Torfs (1)

De rooms-katholieke Kerk zoals wij die kennen, is helemaal niet de Kerk die Christus opgericht heeft, als het al zijn bedoeling geweest is om een Kerk te stichten (‘God kan ook van mening veranderen’, Knack nr. 6).

In het begin van de vierde eeuw koos het keizerlijke Rome het christendom als officiële godsdienst. Gevolg was dat de Kerk van Christus de machtsstructuren van de staat overnam en zelf ook een hele hiërarchische machtsstructuur uitbouwde.

Vanaf dan zag zij het gnosticisme, het rechtstreeks kennen van God, als bedreiging. Als mannen en vrouwen God zelf konden vinden, zouden zij de Kerk niet nodig hebben en wat zou er in dat geval met de macht van de Kerk gebeuren? De enige remedie voor deze bedreiging was onderdrukking. Duizenden en duizenden mensen zijn door de eeuwen heen omgekomen als gevolg van hun onorthodoxe opvattingen.

Kan een godsdienst die uitgaat van dogma’s, die andere volkeren gaat bekeren, desnoods met geweld, die mensen ombrengt vanwege hun geloof, die mede oorzaak is van oorlog en geweld tussen bevolkingsgroepen, niet beter verdwijnen? Als het christendom nog een boodschap wil hebben voor de hedendaagse mens, zou het moeten terugkeren naar de bron, naar de oorspronkelijke Kerk van Christus, naar het gnosticisme. Dat betekent het opgeven van zijn gehele machtsstructuur. Daarom kan ik er niet om treuren dat deze Kerk in een steeds sneller tempo aan het wegsmelten is.

Bob De Baecke, Sint-Kruis-Brugge.

Torfs (2)

Ontgoocheling, vereenzaming en frustratie werden wellicht uit onmacht openlijk te grabbel gegooid. Ik ben tevergeefs op zoek gegaan naar een teken van hoop aan diegenen die de praxis van het evangelie binnen hun afgekalfde kerkgemeenschap reëel tastbaar maken. Paulus beschreef dit engagement heel mooi: ‘Zorgen voor allen die eenzaam zijn en die geen hoop meer hebben’.

Ontbreekt bij Rik Torfs niet deze zorg en dit perspectief?

Een ruime dosis menslievendheid, waardering, verdraagzaamheid en mildheid kan soelaas bieden. Ik denk niet dat God van mening zal veranderen in het toepassen van deze bemoedigende profetische hefbomen.

Over de religiebenadering met zijn markt en producten en de andere kerkorde, zoals Rik Torfs ze beschrijft, heb ik mijn twijfels. Over een reeks visies, uitspraken en stellingen van Torfs heeft niet alleen de kardinaal verdriet.

Piet Verbeke, Watou.

Torfs (3)

Waarom moeten mensen die de Kerk schade toebrengen steeds weer in de belangstelling staan? Zou het niet zo zijn dat de kerkelijke overheid in Rome alles doet om het aantrekkelijk aanbod intact te houden maar dat de gelovigen aarzelen of afhaken omdat het geloof, de eerbied en het respect voor Christus en zijn Kerk bij bepaalde ‘voorgangers’ totaal ontbreekt?

Aline Aerts-Vogels, Antwerpen.

Torfs (4)

Een bijzonder boeiend en interessant artikel. Toch mijn bedenking bij uitlatingen als… ‘dat zie je bij alle oudere mensen’. Wie zijn dat, ‘de oudere mensen’? Zij die, ‘wegens het kleiner worden van hun wereld, dreigen te verzanden in hun eigen idee-fixen’?

Ik ben bejaard. Zonder zelfoverschatting durf ik poneren dat ik, en dat samen met vele vrienden, idee-fixen en vooroordelen bewust bestrijd, dat ik tracht mijn wereld niet te doen krimpen, dat ik tracht de geest open en ontvankelijk te houden voor de tijd van nu, zonder daarom gisteren te verloochenen. Wij behoren dus niet tot ‘alle oudere mensen’ en wensen daar ook niet bij gerekend te worden door een schrijver die op dit punt van weinig relativeringsvermogen getuigt. Van een erudiet mens mag worden verwacht dat hij niet zo veralgemenend oordeelt.

Irène De Herdt, Antwerpen.

Torfs (5)

Wat was de bedoeling? Spotten, shockeren, belachelijk maken van een ‘product’ (alsof het over waspoeder ging): ‘Animal Farm’ – alle varkens zijn gelijk (bisschoppen?) – ‘Hocus-pocus’ (Mysterie en spiritualiteit?) – ‘In Paradisum of Clouseau’ (liturgie?) – referendum over de onbevlekte ontvangenis (democratie?) De Kerk is bovendien heel wat meer dan clerus of instituut. En er gebeuren ook heel wat positieve dingen binnen de Kerk. Maar goed nieuws is geen sensatie en ook geen nieuws, nietwaar?

