di 21/ 07
Piet Vanthemsche is ook ooit klein begonnen. En toen kwam de dioxinecrisis. Als een geschenk uit de hemel. Een crisis is altijd een geweldige springplank voor de onvermijdelijke Witte Ridder, van wie men ten onrechte meent dat hij de problemen zal oplossen. Vanthemsche was in 1999 iets in het Federaal Agentschap voor de Voedselveiligheid of hoe die tent toen ook mag hebben geheten, en wat is hij vandaag de dag? Voorzitter van de Boerenbond! Na chef-Wetstraat van Knack het hoogste dat een ACW’er redelijkerwijze kan beogen.
Wie herinnert zich niet de Dutroux-affaire en Marc Verwil- ghen? De Nieuwe Messias was nedergedaald. En bleek bovendien een liberaal te zijn, wat niet helemaal strookte met de verwachtingen. Wie anders over hem dacht, plaatste zich de facto buiten de maatschappij. Alleen Rik Van Cauwelaert, ere alwere wie ere toekomt, trapte niet in de val. ‘De Commissie-Verwilghen zal ten onder gaan aan de mediocriteit van de voorzitter naar wie ze is genoemd’, stond al in Knack te lezen toen de zelfverklaarde kwaliteitspers nog vol lof was over de zoveelste windverkoper uit Dendermonde.
Die werd daarna minister van Justitie, meteen het eindpunt van zijn prestige want hoe aandoenlijk Stefaan De Clerck dezer dagen ook zijn best doet, slechter dan Verwilghen zal hij niet worden. Voor Verwilghen zelf was minister meer dan hij ooit had mogen hopen. Het tweede hoogtepunt in zijn leven, nadat hij eerder tijdens een revue van de Oost-Vlaamse balie samen met Mi- reille De Gucht achter een doorschijnend scherm ontuchtige handelingen had staan demonstreren, slechts gekleed in een miniem badpak, dat in en voor zijn geval ruim volstond maar in het hare nauwelijks. Wie denkt dat wij doorslaan: er zijn wel honderd Oost-Vlaamse advocaten die dit kunnen bevestigen. Verwilghen is ondertussen opnieuw revue-artiest en niemand is nog geïnteresseerd in zijn mening.
Dankzij de Mexicaanse griep is weer een nieuwe goeroe opgestaan: viroloog Marc Van Ranst. Van het Commissariaat Influenza, geen idee wanneer ze dat hebben opgericht. Van Ranst werd maandenlang opgevoerd om te midden van een door de pers gretig aangewakkerde massapsychose het hoofd koel te houden. ‘Geen paniek,’ predikte hij telkens in het Journaal en in TerZake, ‘om meer dan twee incidentele gevallen gaat het in ons land niet.’
De week nadien werd dat aantal bijgesteld tot vier incidentele gevallen. Dan zeven. Vervolgens twaalf. Vierenvijftig. En toen plots, van de ene dag op de andere: drie miljoen! De man die ons altijd tot kalmte had aangemaand, voorspelde eensklaps dat we na de vakantie in België alleen al drie miljoen gevallen van Mexicaanse griep zouden tellen. En zeven doden per dag. Volgens Van Ranst was dit de schuld van een journalist die zijn woorden uit hun context had gerukt, maar het kwaad was geschied. En het pleit niet voor een viroloog dat hij geen voorzorgen neemt tegen het kwaadaardigste virus van alle: het mediavirus.
Een week later werd het leger ingezet. En toen kwam de ultieme slag, die elke hoop de grond in boorde: Piet Vanthemsche verscheen in het Journaal als de nieuwe leider van de crisiscel. Erger: de taskforce! Een militaire term die geen ruimte meer laat voor twijfel. Het is nu enkel wachten op de allerlaatste fase van elke ramp: Freddy Willockx.
wo 22/07
In de categorie ‘Zolenlikkers van Verhofstadt’ heeft de commanditaire loftsocialist van De Morgen altijd een prominente plaats ingenomen, zij het in concurrentie met de marketeer van De Standaard. Acht jaar lang is de loftsocialist dé propagandist van Paars geweest. Correctie: zeven en een half jaar, want toen hij eindelijk doorkreeg dat de wind aan het draaien was, veranderde hij snel van kamp.
Begin deze zomer werd hij in een van die verschrikkelijke weekendbijlagen van zijn eigen krant geïnterviewd over zijn intieme leven. Door iemand die blijkbaar nog niet was ontslagen en die ook niet zelf was opgestapt, een zeldzaam specimen bij De Morgen van vandaag. De marketeer had het hem een paar weken eerder voorgedaan: in zijn eigen krant de lezer verblijden met zijn privéleven. Pakte uit met een verslag over zijn dieet, en meer in het bijzonder over Cathy, zijn diëtiste, die hij kennelijk graag tot wat meer zou bewegen.
