ma 15/ 06
De eerste week onderhandelingen over een Vlaamse regering verliep als volgt. Op dinsdag ontving Kris Peeters de voorzitters van de kandidaat-regeringspartijen: Marianne Thyssen, Bart De Wever, het Joenk, en Caroline Gennez. Op woensdag de voorzitters van de partijen die niet in de regering wensten te stappen: Bruno Valkeniers, Jean-Marie Dedecker en Moe ‘da me ze nog lang meuge meuge’ Vogels. Op donderdag de gouverneur van de Nationale Bank Guy Quaden, de aspirant-gouverneur van de Nationale Bank Luc Coene, de gedelegeerd bestuurder van het VBO Rudy Thomaes en van Unizo Karel Van Eetvelt, en nog een bataljon vrijgestelden van de socialistische vakbond, de Voorzorg, de Bond Moyson, en de overkoepelende Socialistische Mutualiteit.
Op vrijdag, de laatste dag van de week, afgevaardigden van de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten, de Vereniging van Vlaamse Provincies, de Vereniging van Vlaamse Welzijnsverbonden, de Vereniging van Vlaamse Gehandicapten, de Vereniging van Vlaamse Hondenbezitters, de Vereniging van Vlaamse Melk- en Pluimveehouders, de Vereniging van Vlaamse Pianoverkopers, de Vereniging van Vlaamse Natuurbeschermers, de Vereniging van Vlaamse Gepensioneerden en Gedetineerden, en tot slot de Vereniging van Verenigde Vlaamse Verenigingen.
Toen was het halfzeven ’s avonds en sloot de vermoeide portier de poorten van Hotel Errera voor een deugddoend weekend. Binnen scharrelde Kris Peeters zijn papieren bij elkaar, schonk zich een glas uit, en gunde zichzelf vijf minuten rust om even naar een witte muur te staren. Op dat moment klingelde voorzichtig de bel. Nee toch, wie kon dat nu nog zijn, zo laat?
De portier slofte lusteloos weer het binnenpleintje over, opende een luikje in de grote toegangsdeur, zag niets dan de bomen in het park aan de overkant, en was net van plan het luikje weer dicht te doen toen opnieuw werd aangescheld, deze keer iets nadrukkelijker. Zuchtend stak de deurwachter zijn grote sleutel in het slot, draaide die om, trok de zware poort open, en daar stond… Jan Renders van het ACW.
Kunt u het zich voorstellen? Een christendemocratische formateur houdt besprekingen met iedereen die in de politiek of de maatschappij iets of iemand vertegenwoordigt, en als allerlaatste, nadat werkelijk iedereen al naar huis is, mag de voorzitter van het ACW ook nog even komen. Wéér een publieke vernedering, nadat eerder de voltallige ACV-delegatie uit de federale regering was gezet. Dat hadden ze eens moeten proberen met Jef Houthuys of met Willy D’Havé, er was geen regering meer gekomen. Meteen een algemene staking en een gewelddadige betoging in de neutrale zone rond het parlement.
En dan spreken we nog niet over het roekeloze financieringscontract bij Dexia, waardoor zowat het hele fortuin dat het ACW in anderhalve eeuw heeft vergaard, verloren dreigt te gaan. Het is tijd voor drastische ingrepen: die slapjanus van een Renders moet eruit. Onze chef-Wetstraat zal voortaan het ACW leiden. Ze gaan wat meemaken, in hun regeringspaleizen.
DI 16/ 06
Sympathiek om een kleine suggestie van deze rubriek zo snel op te volgen: na twee dagen brainstormen rond het vrolijke gezelschap van wee wee wee punt de vijf idioten punt bee ee, zijn twee idioten punt bee ee ontslagen. Een toepassing van enkele eenvoudige basisregels uit de rekenkunde leert dat er nog drie idioten punt bee ee overblijven. Onder de deskundige leiding van Rudi Vranckx, we mogen een verveelvoudiging van het aantal reportages uit de Perzische Golf verwachten.
Pieter Knapen zal luidens een persmededeling voortaan ‘ met een geïntegreerd kwaliteitsmodel streven naar een verbetering van de kwaliteit van de VRT’. Vroeger heette dat: met een trap onder zijn kont naar de wereldomroep. En Siegfried Bracke komt uiteraard terug op het scherm, van kerels als hij of Bert Anciaux raak je nooit verlost.
Een nieuw college, meteen eens kijken naar wat dat geeft in het Journaal van 7 uur, dinsdag 16 juni. Grote headline en eerste item: FC De Kampioenen stopt. Geef toe, een voltreffer voor een redactie die graag pocht met het hoge niveau van haar berichtgeving. En al meteen een eerste resultaat van het streven naar meer kwaliteit via een geïntegreerd kwaliteitsmodel.
