Dedecker (1)

Jean-Marie Dedecker, die voor eigen gewin, publiek kennelijk de waarheid niet spreekt op een zo verschrikkelijk domein als het misbruiken en vermoorden van kinderen, moet de eer aan zichzelf houden en opstappen (‘De week in België’, ‘De zaak Jean-Marie D., Knack nr. 4).

Bob Van Hooland, ex-senator, Sint-Martens-Latem.

Dedecker (2)

1. Als een parlementslid aan de minister van Justitie toelating vraagt om een gevangene te bezoeken, wordt die vraag dan openbaar gemaakt?

2. Hoe gaat dat dan in de praktijk? Heeft de parlementariër in kwestie een officieel document bij zich waarin de personen die hem mogen vergezellen vermeld worden?

De vragen zijn zeer duidelijk met ja of nee te beantwoorden en kunnen heel wat ophelderen. Toch?

Annie De Wilde, Wetteren.

Dedecker (3)

In ons land is het politiek en mediamiek gezien interessanter het gevangenispersoneel te misleiden en een schurk te bezoeken dan jonge criminelen die zich in het vak bekwamen op te sluiten. Het eerste levert meer stemmen, meer kijkers en lezers op dan het tweede dat slechts frustraties en rancunes veroorzaakt. De betrokken politicus en journalist kunnen nu op hun elan verdergaan en undercover een schurkenstaat bezoeken. Zo zullen zij hun missie en hun informatie verruimen en verdiepen, het terrorisme bestrijden en hun hemel verdienen. Een niet gering zijdelings voordeel hiervan is dat wij hen dan een tijdje moeten missen.

Hugo Vanderhoeven, Mortsel.

Dedecker (4)

Om enkele duizenden stemmen te winnen, werden zogenaamde BV’s op de kiezerslijsten gezet. Ik hoop dat bij de volgende verkiezingen de Vlaming die nog een greintje vertrouwen heeft in politiek, gerecht, politie en zo meer, kiest voor bekwame mensen die zichzelf, de politiek en ons land niet in diskrediet brengen.

Toon Coene, Gent.

Dedecker (5)

Als ex-senator en de laatste tien jaar (bestuurs-)lid van de VLD ben ik diep beschaamd over de zaak-Dedecker.

Dutroux een forum geven, is een zware fout. Als senator in uitoefening van de functie liegen en bedriegen, is fraude. De mediageilheid zozeer ten top drijven, is prostitutie.

Dat Dedecker zich daartoe leent, is zijn zaak, maar ik mag dat beschouwen als politieke idiotie.

Vooral het feit dat de media dit spel spelen en meer belang hechten aan sympathieke smoelen of idiote sensaties dan aan politieke inhoud, is erg. Snappen ze dan niet dat hierdoor op termijn de democratie ondergraven en gereduceerd wordt tot een kleuterig populariteitsspel? Ik ben op zoek naar een partij die meer ernst aan de dag legt. Ik hoop dat de N-VA dit kan waarmaken. Vlaanderen heeft dringend behoefte aan een nieuwe politieke partij, en niet aan een grote volkspartij die alleen maar aast op zoveel mogelijk stemmen, ook al worden die geleverd door politieke idioten of grapjassen.

Rob Geeraerts, Ukkel.

Gaia (1)

‘Men kan de beschaving van een land afmeten aan de manier waarop dat land met zijn dieren omgaat’, zei Mahatma Gandhi. De rechtbank geeft deze beschaving een flinke deuk (‘De week in België’, en ‘Wat bewezen moest worden’, Knack, nr. 4). De Gaia-beelden zijn geen schending van de privacy, maar een criminele schending van respect voor elke levensvorm. Als dit geen dierenmishandeling is, wat staat onze viervoetige vrienden dan in godsnaam allemaal niet te wachten?

Tom Luyten, Merksem.

Soortgelijke brieven van Christiaan Verhauwen, Kortrijk; Alex Philippi, Antwerpen.

