Isopropanol/ 1
Knap en gedegen onderzoek van Knack (‘Hoe een grondstof voor gifgas door de handen van de Belgische douane glipte’, Knack nr. 16). De kwestie roept wel vraagtekens op met betrekking tot de betrouwbaarheid van de diverse onderdelen van de overheid. We mogen toch verwachten dat deze overheid haar eigen wetgeving serieus neemt en naleeft. Zeker als het om sanctiemaatregelen gaat die internationaal zijn, en uiteindelijk tot doel hebben mensenlevens te beschermen. Maar wat zien we hier? Een overheid die de wetgeving niet implementeert in een tool die zowel door douane als door bedrijven gehanteerd wordt bij het exporteren van producten. Vervolgens wordt het bedrijf aan de schandpaal genageld door overheidsdienaren die zelf van niets wisten. Lezen die de wetgeving nooit? Hoe is dit anno 2018 in onze informatiemaatschappij mogelijk?
Maarten Visser
Isopropanol/ 2
Hoe kun je nu van de douane en betrokken firma’s verwachten dat ze de juiste controles en beslissingen nemen, als ze zich moeten baseren op verouderde data? In dit dossier wordt de zwartepiet van de ene naar de andere doorgespeeld. Verloren tijd en energie: steek de koppen bij elkaar en stel orde op zaken en zorg ervoor dat alle betrokkenen steeds over de correcte gegevens bezitten, zodat dergelijke onregelmatigheden op zijn minst beperkt blijven. Er is nog veel werk aan de winkel.
Paul Van Herck
De Lijn
Waarom boert het openbaar vervoer zo slecht in Vlaamse steden? En waarom lukt het in buitenlandse steden zo veel beter (‘Als de bezetting van een buslijn te laag wordt, moeten we ingrijpen’, Knack nr. 16)? Er zijn drie belangrijke pijlers: frequentie, snelheid en prijs. In Vlaanderen worden steeds meer lijnen minder frequent bediend, waardoor er te vaak overgestapt moet worden, met slechte verbindingen tot gevolg. Bovendien stijgen de prijzen voortdurend. Wanneer gaat men nu eens begrijpen dat meer bussen tegen democratische prijzen mensen zullen aanzetten om het openbaar vervoer te nemen?
Joke Vanderhallen
Brussel/ 1
Voor het hallucinante Brusselse institutionele kluwen kun je alvast de N-VA niet verantwoordelijk stellen (‘De Brusselse jackpot’, Knack nr. 15). Want aan al dat kunst- en vliegwerk hebben de drie traditionele Vlaamse partijen meegewerkt, met op kop meester-loodgieter Jean-Luc Dehaene. Het meest ergerlijke aan deze toestand is dat het aantal verkiesbare mandaten tijdens de komende gemeenteraadsverkiezingen in het geheel niet zal afnemen. Terwijl het Vlaamse Gewest enkele fusiegolven van gemeenten heeft gekend, houdt Brussel, met zijn 19 baronieën, die administratieve reorganisatie van zijn gemeenten al sinds 1831 handig af. Van vader op zoon hebben burgemeesters er steevast de scepter gezwaaid.
Marc Journée, Liedekerke
Brussel/ 2
Ik hou van deze meertalige stad en het superdiverse gewest, maar ik vind dat zowel stad als gewest niet goed worden bestuurd. Ik woon in Koekelberg, een van de beruchte negentien gemeenten die elk een vaak eigengereide burgemeester, een schepencollege en een gemeenteraad hebben. Negentien burgemeesters in Brussel: ’te veel is trop en trop is te veel.’ Ik pleit voor één burgemeester en vind dat Brussel behoefte heeft aan één duidelijke en efficiënt georganiseerde politiezone. Zes politiezones past in een politiek van verdeel en heers. En daar moet Brussel nu juist dringend van af. We hebben de verdeeldheid en chaos gezien in het politieke en politionele antwoord op de recente rellen in de hoofdstad. De fusie van zes politiezones in één politiezone kan trouwens geld vrijmaken voor extra lokale agenten, voor digitale omscholing van politiemensen en voor meer en beter preventiewerk. De Brusselse politiek, de Brusselse politie én de Brusselse samenleving zijn gebaat bij zo’n vereenvoudiging.
Wouter Hessels, Brussel
De volledige tekst van dit opiniestuk kunt u lezen op www.knack.be/brussel
Brussel/ 3
Het verbaast me dat Vlaanderen hier maar laat begaan. Uit solidariteit wordt een niet onaanzienlijk bedrag vanuit Vlaanderen naar Brussel doorgesluisd. Ondertussen blijft het hoofdstedelijk gewest mandaten creëren, zonder enige reactie vanuit Vlaanderen. Moeten we de begroting van het Brusselse gewest niet eens aan een audit onderwerpen en daar snijden waar nodig en gewenst? Solidariteit moet in twee richtingen werken.