Uw dienaar bekijkt geen Journaal zonder chronometer: zeven minuten en twintig seconden! Zeven minuten en twintig seconden ging het alleen maar over het feit dat het onnozelste feuilleton van de hele kabel er eindelijk mee ophoudt. Fragmenten uit de reeks, interviews met acteurs, en zowaar een speciale gast live in de studio: de netmanager van Eén, zeg, wie wist dat zo iemand bestond?
Als u dacht dat we het daarmee gehad hadden, dan was u de mening van de man in de straat vergeten, een onmisbaar onderdeel van elk VRT-journaal. En de kindertjes. Geen bulletin of er komt een peloton lagereschoolkinderen en een kleuterjuf aan het woord. De reporter van dienst was deze keer uitgestuurd naar Leuven om er de man en de vrouw in de straat te vragen wie hun favoriete personage was geweest. Dat gaf een brede waaier van interessante antwoorden. ‘Boma!’ Of: ‘Marcske!’ Of nog: ‘DDT.’ En zelfs: ‘Carmen. En Nerooke.’ Wij herhalen: zeven minuten twintig. Zoveel kreeg onder Karel Hemmerechts het overlijden van de paus niet eens.
Van de gelegenheid ook gebruik gemaakt om nog eens na te gaan na hoeveel tijd de eerste technische fout verwelkomd mocht worden. Twee seconden! Na TWEE seconden. Geen klank onder de hoofdpunten. Waardoor een ongetwijfeld relevante quote van Marcske alleen voor de liplezers verstaanbaar was. De tweede fout deed zich voor na één minuut veertien: toen heette Jaak Van Assche volgens de onderschriften Herman Verbruggen.
Geen paniek dus: het nieuwe college heeft de sterke punten van het vorige behouden.
WO 17/ 06
In het altijd woelige grensgebied tussen Umbrië en Toscane is de rivaliteit tussen twee stilaan beruchte grondeigenaars aan het escaleren.
De ene is ex-premier Guy Verhofstadt. Hij bezit er een kolossaal buitenverblijf annex verkeerd aangeplante wijngaard, waarvan de opstallen zijn opgeknapt door de onbeschofte architect of architecte Rieke Jacobs, bekend van zijn of haar mail: ‘Ik kak op Knack.’ En dat onze chef-Wetstraat een walgelijke figuur was die beter met pensioen zou gaan.
Tot dan hadden wij gedacht dat architecten vooral herkenbaar waren aan hun afzichtelijke huizen. Komt u in een straat vol stijlvolle panden waar plotseling een spuuglelijke uit zwarte baksteen opgetrokken mastodont zonder ramen tussen staat, dan woont daar de architect. U hoeft niet te vragen bij de buren, bel maar aan, het is daar. Voor specialisten van verbouwingen is een gebrek aan manieren blijkbaar een bijkomend kenmerk.
De andere eigenaar is ook een bekende. Wij kunnen om redenen van privacy zijn identiteit niet onthullen, maar weet dat voor de ex-premier zijn ergste nachtmerrie werkelijkheid is geworden. Potager, zijn hond, werd al twee poten van onder zijn lijf geschoten toen hij wederrechtelijk het terrein van de nieuwe buur betrad, en datzelfde lot onderging korte tijd nadien Pol, de knol van Hilde Goudmans.
Sindsdien zijn de verhoudingen niet bepaald gemoedelijker geworden. De nieuwe buur is namelijk eigenaar van de toegangsweg die van het domein van de ex-premier naar zijn mislukte wijngaard voert. De ex-premier had een langdurige en uitputtende procedure doorlopen, van het verkrijgen van een teelvergunning tot het kopen van rechten op de wijnbeurs, hij had de beste oenologen gecontacteerd, en dan nog slaagde hij erin om zijn wijnstokken verkeerd in de grond te poten. Volgens boeren uit de omgeving zullen er aalbessen aan groeien in plaats van druiven. En nu kan hij er dus ook niet meer in, in zijn wijngaard, want de buurman heeft de toegangsweg afgesloten. Met schrikdraad.
De eerste die schrok, was Potager. Toen hij na een uitputtende wandeling op zijn twee overgebleven poten dringend een plas moest doen en besloot om dat tegen die mooie blinkende afspanningdraad te doen, vormde hij ongewild een gesloten elektrisch circuit waar twaalfduizend volt doorheen raasde. Zijn vale vacht veranderde terstond van vuilgrijs in zwartgeblakerd en smeulde twee uur later nog na. Waardoor een verontrustende brandlucht alle sprinklers in het verbouwde huis van de ex-premier in werking stelde, en de waterschade niet te overzien was.