Gaia (2)

De rechter oordeelt dat de videobeelden niet kunnen dienen als bewijsmateriaal omdat ze niet op een wettelijk manier zijn verkregen. Het Hasseltse gerecht was onlangs in een soortgelijke zaak evenwel van mening dat de toen gedraaide beelden wél kunnen worden gebruikt als bewijsmateriaal omdat ze vanop een openbare plaats werden gefilmd. Is de wet in Hasselt opeens verschillend van die in Brussel?

Het Belgische gerecht laat het dus nogmaals afweten, dit keer niet in de ogen van sympathisanten van mishandelde mensen, maar in de ogen van de talloze sympathisanten van onze andere naasten: de dieren.

Arne Normon, Wevelgem.

Soortgelijke brieven van Maïté Gardedieu, Menen; Rita Plasschaert, Deinze.

Artsen

Herwaardering van de erelonen voor intellectuele en menselijke inzet in het contact met de patiënt is al lang een thema (‘Pro & Contra, Knack nr. 4). Minister Vandenbroucke hekelt het afwijzen van het CM-voorstel: het ereloon voor de raadpleging wordt gehalveerd wanneer de geneesheer-specialist dezelfde dag ook technisch onderzoek verricht, en die opbrengst wordt voor indexatie van ‘blote’ raadplegingen gebruikt. Hij weigert daarbij het perverse effect van het voorstel te erkennen: eigenlijk wordt de intellectuele prestatie bij sommige specialisten ontwaard ten voordele van de techniek, een toename van een onevenwicht dat juist al zo lang tot scheeftrekking leidt.

Ziekenhuizen ontvangen een vergoeding van de artsen die er werken, en die ‘krimpt’ minder wanneer raadplegingen dan wel technische onderzoeken ‘aangepakt’ worden: een verklaring voor die rare kronkel?

Ten aanzien van het persoonlijke werk van de specialist getuigt deze maatregel van misprijzen; ze treft ook disciplines met arbeidsintensieve en langdurige raadplegingen, en disciplines waar géén excessieve toename van technieken wordt vastgesteld.

De roep van huisartsen blijft ondertussen terecht, en verdient alle aandacht.

Dirk Van Renterghem, longarts, Damme.

Belgacom

‘Epibreren’ (‘Lopende zaken’, Knack nr. 3) legt mij woorden in de mond die inderdaad arrogant konden overkomen. De redacteur baseerde zich evenwel op een foutieve conclusie uit een andere krant, waarbij de lezer onthoudt dat telefoneren in de publieke telefoons duurder wordt, omdat Belgacom de tariefeenheid aanpast.

Inderdaad past Belgacom – voor het eerst sinds vier jaar – de duur van die tariefeenheid aan: vanaf 1 maart 2002 bel je voor – 0,25 nationaal tijdens de piekuren 50 seconden (in de plaats van 60,5 seconden) en tijdens de daluren 100 seconden (in de plaats van 121 seconden).

Maar deze aanpassing komt niet in alle gevallen neer op een verhoging: voor 60 procent van de nationale gesprekken tijdens de piekuren en voor 80 procent van die tijdens de daluren heeft die tariefaanpassing gewoon geen gevolgen, omdat die afgelopen zijn binnen een aangevangen tariefeenheid. Voor het merendeel van de gesprekken verhoogt de kostprijs dus niet. En uiteraard hebben we de klanten ingelicht over die aanpassing.

Jan Margot, persattaché Belgacom.

N-VA (1)

De komst van de ‘nieuwe VU’ (weer de oorspronkelijke) of de terugkeer van de VU betekent een herademing voor de Vlaamse beweging en de politieke Vlaamse beweging: de klemtoon ligt nu meer dan ooit weer op Vlaanderen. Hoe reageert de Vlaams-nationale kiezer en in het bijzonder de ‘stilzwijgende, invloedrijke elite’? Tot daar de lading.

De titel – ‘Een nieuw Vlaams blok’ (Knack nr. 3) – vond ik misleidend. Daarmee wekt u de indruk dat er in de Vlaamse beweging naast een Vlaams Blok ook een ‘nieuw Vlaams blok’ bestaat, maar even verwerpelijk. U neigt deze met elkaar te willen vereenzelvigen. Was ‘Een nieuw Vlaams Front’ of ‘Een nieuwe (start voor de) Vlaamse beweging’ niet correcter?

