Onderzoeksrechter Véronique Ancia kreeg de jongste tijd veel opdoffers te verwerken.
Vorige week donderdag werden de Luikse enquêteurs, die nu al zes jaar de ware toedracht achter de moord op voormalig PS-leider André Cools trachten te achterhalen, publiekelijk op de vingers getikt door de lokale Kamer van Inbeschuldigingstelling (KIB). Want die besliste twee hoofdverdachten in de moordzaak, Richard Taxquet en Cosimo Solazzo, vrij te laten. Door die uitspraak stapte Taxquet dezelfde avond al naar buiten. Solazzo diende nog na te blijven, omdat hij nog een ander geschil met de justitie heeft lopen. Ironisch genoeg zit momenteel alleen nog de babbelzieke Carlo Todarello vast voor zijn aandeel in de affaire-Cools, uitgerekend de man die destijds als eerste allerlei beschuldigingen rondstrooide.
Richard Taxquet, een gewezen medewerker van oud-minister Alain Van der Biest (PS), werd in september 1996 opgepakt en officieel beschuldigd van de moord op Cools. Van Solazzo kwamen de speurders te weten dat hij de moordenaars van Cools onderdak had verschaft. Het gerecht steunde voor dit alles op het getuigenis van een tot nog toe anoniem gebleven verklikker, die in ruil voor een aanmoedigingspremie van meer dan 8 miljoen frank premie uitbetaald door de Belgische justitie (!) Taxquet en diens trawanten de gevangenis inpraatte.
Als gevolg van die getuigenissen geraakten de Luikse speurders snel op het spoor van twee Tunesische huurmoordenaars die Cools hadden omgelegd. De twee kunnen echter niet aan ons land worden uitgeleverd. Ze zullen binnen afzienbare tijd door de Tunesische justitie worden berecht. Of dat proces nieuwe elementen zal opleveren, valt te betwijfelen. De twee moordenaars lijken immers niet te beseffen in welk stuk ze hebben meegespeeld.
Want de identiteit van de echte opdrachtgevers en hun motieven voor de moord op Cools heeft onderzoeksrechter Véronique Ancia nog altijd niet achterhaald. Dat is één van de redenen waarom vrijwel alle verdachten in de moordzaak, te beginnen bij Alain Van der Biest, intussen op vrije voeten werden gesteld. Zo kreeg Taxquet, die van bij het begin van het onderzoek in 1991 in de kijker liep, aanvankelijk de uitvoering van de moord op zijn conto. Bij zijn vrijlating vorige week donderdag kon alleen met enige stelligheid worden verzekerd dat hij de kogels leverde die door de Tunesiërs werden afgevuurd.
NOG EEN AANDELENZWENDEL
Gaandeweg werden ook alle gangbare hypothesen door elkaar gehaald toen ze bij het gerecht vernamen dat midden 1990 al, één jaar voor de moord op Cools, Luikse Italianen op zoek waren naar moordenaars bereid om ?een belangrijke pief? uit te schakelen. Het is geweten dat de Italianen daarover in een hotel in de buurt van de luchthaven van Zaventem topoverleg hielden met Joegoslavische misdaadbonzen, overgekomen uit Nederland.
De Kamer van Inbeschuldigingstelling die vorige week Taxquet en Solazzo vrijliet, oordeelde dat de onderzoeksploeg van Ancia veel te traag vorderde en nog nergens stond in de enquête naar de ware opdrachtgevers. Volgens de KIB kon Ancia zelfs niet bij benadering voorspellen wanneer ze haar moordenquête zou afronden.
Als tik op de vingers kon dat tellen. Bovendien oordeelde de KIB zij het in bedekte termen dat het gerecht ook eens de beweringen en vooral de documenten in het bezit van europarlementslid José Happart (PS) moest navlooien. Want die wezen in een totaal andere richting ; in die van internationale zwartgeldcircuits waarin Cools mogelijks meedraaide.
Voor onderzoeksrechter Ancia is de vrijlating van Taxquet niet alleen een ferme tegenvaller, het is eigenlijk ook een blamage voor haar werk van de afgelopen maanden en jaren. Tegelijk dreigt ze zijdelings dan de komende maanden nogal wat hinder te zullen ondervinden van een nieuwe affaire die in het Luikse stilaan opborrelt ; een zaak waarbij haar echtgenoot, Bernard Gillon ooit bestempeld als de Bernard Tapie van Wallonië betrokken is. Het gaat om een goocheltruc met aandelen waarbij niet alleen het Waalse Gewest zo’n 30 miljoen frank door de gootsteen zag verdwijnen, maar waarbij ook een aantal Vlaamse ?investeerders? hun geld verspeelden.
De affaire werd ingezet op 7 juli met een klacht van de Luikse uitvinder Guy Martin tegen de verantwoordelijken van het bedrijf Omap International bij het Hof van Cassatie. Cassatie is uiteraard onbevoegd voor deze aangelegenheid en zo landde de bundel bij het Luikse gerecht. Wat uiteindelijk ook de bedoeling was van Martin, die met zijn handelwijze de justitie wou dwingen om werk te maken van de klacht. Hij vreesde immers dat door de betrokkenheid van Gillon zeg maar, meneer Ancia het gerecht de zaak zou laten aanmodderen. De omweg via Cassatie sorteerde in elk geval effect, want intussen is het Luikse gerecht met de eerste ondervragingen begonnen.
