Doodstraf (1)

De Amerikaanse ambassadeur Paul Cejas (‘Het proces van de doodstraf’, Knack nr. 24) toont een knap staaltje van diplomatieke mooipraterij.

1. Het debat over de doodstraf is geen interne aangelegenheid van de VS. De VS overtreden verschillende internationale verdragen in hun rechtssysteem en dat niet alleen in zaken waar de doodstraf toepasbaar is. Consulaire bijstand aan buitenlandse beschuldigden wordt geweigerd, minderjarigen worden berecht als volwassenen, mentaal gehandicapten als normale personen, minder gegoede personen krijgen geen billijke rechtsbijstand.

2. De VS klaagt (terecht!) de schending van mensenrechten in tientallen landen aan, maar respecteert zelf de mensenrechten niet. De ambassadeur zwijgt over de toestand in de gevangenissen, het oneerlijke en racistische rechtssysteem, systematische vormen van geweld door politie.

3. Er zijn inderdaad nog enkele democratische landen waar de doodstraf nog niet formeel is afgeschaft, maar het aantal doodvonnissen en executies neemt al jarenlang wereldwijd af behalve in de VS en in enkele fundamentalistische regimes.

4. De doodstraf is wel degelijk een thema in de Amerikaans-Belgische relaties. Een maand geleden keurde de Kamer unaniem een resolutie goed tegen de doodstraf in de VS. De ambassade ontvangt regelmatig organisaties en parlementsleden die de toestand aanklagen. De ambassades van de Europese Unie in de VS leggen de bevolking uit dat er alternatieven bestaan voor het bestraffen van zware misdaden. De zaak wordt voortdurend aangekaart in het Europees parlement, in de Raad van Europa …

5. Het debat in de VS is niet complex. Aan de ene kant heb je de tegenstanders die hetzelfde zeggen als de tegenstanders hier, dat de doodstraf onmenselijk is en op een racistische manier wordt toegepast, aan de andere kant de voorstanders die maar één thema bespelen: wraak is zoet.

De voorstanders schermen altijd met opiniepeilingen, 60 procent is nog steeds voor, het laagste cijfer ooit. Dat aantal zakt fel als de mensen een aantal alternatieve keuzes wordt gegeven. Ooit steunde de meerderheid rassenscheiding en slavenhandel, toch werden ze afgeschaft. Het kan dus wel. Het fundamentele probleem is de overheid die haar verantwoordelijkheid niet neemt.

Doodstraf (2)

Ambassadeur Cejas vergist zich wanneer hij zegt dat de discussie over de doodstraf een louter interne aangelegenheid is. Doodstraf, als ultieme negatie van eenieders recht op leven en het recht niet te worden onderworpen aan wrede, onterende of vernederende behandeling of bestraffing, is een discussie over de rechten van de mens. Hij moet weten dat de wereldgemeenschap stelt dat de mensenrechten gelden voor eenieder, waar die ook ter wereld woont. Vandaar is het een zaak van ons allen.

Zoals wij nog steeds ijveren voor de vrijlating van Chinese studenten na Tien-an-Men, voor de afschaffing van folteringen in islamlanden, voor de vrijlating van dissidenten in het voormalige Oostblok (allemaal ‘interne aangelegenheden’), zo is de zaak van de doodstraf in de Verenigde Staten een zaak voor de hele wereldgemeenschap.

‘In de Verenigde Staten worden de mensenrechten gerespecteerd, en wij proberen ook andere landen daartoe te bewegen’, zegt de ambassadeur.

Hij kan beginnen met de doodstraf in zijn land afgeschaft te krijgen (en niet alleen dat) en dan meehelpen om de doodstraf in heel de wereld te bannen. Te beginnen met de executies op toenmalige min-18jarigen, zoals dat enkel in de wereld wordt toegepast in Iran, Pakistan, Jemen, Nigeria en Saudi-Arabië. Leuk gezelschap, Excellentie.

Lokeren

‘De raid op de straat’ (Knack nr. 22) over de nultolerantie in Lokeren was nogal eenzijdig gekleurd. Van de meerderheid kwam alleen schepen Bellens aan het woord, terwijl tegenstanders uitvoerig aan bod kwamen. Hun tegenkantingen worden zo ongenuanceerd dat ze in dezelfde val trappen als het stadsbestuur bij het begin van het gevoerde beleid. Hun opmerkingen kloppen als het gaat om een ‘New Yorks’ zero-tolerancebeleid, maar als ‘gewone’ Lokeraar merk ik toch niet al te veel van dergelijke New Yorkse praktijken.

Referendum

Nooit zal men een referendum houden over Doel of andere gevoelige onderwerpen. Wie denkt dat een referendum een oplossing is voor alles, leeft in een onrealistische droomwereld (‘Elke Belg een beetje koning’, Knack nr. 25). Waarvoor dienen de volksvertegenwoordigers die geacht worden de belangen van hun kiezers te verdedigen?

Taal

In ‘De wet, mijnheer! De wet!’ (Knack nr. 23) lees ik ‘Een kleurrijke figuur. Ex-legerkapitein, want ontslagen omdat hij militaire geheimen verkocht.’ Dat lijkt mij kromtaal. Ben ik de enige die zich hieraan ergert?

Kruiswoordraadsel

Ik heb een grenzeloze bewondering voor het verbaal vernuft van de opstellers van kruiswoordraadsels. Nochtans moet ik erop wijzen dat de samensteller van opgave nr. 24 de woordontleding van de lagere school opnieuw moet doornemen.

Twee keer wordt om een bijwoord gevraagd, in beide gevallen gaat het om een voorzetsel. Van Knack had ik iets meer verwacht.

Anciaux

De bevolking vergrijst. In de toekomst zijn er dan ook meer uitgaven nodig voor deze bevolkingsgroep.

De oorzaak ervan ligt echter niet bij de vorige generaties die er lustig op los leefden zoals Bert Anciaux ons wil doen geloven (‘Dixit’, Knack nr. 24).

Na de jaren zestig daalde het geboortecijfer. Hierdoor wordt de vorige generatie niet meer volledig vervangen. De stijgende welvaart maakte dat meer mensen toegang krijgen tot een betere geneeskunde waardoor ze langer leven. Ik veronderstel dat niemand het in zijn hoofd haalt een ‘zondebok’ te zoeken voor een stijgende welvaart en een betere geneeskunde.

Het is op sociaal en menselijk vlak totaal onaanvaardbaar dat een minister van Jeugd generaties tegen elkaar opzet. Dat Anciaux dit doet op basis van foute uitgangspunten nijgt bovendien lichtjes naar demagogie.

Lode Vanoost (Agalev), ondervoorzitter Kamer van Volksvertegenwoordigers.,Bruno Tuybens, voorzitter Amnesty International Vlaanderen vzw.,Stefan Walgraeve, Lokeren.,Willy Degheldere, Brugge.,Ben Schrage, Hoogstraten.,René De Mol, Deurne.