Verkiezingen

Honderd analyses heb ik al gehoord en gelezen, maar geen enkele die de Vlaamse identiteit mee verantwoordelijk acht.

Zoals Leopold II zei: ‘Petit pays, petits gens’. Dit geldt nog meer voor de inwoners van het kleine Vlaanderen. De hypocrisie is er door de catechismus terdege ingestampt. En dus schamen de Blok-kiezers zich in het stemhokje met vuur gespeeld te hebben, hun eigen macht en impliciet die van de democratie onderschat te hebben; lafaards zijn het daar in Deurne en Schoten, in Gent en Dendermonde, zich wegstekend in de anonimiteit van hun Vlaamse voorgevel en burgerlijke pietepeuterigheid.

Vlamingen hangen nog vast in die vettige klei waar hun voorvaderen in ploegden. En net als hedendaagse boeren zijn het meesters in het klagen en zagen, kankeren en kreunen, maar in plaats van te werken aan een betere toekomst moet het nu maar allemaal gratis van vadertje staat komen: vuilniszakken, onderwijs, stadsbussen, ziekenzorg, maar daar belastingen voor betalen? Of enige controle tolereren? Ho maar! In het zwart achttien Oost-Europeanen onderbetaald in je legbatterij tewerkstellen en tegelijk asielzoekers opsluiten in ‘gesloten centra’, in één beweging door ook nog eens een Antwerpse Milosevic in het stadhuis verkiezen, dat is pas typisch Vlaams!

Fier zijn Vlaming te zijn? Fier zijn op iets uit het verleden? Dat is toch fundamenteel intellectueel oneerlijk! Verre van verwonderlijk dat de Vlaamse cultuur zelf niet creatief genoeg bleek om haar ‘volkseigene’ symbolen te scheppen. Het Vlaamse symbool bij uitstek is een allochtoon zoogdier dat in de heraldiek als eerste bij de Arabieren voorkwam. De Vlaamse Leeuw is puur plagiaat van een vijf jaar eerder gedicht lied: ‘Sie sollen ihn nicht haben, den Freien Deutschen Rein.’ Echt grote creatieve geesten als Magritte, Ensor, Horta en Maurice Maeterlinck prefereerden de loin la langue de Voltaire. Waarachtige geuzen als Louis Paul Boon en Willem Elsschot moesten niet voor niets op zoek naar een Nederlandse uitgever en publiek. Het enggeestige Vlaamse denken jaagt de grootste geesten uit dit tot op heden Belgische vaderland over de schreve. Mogen de leerkrachten geschiedenis dit ook eens onderwijzen?

Flaminganten: we kennen jullie soort nog van in de jaren dertig, toen is die volksaard ook naar boven gekomen uit duistere dieptes. Ooit al eens aan gedacht om collectief excuus te vragen? Nee dus, maar wel amnestie blijven eisen.

Maar er is een straaltje hoop: nu al zijn een kwart van de huwelijken in het Antwerpse gemengd, meer en meer asielzoekers zullen hier werk vinden uit Vlaamse noodzaak aan blauwe kielen, nog enkele generaties en we zijn voorgoed verlost van die bange blanke wezens. Maar ondertussen zouden al diegenen die voor een ‘andere en betere’ samenleving kozen toch wel eens kunnen overdenken dat de eerste voorwaarde daartoe net dat is: samen leven.

Israël

De beelden van die kleine jongen die in koelen bloede werd neergeschoten, vormen één momentopname van de echte situatie. De Israëlische regering legt de schuld dan nog bij die jongeren zelf. Dat krijg je wanneer een democratisch, beschaafd land aan het moorden gaat: stomme diplomatieke antwoorden. Het probleem met de Israëli’s is dat ze nog altijd niet met de idee kunnen leven dat zij niet langer ‘slachtoffers’ zijn. Zolang ze dat niet erkennen, denk ik dat het nooit tot vrede kan komen, zij voelen het niet zo aan dat zij fout zijn. Zij zien alles als zelfverdediging (‘Israëls enige hoop’, Knack nr. 42).

Het Palestijnse volk vecht voor zijn basisrechten, voor zijn bevrijding en een waardig leven. Wij willen de joden helemaal niet in zee drijven, wij willen gewoon leven zoals elke andere natie. Onze strijd is gewettigd en erkend door de Verenigde Naties en de Veiligheidsraad. Ik hoop dat Palestina weldra een echte onafhankelijke staat mag worden met Jeruzalem als hoofdstad.

Voetbal

Ernst Happel is nooit trainer van Henk Houwaart geweest (‘Zoals Tronds Trondheim’, Knack nr. 43). Houwaart heeft Happel wel aanbevolen bij het bestuur van Club Brugge.

Toen Happel naar Brugge kwam, was Houwaart reeds weg naar FC Antwerp.

Autisme

De bespreking van het boek van Veerle Beel ‘Dag vreemde man’ (Focus Knack nr. 43) doet denken aan de reactie van professionelen twintig jaar geleden tegenover kinderen met autisme en vijf jaar geleden tegenover autistische volwassenen met een normale begaafdheid: ‘ze verzinnen maar wat’.