Fred Entbrouxk, Boechout
Onderwijs/ 1
Hoe mensenrechtenexpert Patrick Vandelanotte het M-decreet nog durft te verdedigen, begrijp ik niet (‘Het M-decreet is inclusie-light’, Knack nr. 15). Ik ben leerkracht in de middelbare school en heb veel contacten in het onderwijs. Ik ken genoeg verhalen van kinderen uit het buitengewoon onderwijs die hun draai niet vinden in het gewoon onderwijs. Ze worden er gepest en gaan elke avond gefrustreerd naar huis omdat ze er niet kunnen aarden.
Ze moeten leren meedraaien in de maatschappij zoals die is, heet het. Een maatschappij die straks nog de beschermde werkplaatsen zal sluiten met een M+decreet. Dan staan diegenen die de ratrace niet kunnen volgen helemaal in de kou. En wat de leerkracht betreft: hij/zij zal een inclusief onderwijs organiseren, dat wil zeggen differentiëren en samenwerken met collega’s, zorgcoördinatoren, CLB-medewerkers, ouders en persoonlijke assistenten. O ja, en tussendoor nog wat les proberen te geven ook.
Ik nodig de dames en heren deskundigen en experten allerhande uit om één trimester voor een klasje te gaan staan, in plaats van achter hun bureau te zitten.
Daniel Dewaele, Lint
Onderwijs/ 2
Patrick Vandelanotte vindt dat het buitengewoon onderwijs een vreemde logica volgt: jonge mensen klaarmaken voor de samenleving door ze ervan te isoleren. Mijn ervaring met het buitengewoon onderwijs is dat de medewerkers daar net alles in huis hebben om jongeren voor te bereiden op hun functioneren in de maatschappij, en indien mogelijk op de overstap naar het gewoon onderwijs.
Het inclusief onderwijs is een mooi ideaal, maar de praktische uitvoering vereist bedachtzaamheid en zorgzaamheid. En hoe zit het trouwens met de inclusiviteit van onze samenleving?
Hilde Van Belle
Tom Meeuws
Misschien moeten we minder aandacht besteden aan fouten van individuen (bij alle partijen) en meer aandacht aan ideologie (‘Een dading kan nooit een misdrijf afkopen’, Knack nr. 16). Wat is trouwens de relevantie nog om dadingen te treffen als een van de belangrijkste kenmerken ervan – ‘discretie’ – niet meer gerespecteerd wordt? Dagelijks merk ik dat mensen die zich kandidaat stellen voor politieke mandaten geen benul hebben over de wetten, decreten, besluiten en andere regelgeving van de verschillende bestuursniveaus in ons land en de EU.
Marlene De Smedt
Pensioenen
Arbeidseconoom Stijn Baert zou moeten weten dat de Belgische ambtenarenpensioenen helemaal niet riant zijn maar gewoon op het Europees gemiddelde liggen (‘Sollicitanten worden al vanaf veertig jaar gestraft’, Knack nr. 14). Het zijn de werknemerspensioenen die in België te laag zijn. Die moeten omhoog, zodat men bij zijn pensioen niet in armoede verzeilt bij de minste tegenslag.
Sonja Mathijs
Ive Marx
In ‘De middenklasse zaagt en klaagt maar wordt nergens zo goed bediend als in België’ (Knack nr. 15) laat Ive Marx zich ontvallen dat ‘huurinkomsten niet belast worden’. In werkelijkheid betaalt een verhuurder onroerende voorheffing op zijn verhuurd eigendom (= 1 maand huur), wordt het KI bij de personenbelasting wel degelijk belast (= ongeveer 1 maand huur) en dient hij kosten te betalen aan het zakenkantoor dat de huur regelt ( = 1 maand huur). Dit betekent dat 3 van de 12 maanden huur of zo’n 25 procent van het inkomen wegvalt.
Philip Decoutere, Hasselt
Catalonië
Alle lof voor Pedro Brugada. Hij belicht alle kanten van de Catalaanse kwestie op een toch wel objectieve wijze (‘Hadden we maar een voorbeeld aan Schotland genomen’, Knack nr. 15). Het feit dat de eenzijdige onafhankelijkheid werd uitgeroepen is belangrijk. Ik zou hier in Vlaanderen niet graag hetzelfde meemaken. Het grootste deel van de bevolking moet achter zo’n beslissing staan. Dat was in Catalonië duidelijk niet het geval.
Christiane Lodewijckx