EEN REDDENDE ENGEL
Volgens het dossier begon de hele affaire met de uitvinding door Guy Martin van een revolutionair laadsysteem voor drukpersen. Met dat systeem wordt het papier middels een luchtkussen in de drukpers gebracht onnoemelijk veel sneller dan op de traditionele wijze.
Martin is een oudgediende van Acec, waar hij de vooraanstaande PSC’er Jean Sequaris leerde kennen. Sequaris, intussen ondervoorzitter van de Waalse investeringsmaatschappij en kabinetschef bij minister William Ancion (PSC) van de Franse Gemeenschap, bracht hem in contact met Bernard Gillon. Gillon opereerde destijds vanuit een aantal Luxemburgse vennootschappen met welluidende namen als Active Finance Group (AFG) en Active Management Group (AMG). Kwestie van financiële subsidies van het Waalse Gewest aan te zuigen, werd in november 1993 het bedrijf Omap met zetel in Herstal opgericht. De controle was in handen van Gillon en diens zakenpartner Jacques Dewandre. Martin nam een minderheidsparticipatie.
Omap nam het op zich het prototype van Martins revolutionaire laadsysteem, intussen omgedoopt tot de Omap M5-9, voluit te ontwikkelen en te exploiteren. Maar eens de eerste premie van het Waalse Gewest binnengeharkt, begon de samenwerking tussen Gillon, Dewandre en Martin te sputteren. Want er werd bij Omap niemendal ontwikkeld. In een mum van tijd stonden Martin en Gillon en Dewandre, die Omap vanuit hun Luxemburgse netwerken dirigeerden, tegenover elkaar voor de rechtbank van koophandel. Want Martin wilde zijn knikkers zo snel mogelijk uit het spel.
In augustus 1995 dan verscheen de reddende engel, vermomd als de Oost-Vlaming Aster De Schrijver. De Schrijver is een ?investeerder? die vooral in het Verre Oosten opereert, waar hij sneller dan gelijk wie business opportunities ruikt. De Schrijver is iemand. Officieel resideert de man in Zwitserland, om maar eens te zeggen. Bovendien werd zijn internationale ondernemerszin ooit op de omslag van het vakblad Trends geprezen.
De Schrijver stelde voor de, volgens hem, onbekwame Gillon en Dewandre eruit te gooien en zelf Omap in zijn performante groep op te nemen. ADS wat staat voor Aster De Schrijver wilde de zaak best overnemen samen met Martins brevetten, als die dan kwestie van Gillon en Dewandre gunstig te stemmen al zijn claims tegen het tweetal en tegen Omap liet varen. Wat ook gebeurde.
DE SERVICECLUB
Waarna De Schrijver een adembenemende constructie opzette. Omap International werd gevormd. Dat werd op zijn beurt ondergebracht bij Omap Holdings, met zetel in de Verenigde Staten, meer bepaald in Salt Lake City.
Die holding nam dan weer het Noord-Franse Kohl in Calais en het Duitse Otto Barenthin in Wuppertal over want bij ADS zagen ze het groot. Guy Martin wist niet waar hij het had en zag zichzelf al bovenop een gouden berg van M5-9’s.
Daarop begon De Schrijver met een wervelend aandelengegoochel. Want plotseling toverde die de beursschelp Logos tevoorschijn. Die bleek op de tweede Amerikaanse beurs Nasdaq genoteerd. ADS zou eens laten zien wat groeifinanciering heet.
Er werden 24.000.000 miljoen aandelen van elk 3 US dollar op de persen gelegd en verkocht. Een pak van die aandelen werden in het Gentse geloosd, vooral bij leden van een serviceclub. Enkele van die vooraanstaande burgers trokken tot 30 miljoen uit om de waardepapieren aangeboden door ADS te kopen. Weinigen, ook Guy Martin niet, merkten het stempeltje op de achterkant van de aandelen met de nochtans onrustwekkende boodschap dat deze papieren niet waren geregisteerd en dat ze de komende twee jaar niet konden worden geïncasseerd.
Guy Martin, die meende met De Schrijver voor bijna 40 miljoen frank een betonnen overeenkomst te hebben gesloten overeenkomst waarvan Jean Sequaris getuige was , werd met dit soort aandelen uitbetaald. Al snel zou blijken dat hij zich beter met Scottex-keukenpapier had laten betalen, want het ADS-papier was waardeloos.
Toen hij tot dit besef kwam, waren zijn protypes van de Omap M5-9 naar Dutsland overgebracht en was het geld van de investeerders in rook opgegaan. Veel te laat kwam Martin tot het besef dat De Schrijver en Gillon, die de jongste jaren een recordaantal faillissementen afwerkte, elkaar heel goed kenden en zakelijke banden onderhielden.
Zegt één van de betrokkenen, die zo’n 6,5 miljoen verloor : ?Het ging hier om een soort Super Club-constructie, waarbij er in België een oplichting werd opgezet, waarna het spel naar het buitenland werd verplaatst waar het geld verdween.?
Guy Martin, die in dit avontuur alles verloor zelfs zijn internationale brevetten gingen verloren , wil zijn klacht doordrijven. Ook al hebben Luikse enquêteurs hem al laten verstaan dat ?75 procent van dit soort klachten op niets uitdraait?.
Rik Van Cauwelaert
Onderzoeksrechter Véronique Ancia : geplaagd door de zakelijke avonturen van haar man.
