Palliatief

In ‘De kosten van het sterfhuis’ ( Knack, nr. 15) lezen we tot onze ontzetting dat de huisartsen als lobbygroep de financiering van de palliatieve thuiszorg zouden tegenhouden. De leek kan alleen maar concluderen dat wij tegen palliatieve zorg zijn en al onze kankerpatiënten laten creperen van de pijn. Als een stukje imagobeschadiging kan dit tellen. Op dezelfde bladzijde lezen we verder dat de Vlaamse artsen even slecht zijn als die van St.-Helena, het eilandje in de Atlantische Oceaan. Waar zijn ze het gaan zoeken!? Wij willen toch even duidelijk maken dat de Vlaamse huisartsen tot de beste van de wereld behoren. Qua bijscholing (ook palliatieve zorg) en beschikbaarheid staan we aan de top. In andere landen worden de Vlaamse huisartsen met open armen ontvangen en geroemd om hun encyclopedische kennis.

Het mag een wonder heten dat we dagelijks zo’n goed product afleveren (ieder die in het buitenland met de gezondheidszorg in contact kwam, zal dit beamen) tegen zulke lage prijs en dit bovendien in een zeer huisartsonvriendelijk, hospitaalgerichte gezondheidsstructuur. Constant en tegen zowat iedereen moeten wij in Vlaanderen vechten voor onze rechtmatige plaats. Steeds opnieuw wordt onze deskundigheid in twijfel getrokken.

Men laat geen gelegenheid voorbijgaan om te verkondigen dat de huisartsen slecht zijn opgeleid, niet geïnteresseerd zijn, verkeerd voorschrijven, te veel technische onderzoeken laten doen en zo verder. De huisartsen als machtige lobbygroep voorstellen, is gewoon lachwekkend. Als het waar is wat de naamloze academicus verkondigt, dan is er duidelijk iets mis met de representativiteit van de huisartsen.

We zijn inderdaad als anonieme groep een gemakkelijk, weerloos slachtoffer dat zich maar al te vaak laat culpabiliseren. Als leugens voldoende herhaald worden, dan worden ze ten slotte door de publieke opinie voor waar aangezien.

Maar men vergeet een belangrijk ding. Door stilaan meer en meer het vertrouwen in de huisarts te ondermijnen, ontneemt men ons een van onze belangrijkste therapeutische wapens.

Het gevolg wordt nu reeds zichtbaar met de exponentiële toename van oneigenlijk gebruik van de spoeddiensten! Wat dit betekent voor de uitgaven laat zich raden.

Het positieve van dit artikel is dat het ons de gelegenheid geeft publiekelijk te stellen dat de huisartsen wel gemotiveerd zijn en al jaren vragende partij voor de verdere uitbouw van de palliatieve thuiszorg. Zij stonden trouwens jaren terug mee aan de wieg van Palliatieve Hulp Antwerpen.

West-Vlaanderen

‘Oranje blijft boven’ ( Knack nr. 16) bevat een fout. De Volksunie maakt sinds de gemeenteraadsverkiezingen van 1994 deel uit van de meerderheid en zou dus geel gekleurd moeten zijn.

Van Rompuy

Uit ‘Ik ga te biechten bij mezelf’ ( Knack nr. 15) blijkt dat Herman Van Rompuy geen sofist is. Hij is slechts geniepig.

Machismo

Als Paul Muys spreekt van ‘moe Vogels'(‘Forum’, Knack nr. 14), waarom dan ook niet van ‘bompa Dehaene’ en ‘va Verhofstadt’? Of verwees hij naar een betogingspaneel dat mij is ontgaan? Dan verwacht ik wel aanhalingstekens van Knack.

Ruys

Met gefronste wenkbrauwen heb ik het interview met Manu Ruys in ‘Het forum’ gelezen ( Knack, nr. 16). Enkele bemerkingen: Ruys vindt (terecht) de verontschuldigingen van de Belgische regering bij de nabestaanden van de vermoorde para’s correct. Hij is het er echter niet mee eens dat de Belgische regering (bij monde van premier Verhofstadt en in de aanwezigheid van twee ministers) haar verontschuldigingen aanbiedt aan Rwanda. Heeft België dan geen fouten gemaakt? Natuurlijk wel, zo geeft ook hij toe. Moeten wij op de anderen (tevergeefs) wachten totdat zij hun fouten erkend hebben? Nee toch. Ruys zegt: ‘Het zijn niet de Belgen die een paar honderdduizend mensen hebben uitgemoord, dat hebben de Rwandezen zelf gedaan.’ Dit wordt toch door niemand ontkend, ook niet door de Belgische regering. Die koppeling wordt al te gauw gemaakt en opvallend genoeg komt ze meestal uit de CVP-hoek. Verder vraagt Manu Ruys zich af of we niet in een ‘spiraal van vergeving’ terecht kunnen komen. Het is misschien nodig eens klaarheid te scheppen in het donkere verleden en indien blijkt dat België zware fouten heeft begaan, moet het land de verantwoordelijkheid opnemen en excuses aanbieden. Dit heeft helemaal niets te maken met ‘een makkelijk nummertje opvoeren’.