De overeenkomsten tussen deze twee uitverkoren orakels van de openbare nieuwsdienst gaan ver. Alle twee mogen ze ook graag uitpakken met hun culinaire interesses, het modestokpaardje van de parvenu. De marketeer gaat met de ex-premier eten in het Brusselse patsersrestaurant Notos, en schrijft dan over beide een slijmerige hagiografie. De loftsocialist brengt in zijn krant een volle bladzijde verslag uit over zijn bezoek aan het VTM-restaurant van Claudio en Gaëlle! En hou die Italiaanse kokkin in de gaten, van wie Verhofstadt goed weet wat ze kan en wat ze niet kan. Schijnt een boek te hebben geschreven. Als de loftsocialist daar maar geen reclame voor gaat maken.
Wat lezen we nu in dat interview met Desmet? ‘Als je mij vraagt welke man ik sensueel vind, dan denk ik aan Guy Verhofstadt.’ Dat laat hij dus in zijn eigen blad publiceren! Politiek commentator! En dan volgt een onstuitbare vloed van gênante details over zijn erotische fantasieën. Over zijn geprefereerde onenightstand: Mireille De Gucht. Over zijn eerste erectie, wij verzinnen het niet. Over wanneer en met wie hij de eerste keer heeft gecopuleerd, uiteraard met een oudere vrouw, wat dacht u, Rob de Nijs heeft veel onheil gesticht. Over wat een getalenteerd minnaar hij sindsdien is. Over welk ondergoed hij draagt. Over welk vrouwenondergoed hem niet kan bekoren: de banale sportieve slip, waardoor het volledige vrouwelijke deel van de redactie van De Morgen meteen kan inpakken. Over zijn vorig huwelijk, je houdt het niet voor mogelijk, en over wat er zoal mis was aan zijn eerste vrouw, die zo te lezen een dorre vlakte moet zijn geweest aan wie weinig plezier te beleven viel. Over zijn scheidingsregeling, zij alles en hij alleen de boeken en de cd’s, ook Bram Vermeulen had beter gezwegen. Over zijn veel betere huidige partner, ze heet Anneke (die ‘eke’ erachter!). Wat hij verzwijgt is dat ze van Open VLD een postje in de Hoge Raad voor Justitie heeft gekregen, zeg niet dat liberalen onder elkaar ondankbaar zijn.
Het enige waarover we niets vernemen, is over de prijs van zijn peperdure loft in Mechelen, en over de jaarrekeningen van zijn commanditaire vennootschap. Aan respect voor de privacy van Yves Desmet hoeven we ons voortaan niet meer te storen, hij heeft zelf overduidelijk aangetoond dat hij daar geen belang aan hecht. En voor de rest bewees dat interview één ding: niets zo zielig als een oude vent die nog vol is van zichzelf.
do 23/07
Sinds het Joenk de leiding van Open VLD weer in handen heeft genomen, is het de partij goed vergaan. Eerst ging hij schaamteloos op de buik voor Vlaams formateur Kris Peeters, álle speerpunten van het kiesprogramma werden ingeslikt. De dag nadien kreeg hij een lelijke schop onder de reeds blote billen vanwege Bart De Wever. Daarna vond hij geen vervanger voor Karel De Gucht. Vervolgens moest hij afstand doen van het plannetje van Patrick Dewael om Steve Stevaert op te volgen als gouverneur van Limburg, in ruil waarvoor den Baard dan André Denys kon opvolgen in Oost-Vlaanderen. Toen slikte hij het Open VLD-standpunt over asiel en migratie in. En ten slotte kreeg hij nul op het rekest toen hij Nele Lijnen nieuwe fractieleidster in de Senaat wou maken.
Nele Lijnen is de Hilde Goudmans van Roland Duchâtelet: een medewerkster van wie men weet wat ze kan en wat ze niet kan. Dat Duchâtelet twee van de negen senaatszetels van Open VLD in de wacht sleepte, is in deze rubriek al eerder ‘merkwaardig’ genoemd. Nele Lijnen kreeg in 2007 een zetel cadeau met een tweede plaats op de lijst, waardoor ze van alle overschotstemmen van lijsttrekker Guy Verhofstadt kon profiteren. Duchâtelet zelf kreeg als eerste opvolger een zetel cadeau omdat Verhofstadt de zijne weggaf, ook al had hij op dat moment geen ander mandaat.
Nu kan men veel naïviteit verwachten van de mensen, en als men ‘mensen’ beperkt tot ‘Wetstraatverslaggevers’ is dat ook terecht, maar er zijn grenzen. Wij kennen persoonlijk iemand die vermoedt dat de immens rijke Duchâtelet betaald heeft voor die twee zetels. En aangezien daarvan geen spoor is terug te vinden in de boekhouding van Open VLD, moet het geld in voorkomend geval ergens anders zijn terechtgekomen.