Autisme is een bijna ‘exclusief mannelijke aangelegenheid’. Vier op de vijf mensen met autisme zijn mannen en bij normaal begaafden ligt deze verhouding nog hoger; de geïnterviewden weerspiegelen dit gegeven. Internationaal wordt aanvaard dat de prevalentie ligt op 1,2 geboorten op 200, het gaat dus om circa 35.000 Vlamingen van wie een minderheid een diagnose heeft.

Autisme is geen medische maar een gedragsdiagnose, het is duidelijk dat autisme een hoge erfelijke component heeft. Experts in het boek stellen het probleem van de diagnosestelling in Vlaanderen, en zeker wat volwassenen betreft (slechts enkele tientallen zijn ouder dan 25 jaar).

Wie de problematiek enigszins kent, weet dat een dubbelgesprek helemaal niet vanzelfsprekend is en dat coming-out op dit ogenblik een uitzonderlijk moedige stap betekent.

De keuze voor enkelen zonder diagnose werd bewust gemaakt om aan te tonen dat het gebrek aan diagnostische instanties heel veel onzekerheid meebrengt voor de partner met en zonder autisme.

Dit weerspiegelt een vroegere toestand: de geschiedenis van autisme leert dat ouders moesten ‘sleuren’ met hun kind om een degelijke diagnose te krijgen. Vandaag blijkt dat deze ouders het bij het rechte eind hadden.

Wie van de geïnterviewden nog geen diagnose had, had het gevoel dat het voor henzelf niet zo belangrijk was, ze hadden zich aangepast, maar als ze hulp willen krijgen, merken ze dat een officiële diagnose nodig is.

Weet dat wij het met deze ‘stigmatisering’ bijzonder lastig hebben. Dit is heel erg voor al die mensen die wilden en durfden praten. En deze experts zijn voldoende betrokken om zich niet te distantiëren van dit boekje. Dit ‘pamflet’ werd volledig opgezet en begeleid door de ouder- en familievereniging, meer speciaal door de coördinator van de partnergoep. Het ‘ergerlijke’ aan zo’n bespreking is dat ‘het kwaad natuurlijk al geschied’ is.

Vrouwen

Wordt het geen tijd om de mannen niet enkel te beschouwen als de oorzaak van alle kwaad (‘Wereldvrouwenmars’, Knack nr. 40)? Men moet toch inzien dat een groot deel van die groep armere en alleenstaande vrouwen en mannen best samen zou willen wonen. Niet alleen zouden ze met het samengevoegde inkomen beter kunnen leven, maar hun leven zou zinniger en gelukkiger zijn. Het spijtige is dat deze zinvolle oplossing door de wet financieel wordt bestraft.

Hoewel gezinnen steeds weer in een negatief daglicht worden gesteld (rollenpatroon, domme vrouw aan de haard, geweld in het gezin, incest), geloof ik niet dat er een betere manier bestaat om lief en leed te delen. Of denken de sociologen daar vandaag anders over?

Uitleenrecht

In ‘Uitleenrecht is auteursrecht’ (‘Pro & Contra’, Knack nr. 43) beweert professor Blanpain dat een auteur minder verkoopt doordat zijn boeken uitgeleend worden via de bibliotheek. Uit welk wetenschappelijk onderzoek blijkt dat? Ik heb al verschillende boeken gekocht nadat ik er eerst via de bibliotheek kennis mee gemaakt had.

Men zou zelfs kunnen stellen dat de openbare bibliotheken de voorlopers waren van het ‘eerst proberen en dan kopen’-concept van de computerindustrie.

Het uitleenrecht op zich moet men niet verwerpen zoals Bert Anciaux terecht stelt. Ik ben het met hem eens dat dit uitleenrecht het best betaald wordt vanuit de begroting van de Vlaamse Gemeenschap: als gratis bussen kunnen, waarom dan geen gratis boeken? Ik stel wel voor dat de actieve bibliotheekbezoekers zelf ook voor een deel mogen bepalen naar welke auteur het uitleenrecht gaat. Wie neemt er al eens geen bar slecht boek mee uit de bibliotheek? Moeten we voor miskleunen echt uitleenrecht betalen?

Film

Tot mijn grote ergernis presteert Patrick Duynslaegher het om in zijn filmbespreking van ‘Dancer in the Dark’ (Focus Knack, nr. 41) de ontknoping al in de tweede zin te onthullen. Ik heb respect voor zijn mening, maar het is niet omdat hij een film slecht vindt, dat hij daarom de toevallige lezer van zijn rubriek het plezier moet ontnemen om in alle naïviteit naar die film te gaan kijken.

Steph Feremans, Berchem.,Majdi Dana, International Palestian Youth League, Palestina.,Robert Goemaere, Brugge.,Marc Herremans, algemeen secretaris van de Vlaamse Vereniging voor Autisme.,Michel Stallaert,Frank Heylen, Dessel.,Ilse Ramboer, Antwerpen.