Het was maar één van de incidenten. Op de rechtbank van Arezzo kregen ze in twee weken tijd veertien klachten van de ene querulant over inbreuken op het eigendomsrecht, en elf van de andere over gewelddelicten, onrechtmatig gebruik van vuurwapens en wreedheid jegens dieren. Daarna spande de nieuwe buur een kort geding in over een berg steengruis die de ex-premier over de scheidingslijn van de beide kavels had gestort, en de ex-premier leidde een zaak in voor het Hooggerechtshof in Rome om de erfdienstbaarheid van toegangswegen tot wijngaarden in de Italiaanse grondwet in te schrijven.
Gealarmeerd door berichten in dit blad had Verhofstadt zich bij het kadaster van Monte Santa Maria Tiberina al goed bevraagd over het statuut van het areaal naast het zijne. Het was meer dan een opluchting dat die grond enkel voor landbouwdoeleinden mocht worden gebruikt, en dat er geen woningbouw op toegelaten was. Om dit te vieren gaf hij dezelfde avond een barbecue. Het vlees lag nog niet op de grill of hij zag tot zijn afgrijzen in de vallei zijn rivaal komen aanrijden met achter de auto een luxueuze stacaravan. Tien minuten later stonden de carabinieri voor zijn neus met het bevel onmiddellijk het vuur onder worstjes en spareribs te doven. Er was een klacht van een anonieme omwonende binnengekomen over bosbrandgevaar en een schending van het Verdrag van Kyoto.
De ex-premier viel bijna dood toen hij een week later in het dorp vernam dat een sociaalvoelende nieuwe inwoner zinnens was een tentenkamp voor asielzoekers te installeren: Camping Lampedusa. Plus een varkenskwekerij. Groen van ellende fietste Verhofstadt terug zijn berg op, en werd daar bijna overreden door zijn nieuwe buur, die nog een beetje onwennig manoeuvreerde hoog op een hydrostatische maaidorser van Deutz-Fahr. Een gevaarte met een vermogen van 500 kW, een graantank van 12.000 liter, en een drijfmestverspreider die het hele domein van de ex-premier in een misselijk makende stank had ondergedompeld. Later op de dag arriveerden de eerste transporten met varkens, en werd begonnen met het rooien van een bos dat tot dan toe de terrassen van de ex-premier van weldoende schaduw had voorzien.
DO 18/ 06
In het leven van Bart Somers is een nieuwe periode aangebroken: die van de diepmenselijke interviews na de klap. De media zijn zo: eerst breken ze iemand tot onder de grond af, en dan moet hij ook nog vertellen hoe erg dat was. Waarna de betrokkene sympathie wint bij de lezer en er even later gewoon opnieuw staat. Het overkwam Jo Vandeurzen, Yves Leterme, Zuster Vervotte, en het overkwam al verscheidene keren Bert Anciaux.
Nu ook Bart Somers, de man die bewees niet het minste respect te hebben voor de democratie. In plaats van zo iemand met pek en veren ingesmeerd voorgoed het land uit te jagen, mag hij via bevriende media al aan zijn comeback timmeren. En de eerste bereidwillige collaborateur uit ons vakgebied was vanzelfsprekend Yves Desmet, de commanditaire loftsocialist van De Morgen. Woont zelf in Mechelen, en was altijd opvallend mild voor zijn burgemeester. Voor alle duidelijkheid: dat was niet omdat zijn eigen vrouw lid is van de Mechelse Open VLD en voor die partij in de Hoge Raad voor Justitie zetelt. Dat heeft er niets mee te maken, wie het anders suggereert is te kwader trouw, en voor kwade trouw is geen plaats in Knack.
Wat lezen wij nu, in het twee bladzijden lange zelfbeklag dat Somers van Desmet krijgt? Eerst en vooral dat hij inderdaad de persen van De Standaard heeft doen stilleggen, waardoor nu toch echt bewezen is hoe de marketeer kruipt voor elke politieke druk. Maar ook dat hij zijn midlifecrisis drie jaar geleden heeft gekend.
Tiens, drie jaar geleden, wanneer was dat? In 2006. Was het niet toen dat hij zijn schepencollege moest samenstellen? Was het niet toen dat hij daarin ‘een goede vriendin’ opnam die over het hoofd sprong van meerdere partijgenoten met veel meer voorkeurstemmen? Was het niet toen dat die vriendin zichzelf domweg verraadde door onze chef-Wetstraat op te bellen? En nu zegt hij dat hij uitgerekend in die periode zijn midlifecrisis beleefde. Tel één en één bij elkaar op, en wat u krijgt is een fameuze bekentenis.
door Koen Meulenaere