R. Cromheecke, Borgerhout.

Discriminatie

In ‘En nu allemaal vrienden zijn’ (Knack nr. 6) staat niet vermeld dat er binnen de EU richtlijnen bestaan die België, zoals de andere lidstaten, ertoe verplichten om binnen drie jaar een passende algemene antidiscriminatiewetgeving uit te werken. De Europese Commissie en haar juridische dienst gaan daarbij echt niet over één nacht ijs. Hierbij aansluitend: taal en politieke overtuiging zijn niet als discriminatiegronden opgenomen in de Europese richtlijnen, en dus ook niet in de toekomstige Belgische wet.

Nergens is sprake van een omkering van de bewijslast. Wél is sprake van een verschuiving, wat betekent: als een slachtoffer de rechter van een ernstig vermoeden van discriminatie kan overtuigen (eerste stap), dan kan de rechter besluiten tot een verschuiving van de bewijslast (tweede stap). De in uw artikel als voorbeeld aangehaalde mogelijke misbruiken zijn dus uitgesloten, tenzij men onze rechters van het ontbreken van elk gezond verstand verdenkt.

Het tweede punt betreft de vraag of het aanzetten tot discriminatie, haat en geweld en het openlijk uiten van een voornemen tot discriminatie in strijd kan komen met de vrijheid van meningsuiting. Zoals dit met de bestaande wet nooit gebeurd is, valt niet in te zien waarom dit nu bij de nieuwe wet, die dezelfde waarborgen biedt, plots wél zou gebeuren.

Johan Leman, Centrum voor gelijkheid van kansen, Brussel.

Israël

Geweld leidt enkel en alleen tot nieuw geweld (‘De as van het kwaad’, Knack nr. 6).

Dat wortelloze Amerikanen en hun verkozen president(en) niet beter weten, mag ons niet langer meer verbazen. Dat Israëli’s met een toch rijke en oude cultuur, niet in staat zijn om uit hun eigen holocaustverleden de juiste lessen te trekken en vandaag met het Palestijnse volk de geschiedenis nog eens onbekommerd overdoen en heruitvinden, moet ons toch bezorgd maken.

Europa kijkt toe, en ziet dat het goed is. Hoelang mag Vlaanderen nog op deze brutale schaamteloosheid toezien, in België dit medeplichtige stilzwijgen nog langer aanhoren, en in Europa deze moedeloze zwakheid verder verdragen?

Peter Putseys, Heide-Kalmthout.

Utexbel

Het is niet vanwege de groteske aberraties in een dossier zoals Utexbel dat men de burger exclusief moet blijven laten opdraaien voor een gedoogbeleid waaraan de overheid schuldig is (‘De schone lei is al geschonden’, Knack nr. 6). Als een gebouw tientallen jaren gedoogd wordt en niemand hiertegen reageert, kan men nog moeilijk beweren dat de ruimtelijke draagkracht in het gedrang komt wanneer men de eigenaars (die vaak zelfs niet meer de oorspronkelijke plegers van het misdrijf zijn) via de invoering van een verjaringstermijn ongemoeid gaat laten.

De invoering van een echte verjaringstermijn betekent niet dat alle bouwmisdrijven dan ook zullen verjaren. De overheid heeft immers alle middelen om binnen een redelijke termijn in te grijpen. Ze hoeft ze enkel maar te gebruiken.

Ivan Derycke, Borgerhout.

Faust

De vertaling van Adama van Scheltema dateert van 1911 en niet van 1996 (‘Leven is streven’, Knack nr. 6). De vertaling van Posthuma is gebaseerd op die van Adama van Scheltema en is geen verbetering, integendeel.

Het denigrerende ‘schoolse’ voor de vertaling van Van Scheltema is een recensent onwaardig.

André Cassiers, Brasschaat.

Bush

Het ware gelaat van George W. Bush komt me inderdaad bekend voor (‘Forum’, Knack nr. 6). De euforie, eigen aan het gros van het Amerikaanse volk, maakt deze domme leider tot een opruier van de gemeenste soort. Kan hij verdoezelen dat zijn tactiek maar één doel heeft: controle over gas en petroleum. Controle over heel de EU, controle over heel de wereld. Als men deze man zijn zin geeft, wordt Palestina platgewalst. Overal ter wereld zal een Osama Bin Laden opstaan en met recht. Het is vijf voor twaalf. Anders zal Bush de geschiedenis ingaan als de aanzetter tot een wereldoorlog met alle gevolgen van dien.

