jaren zijn er maar drie ‘Vrouwen van het Jaar’ geweest: Naïma Amzil, Angela Merkel en u.
Van Mieghem: Vreemd dat Knack zo weinig Belgische vrouwen tot ‘Mens van het Jaar’ heeft uitgeroepen. De hoogste tijd, zou ik denken. Maar ik heb die rol van voorvechter en rebel blijkbaar wat in me. Als kind kwam ik al op voor zwakkere kinderen, en met Als je eens wist heb ik ook het eerste programma over kindermishandeling gemaakt. Verontwaardiging is een belangrijke motor voor mij.
Hoe staat u tegenover de – vaak negatieve – recensies die u kreeg voor uw werk?
Van Mieghem: Ik herinner me nog een lang artikel in Knack over Moeder, waarom leven wij? Ik speelde een van de hoofdrollen, maar werd op die zes bladzijden slechts één keer vermeld, als ‘prikkelpop’. De andere acteurs, vooral spelers van de Blauwe Maandag Compagnie, werden de hemel in geprezen. Daar was ik kapot van. Ik ben altijd een beetje stiefmoederlijk behandeld, doordat ik in het begin van mijn carrière seksueel getinte rollen speelde, in Blonde Dolly en Vrijdag. Daar kon conservatief Vlaanderen niet mee om. En toen ik de overstap maakte van actrice naar filmmaker werden mijn films – afgezien van mijn debuut, De suikerpot – vaak negatief onthaald. Maar ik heb me altijd getroost met het feit dat ik steevast een vrij groot publiek kon bereiken. En met de kritieken in de Nederlandse media, die altijd véél positiever waren.
Uw Canvas-reeks Als je eens wist werd wél positief onthaald door Knack.
Van Mieghem: Ik was zeer vereerd met de recensie van Tine Hens in Knack Focus, die schreef dat ik erin slaagde ‘de kracht en de schoonheid van de overlevers in beeld te brengen’. En ik was ook ongelofelijk trots toen het werd uitgeroepen tot beste Vlaamse tv-programma van 2020. Voor het eerst werd mijn werk níét gekraakt. Maar daardoor voelde het ook weer een tikkeltje wrang. Want ook als filmmaker probeer ik uiteraard die kracht en schoonheid weer te geven.