De foto’s bevestigen mijn indruk. Onder de titel een eerste Blokfoto, alluderend op het thema dat nu juist bij de intelligentsia en anderen die opgelucht de nieuwe VU onthalen, moeilijk ligt: de ‘islamvreterij’. Daarnaast de foto van Geert Bourgeois, dus de N-VA. En verder nog twee Blokfoto’s.

Waarom niet alleen Bourgeois, Grammens en Deroover, die u frequent citeert en een foto van Bert Anciaux of van een andere ‘establishment-VU-er’?

Ik denk dat u daarmee de Vlaamse beweging schade berokkent en in een verkeerd daglicht stelt.

Piet Verbeke, Deurle.

N-VA (2)

Zijn Grammens en Deroover de vooruitzienden van de Vlaamse beweging?

Zou het niet beter zijn alle Vlaamse partijen die volledige zelfstandigheid willen bijeen te brengen en dus Front te vormen? De Franstaligen zijn veel eensgezinder als het op communautaire zaken aankomt.

Ook de media zouden overigens wel wat Vlaamsgezinder mogen zijn.

G. Bogaerts, Antwerpen.

Gehandicaptenzorg (1)

Achter de theorie over instellingsvrije autonomie en emancipatie van de mens met een mentale handicap schuilt toch wel een ander verhaal (‘Er zijn nog vijfduizend wachtenden voor u’, Knack nr. 3).

Een verhaal dat botst met de realiteit van de haast onmogelijke opdracht voor ouders om jarenlang te blijven instaan voor zorg en opvang van hun volwassen geworden kind.

De realiteit en de ervaring leren dat de ontvoogdingskansen van een volwassen gehandicapte niet alleen besloten liggen in de eigen kleine omgeving, maar groter zijn in de stimulerende omgeving van een voorziening met andere ( jonge ) mensen.

Zeker als die voorziening zichzelf evalueert op basiswaarden als integratie, transparantie, dialoog, solidariteit, individueel welbehagen.

In dat verband zijn de wachtlijsten voor mensen met een handicap onverantwoord lang en zijn de honderden onbeantwoorde ‘vragen’ naar residentiële opvang in tegenspraak met het zogenoemde ‘vraaggestuurde’ beleid.

Mieke Vogels weet dat ook. Aan haar de opdracht om in de Vlaamse regering de zorg op maat van de begroting om te buigen in zorg op maat van alle mensen die een beetje trager zijn.

Frans de Schrijver (e-mail).

Gehandicaptenzorg (2)

Dagelijks moeten wij vaststellen hoe de overheid haar geld beheert, investeert in andere projecten, voor andere prioriteiten kiest en de meest hulpbehoevenden aan hun lot overlaat.

Bijkomende financiële middelen moeten dringend vrijgemaakt worden om een gepaste begeleiding van gehandicapten mogelijk te maken. De sector heeft ook behoefte aan een duurzaam beleid, geënt op een coherente visie over gehandicaptenzorg.

Louter economisch bekeken, is een oordeelkundige investering in de begeleiding van een gehandicapte nog altijd minder duur dan wat een maatschappij moet ophoesten als de brokken van een vastgelopen gezinssituatie moeten worden gelijmd.

Hoe dan ook, alle lof voor de mensen op het terrein die zich met een positief engagement dag na dag blijven inzetten.

Familie Van Mechelen -Haest,Malle.

Euro

De ontwerpers van de euro hebben duidelijk geen enkele handelaar die veel met muntstukken moet omgaan om raad gevraagd (‘Pro en Contra’, Knack 2). Er zijn gewoon te veel munten die te erg op elkaar lijken. Het was voldoende om een 1-eurobiljet te maken, net zoals het 1-dollarbiljet bestaat, met ongeveer dezelfde waarde. 2-euromunten kon men weglaten. Dat waren dan al twee munten minder. Muntstukken van 1 cent zijn voldoende en er hoeft er géén van 2 cent te zijn. Zo kon men het verschil tussen de andere munten vergroten. Als er 10 cent bestaat, hoeft er géén 20 cent te zijn. Overbodig.

Willy Degheldere, Brugge.