Ingrid Dirckx – Van der Voort, Pego (Alicante).

Onderwijs (1)

‘Het discours van Patrick Janssens is vals’ (Knack nr.5) en getuigt bovendien van onwetendheid en van een hypocriete betrokkenheid wat de onderwijsproblematiek betreft.

De SP.A-voorzitter stuurt zijn kinderen naar Pius X met de bewering: ‘Het is een open school, want naast een kruisbeeld hangt een affiche van een debat met Jaap Kruithof aan de muur.’ Een school is dus pluralistisch omdat er eventjes een debat met een andersdenkende werd georganiseerd. Je zou nog gaan denken dat een leerkracht zedenleer daar morgen met open armen wordt ontvangen.

Rond de echte reden waarom Janssens zijn kinderen naar Pius X stuurt, zal wel een elitair geurtje hangen. En net die man komt nu beweren dat onderwijs aan alle jongeren gelijke kansen moet bieden. Trouwens, wat met ‘gelijke kansen voor alle leerkrachten’ (syndicaal pluralisme!)? Bij mijn weten staan de deuren van het gemeenschapsonderwijs wagenwijd open voor mensen met een diploma uit het katholieke net. Hoeveel leerkrachten met een diploma uit het gemeenschapsonderwijs raken benoemd in het vrije net?

Hoe staat de voorzitter van de socialistische partij daar tegenover?

Verdere citaten bewijzen dat Janssens helemaal geen weet heeft van wat leeft bij de leerkrachten. De uitlating dat hij er niet is om hen een gemakkelijk leventje te bezorgen, komt in de huidige context bijzonder pijnlijk over.

Ivan Bontinck, Wetteren.

Onderwijs (2)

‘Leg de schaarste van de middelen naast de eis om aan iedereen een volwaardig pakket van onderwijs en opvoeding mee te geven, en de evidente oplossing is een gemeenschappelijke structuur die door de overheid wordt betaald en gecontroleerd’, zegt Vermeersch in ‘Het Forum’ (Knack nr. 5).

Het hele debat over het katholiek onderwijs tart de verbeelding. Ik vind het heel bedenkelijk dat men burgers plaagt die een onderwijs realiseren waarvoor 75 procent van de jongeren kiest omwille van de kwaliteit en dat dit onderwijs dan ook nog minder dan de helft kost van het openbaar onderwijs. Vermeersch als ethicus zou in dit debat een wijze houding moeten aannemen. Onverdraagzaamheid en fundamentalisme liggen niet ver uit elkaar.

We kunnen toch niet de overheid de zorg toevertrouwen van het ganse onderwijs zolang ze niet bij machte is zelf een kwalitatief en zuinig onderwijs te realiseren?

Lode Vandebroek, Lommel.

Vlaams

Alle begrip voor de onvrede van Ivan Sonck over de opvang van lui met, bij andere partijen, gefrustreerde ambities (‘Het laatste woord’, Knack nr. 5). Minder begrip voor zijn stelling als zouden anti-Vlaamse partijen ondenkbaar zijn in Vlaanderen. Wat is anti-Vlaams? Dat kan door zich principieel te verzetten tegen het recht op zelfbestuur; binnen of buiten het Belgische staatsbestel. Het recht op zelfbestuur wordt uitdrukkelijk erkend door de Verklaring van de Rechten van de Mens.

Misschien kan lezer Sonck toelichten wat hij verstaat onder ‘anti-Vlaams’? En bijdragen tot de nu zo geprezen maar, door deze politieke kaste, straal genegeerde debatcultuur.

Hubert De Sy, Roosdaal.

Congo

Op 14 juli 1960 werd André Ryckmans vermoord tijdens zijn poging om ingesloten blanken te redden. Volgens Peter Verlinden werd hij in het militaire kamp Hardy bij Thysstad door het venster van het lokaal waarin hij hardhandig werd ondervraagd, doodgeschoten (‘Weg uit Congo’, Knack nr.4). Dat strookt niet met het relaas van Antoine Saintraint, gewestbeheerder van Madimba. Die verklaarde dat zijn adjunct werd neergeschoten door sergeant-majoor Luamba en dat zijn lichaam in de Inkisi werd geworpen. Over de ‘ détails atroces’ wilde hij niets kwijt. La Dernière Heure publiceerde Saintraints emotionele verklaringen in de krant van dinsdag 26 juli 1960. Wie heeft gelijk?

Hector-Jan Loreis, Overijse.