Voorts vind ik de visie van Ruys over de positie van de Franstaligen in de regering ‘lichtjes’ overdreven. Een staatssecretaris van Buitenlandse Zaken is het best geplaatst onder de bevoegdheid van de minister van Buitenlandse Zaken (ongeacht of deze een Waal of Vlaming is). Dat de invloed van Michel groot is, is niet te ontkennen. Dat er mensen zijn die het hiermee moeilijk hebben, daar kan ik nog inkomen. Maar hij ‘ontspoort’ als hij het heeft over ‘machtsbastion’ van de Franstaligen. Tegenover het fraai ogend Franstalige lijstje kunnen we ook een Vlaams plaatsen: de premier, begroting, justitie, ambtenarenzaken (waar er een grote hervorming op stapel staat), sociale zaken… Ik denk dat het fundamenteel onjuist is te beweren dat de Franstaligen de wet dicteren en dat de Vlamingen met zich laten sollen.

Wacht met de beoordeling tot op het einde van de rit en we zullen zien of de Vlamingen en Walen niet als volwassen mensen met elkaar kunnen praten.

Film

Patrick Duynslaegher lijkt mij een zwartgallige nihilist te zijn, op zoek naar logica in een poëtisch meesterwerk als ‘Iedereen Beroemd’. Hij speelt vooral de man en niet de bal in zijn kritiek op deze film van Dominique Deruddere (‘Banaliteit troef’, Focus, nr. 14). Het scheelde geen haar of ik had de film overgeslagen, want ik heb een hekel aan, ik citeer: ‘gemeenplaatsen, flauwe gein en cafépraat’.

Het ging om een soundtrack die in staat was het ritme van de gebeurtenissen te volgen, een scenario dat de kijker de tijd gunde om zelf na te denken en daarbij toch genoeg tempo had om nooit te vervelen. Om een heerlijke parodie op de banaliteit van VTM: lekker goedkope beelden die goed contrasteerden met het puike camerawerk. Het acteerwerk van De Pauw bereikt weer eenzame hoogten. De andere acteurs trekken zich eraan op en je voelt dat er op de set een ontspannen en toch professionele sfeer heerste.

De film heeft een moraal: geloof in jezelf en je kan alles aan. Het is een boodschap die nog aanslaat bij jongeren.

Statistiek

In ‘Spiegeltje, spiegeltje aan de wand’ ( Knack nr. 14) gooien jullie met percentages en trekken daaruit een groot aantal besluiten, zonder ook maar enigszins rekening te houden met de statistische relevantie daarvan. Een voorbeeld: jullie beweren dat De Batselier ‘een tikkeltje’ populairder is bij respondenten die wel met het Blok in zee willen gaan dan bij de groep die zo’n samenwerking afwijst. De percentages om dit te staven zijn: 16.7% en 16.2%. Gezien de grootte van jullie steekproef kan deze conclusie onmogelijk statistisch significant zijn en dus heeft ze geen enkele waarde. Jammer genoeg is dit geen alleenstaand feit, maar staat heel het verslag bol van dergelijke foute conclusies.

Deurne

Lezer Hopf schrijft (‘Het laatste woord’, Knack nr 15) dat een liter vliegtuigbenzine in Deurne 55 frank kost waarvan 32.5 frank naar de schatkist gaat. Dat is wel zeer duur, want op Zaventem tanken de luchtvaartmaatschappijen tegen circa zes frank de liter. Er is immers geen BTW noch accijns op de jetfuel.

Roger Renders, voorzitter HDWB; Jean Guffens, voorzitter DKB, Walter De Roeck, voorzitter HAVAC; Walter Borghijs, voorzitter Hoboken-Kiel-Valaar; Rik Baeten, voorzitter HAAN; Eric Arts, voorzitter HA Merksem-Schoten.,Christian Dochy, Oostende.