Nu deed zich het volgende voor. Bij de verkiezingen in 2007 had Verhofstadt twee kandidaat-fractieleiders naar voren geschoven. Hilde Goudmans voor de Kamer en de gewelddadige overloper Kabouter Drift voor de Senaat. In die periode meende in Open VLD meer dan één ambitieuze vlerk dat de macht van de ex-premier tot het verleden behoorde, dus dat werd voor de Kamer Bart Tommelein en voor de Senaat gemeenschapssenator Paul Wille.
Na de Vlaamse verkiezingen van afgelopen juni kwamen die twee lucratieve postjes weer vrij. Tommelein verhuisde naar het Vlaams Parlement en Wille werd niet meer verkozen en kon dus ook geen gemeenschapssenator blijven. Het verschil met twee jaar voordien was dat er in Open VLD nu niemand meer was die geloofde dat de rol van de ex-premier uitgespeeld was. Dus Goudmans alsnog fractieleidster in de Kamer, en onder druk van Roland Duchâtelet werd Nele Lijnen, van wie niemand zich een relevant initiatief of een tussenkomst van niveau kan herinneren, voorgedragen als fractieleidster in de Senaat.
En daar beet de ex-premier nóg maar eens in het zand. Bart Tommelein, de Kennedy van Oostende, kwam namelijk op zijn beurt als gemeenschapssenator de Senaat binnengewandeld, en kaapte ten tweeden male het fractieleiderschap weg. Dat zal hem duur te staan komen, zowel vanwege de ex-premier als vanwege de rancuneuze Duchâtelet, hou dat maar in gedachten.
De ex-premier, het is niet allemaal slecht, heeft wel het al twee jaar geblokkeerde asiel- en migratiedossier opgelost. Niemand had hem iets gevraagd, maar hij zou de knoop een keer ontwarren zie. Lees: de PS weer haar zin geven, een overlevingsstrategie die hij tijdens Paars acht jaar lang heeft gehanteerd. Met voor ons land de dramatische gevolgen die we kennen. Resultaat: van een algemene regularisatie van asielzoekers is geen sprake, maar al wie hier al verblijft, wordt geregulariseerd. Twee jaar politieke strategie van Karel De Gucht en Annemie Turtelboom in de vuilnisbak.
Verhofstadt stelde zich ook beschikbaar om de staatshervorming op te lossen, de crisis in Europa en in de wereld, de opwarming van de aarde, de Mexicaanse griep… Alles. Komt nooit iets van. Van alle grote plannen die hij sinds begin jaren negentig rondstrooit, wordt er niet één, hoe nietig ook, ooit gerealiseerd. Ook zijn euro-obligaties, waarmee hij minder dan drie maanden geleden uitpakte om duizend miljard euro investeringen tegen de financiële crisis in de EU te betalen, heeft hij alweer laten vallen.
De ex-premier is nu leider van wat officieel de ALDE-fractie heet, maar in feite de ALDI-fractie is: de liberalen in het Europees Parlement. Een absolute nepjob, een vernedering voor wie zichzelf om de haverklap presenteert als opvolger voor Jose Manuel Barroso of Javier Solana. Zelfs Isabelle Durant, die ze toch gewichten om haar enkels moeten binden of ze vliegt weg, heeft een belangrijker functie gekregen. En dan hebben de Nederlandse liberalen van de VVD als eersten al publiekelijk laten weten dat ze geen boodschap hebben aan de holle palavers van hun Europese fractieleider.
Wat mag het Joenk van geluk spreken dat hij nog altijd au sérieux wordt genomen door de Vlaamse regimepers. En door een paar Europaverslaggevers van wie sommigen figuurlijk en anderen letterlijk uit zijn hand eten.
vr 24/ 07
Nieuwe slag voor de marketeer, een uitloper van zijn exhibitionistisch relaas over zijn dieet en vooral zijn diëtiste. Wij lezen in Humo, Linda De Win: ‘Ik val op mannen met donker haar die iets jonger zijn dan ik. En aangezien het alleen om een onenightstand gaat, is de verpakking belangrijker dan de inhoud. Dus kies ik voor Koen De Bouw. Hij traint in hetzelfde fitnesscentrum als ik, en ik heb hem daar al eens in actie gezien. Aantrekkelijk, een tikje mysterieus, én hij kan zich in het zweet werken: helemaal mijn type.’
Qua uitnodiging kan dat tellen, niet? Bijna even plat als de andere met zijn voedingsconsulente. Knap staaltje van hoe een afgewezen vrouw wraak kan nemen. Koen De Bouw zeg, de marketeer was totaal van de kaart. Wil niet meer in dit land blijven wonen! Is bij De Persgroep gaan informeren of hij hun Nederlandse tak niet mag leiden! Tegen zo’n afgang staat zelfs een diëtiste machteloos.
door Koen Meulenaere
In de categorie ‘Zolenlikkers van Verhofstadt’ heeft de commanditaire loftsocialist altijd een prominente plaats ingenomen.
