Beste Bruno W.,

Onlangs werd ik door een Filistijnse medewerkster uitgenodigd voor een vraaggesprek in uw cultuurprogramma op Canvas. Ik zag er erg naar uit mijn nieuwe boek De bijeneters onder de aandacht van cultuurminnend Vlaanderen te brengen.

In de ontvangstruimte van la Tentation te Brussel, alwaar de opnames zouden plaatsvinden, praatte ik met de aimabele Vitalski, toen u plots uit het donker opdook, me de hand schudde, en prompt weer verder liep. Even verwarde ik u met Gert V., die andere rijpe, gebruinde veertiger aan het hoofd van een productiehuis. Waarmee u mij niet hoort beweren dat Rick de Leeuw, een moedig man, iets gemeen zou hebben met de bobtail in het mandje.

Tien minuten voor de opnames werden wij gebrieft. Ik schrijf wij, want plotseling bleek dat ik samen met Annelies Verbeke zou worden geïnterviewd. U had het onnodig gevonden ons beiden daarvan op de hoogte te stellen. De kijkcijfers dalen, Annelies is de meest gevraagde schrijfster van de afgelopen twee jaar, genereert succes. Goddank is haar gezelschap mij altijd een genoegen. Niets aan de hand.

Vervolgens kwam uw medewerkster met een quiz op de proppen. Heel kort zou Rick de Leeuw ons enkele vraagjes stellen. Ook dat detail, beste Bruno W., vond u onnodig op voorhand mede te delen. Voor u is het vanzelfsprekend, dat het leven vol verrassingen zit. Uw gelijk is oudtestamentisch. U maakt geen onderscheid meer tussen kunstenaars, kijkers of koningen: in aanleg zijn wij allemaal quizkandidaten.

Tijdens de opnames bleek het om meer dan enkele vraagjes te gaan. De running gag met Vandeloo en consorten, neen, die was zo oudbakken, dat ik er geen zin in had; daar had ik niet een nieuw overhemd voor gekocht. Ik was gekomen om over mijn boek te praten, u had mij in die waan gelaten, tot kort voor het spektakel. Onervaren en beleefd als ik ben, stond ik niet op maar probeerde in mijn verbijstering goede antwoorden te verzinnen. Had de quizmaster naar mijn naam gevraagd, misschien had ik Ruyslinck geantwoord, ik voelde me namelijk behoorlijk Lampo. Tot vermaak van het publiek, zette ik lachend door. De lach van de wanhopige op zoek naar een uitgang zonder neon-verlicht opschrift.

U hebt mij, met de lens in mijn gezicht, tot een soort medeplichtigheid gedwongen. Zoals u eerder een heerschap als Tuymans oneerbiedig tot prietpraat noopte.

Niet één vraag over onze laatste boeken werd gesteld. Zelfs na een voortreffelijke montage, blijft dit opvallen.

Tijdens de Literaire Lente had ik op een zaterdagse middag een boekhandelgesprek met Greet Op de Beeck. Twintig minuten lang stelde ze relevante vragen, het publiek was ruim én standvastig. Die middag kwamen zes schrijvers aan bod; aldoor bleven de toehoorders geboeid. Een bekwaam journalist leest met aandacht een boek, en onderneemt een vraaggesprek met de auteur – een gewaagd concept, dat wel. Zelfs wanneer die journalist mooie ogen heeft, of in het algemeen mediageniek is.

Na de opnames beweerde u dat Annelies en ikzelf wél waren ingelicht.

Beste Bruno W., u had de hand in mijn televisieontmaagding.

U bent een koele minnaar.

Peter Terrin

peter terrin is schrijver.

Peter Terrin