Bladspiegelma 06-04

Het viel een beetje tegen, Puur persoonlijk, de soapdocumentaire over en in een regie van Guy Verhofstadt. Te veel opgeklopt vooraf. Meer marketing dan journalistiek, zoals in onze zelfverklaarde kwaliteitspers gebruikelijk is geworden.

Dat niemand zich een illusie make: geen seconde is de ex-premier gedurende dat jaar dat hij gevolgd werd de aanwezigheid van de camera vergeten. Geen halve. Wat getoond werd, was per definitie vals en gespeeld, zoals alles bij Verhofstadt. Geen man die meer onoprechte jovialiteit tentoon kan spreiden dan hij. De vraag is dan ook: op bevel van wie is zijn hysterische woede-uitbarsting in het Sportpaleis weggeknipt? Dat uitgerekend dat tafereel er niet in zat, is iets té toevallig.

Nochtans was net voordien in het voortreffelijke Belga Sport gedemonstreerd hoe het wél moet, een documentaire maken. Die reeks brengt nu al voor het tweede seizoen week na week juweeltjes op de buis. Voor de aflevering onlangs over de dood van Gilles Villeneuve is de term ‘wereldklasse’ niet overdreven. Deze keer ging het om een aangrijpende terugblik op de al te korte carrière van Jean-Pierre Monseré. De VRT zou overigens de VRT niet zijn als hij er niet in zou slagen om ook met dit unieke materiaal nog in de fout te gaan. En dus werd de reportage over Monseré aangekondigd met een beeld van de jonge Eddy Merckx! Onmogelijk? Nee, gebeurd. Tot vier keer toe hebben wij het zelf gezien, dagen vooraf al, en ongetwijfeld is die trailer veel vaker uitgezonden. Maar in het hele omroepcentrum was blijkbaar al die tijd niemand aanwezig om het op te merken en in te grijpen. Twaalf uur Ronde van Vlaanderen op het scherm, dat wel, maar Eddy Merckx kennen, dat weer niet.

Na het Champions Leagueniveau van Belga Sport was Puur persoonlijk een stap terug, maar niettemin zal deze commercial van Verhofstadt de geschiedenis ingaan. Al was het maar vanwege de sterke nevenfiguren. In de eerste plaats P. Potager, een delicaat mengsel van lucht en ellebogen. Naderhand ziedend van woede over de wijze waarop hij was geportretteerd, want dat was jammer genoeg waarheidsgetrouw. Kwam naar voren als een opgeblazen nitwit met wiens mening niemand rekening houdt, zijn goede vriend Verhofstadt nog het minst van al. Geen twintig politieke analyses kunnen op tegen die ene scène aan het park van Brussel, waarbij Verhofstadt rechts van het hek over de stoep marcheert, terwijl Dewael links van het hek door het park wil. Bij de eerste poort komt Dewael toch maar snel ook op de stoep lopen. Quod erat demonstrandum: een onbeduidende dienstbode, dat is P. Potager.

Al even onthullend was het beeld van Bart Somers, die op gênante wijze van de zolen van Verhofstadt likte wat Paul Goossens er nog aan had gelaten. Dat was niet veel, maar in elk geval genoeg om het wereldrecord ‘kruipen als een hond’ alsnog te breken. Het allerergste voor beide lakeien was dat je op het moment van hun kleinering Verhofstadt uit zijn ooghoeken naar de camera zag lonken om zeker te zijn dat die wel draaide. P. Potager heeft alles gedaan wat in zijn macht lag om die krenkende passages er te doen uithalen, maar er ligt niet veel in de macht van P. Potager. Als Puur persoonlijk iets heeft aangetoond, dan wel dat. Meelijwekkend hoe hij van de regeringsformatie verslag wil uitbrengen bij zijn grote goeroe, en hoe die hem niet eens twee woorden laat uitspreken.

Verder bleek de ex-premier een zelfingenomen en onbehouwen botterik. Het wrange afscheidsfeestje voor zijn trouwe secretaresse Magda Destrijcker, die tweeëndertig jaar al zijn nukken en grillen had verbeten, kon het niet scherper in het licht stellen. Destrijcker had vorig jaar in Het Laatste Nieuws al eens uit de doeken gedaan voor wat een ongemanierde pummel ze al die tijd had gewerkt. Wij herhalen de samenvatting van dat interview die wij u toen hebben geserveerd, maar die u ondertussen misschien vergeten bent.

‘ Het personeel op het partijhoofdkwartier liep hij straal voorbij, geen goedemorgen, geen knikje kon er af. Vriendelijk lachen deed hij alleen voor de camera’s. Zolenlikkers en mouwvegers waren welkom, wie kritiek gaf betaalde daar snel de prijs voor. Excuses aan geschoffeerde en vernederde medewerkers kreeg hij niet over zijn lippen. Aan tal van afspraken veegde hij zijn voeten, telkens weer moest de secretaresse aan het slachtoffer haar verontschuldigingen aanbieden alsof het háár fout was geweest. Op zijn bureau liet hij pro forma wat dossiers en signataires liggen, zodat de mensen zouden denken dat er gewerkt werd.

Hij liet zijn persoonlijke spullen overal slingeren, en eiste dan van zijn ondergeschikten dat ze ze onmiddellijk terugvonden. Toen hij nog rookte, moesten ze zorgen dat ze sigaretten van het juiste merk voor hem in hun zakken hadden zitten. Toen de secretaresse eens zwaar verdriet had door een sterfgeval in de familie, kreeg ze van de ex-premier niet één woord van troost te horen. Bloemen op secretaressedag? Nooit. Een cadeautje? Jamais. En als zijn vrouw het in zijn tas had gestopt, gaf hij het nog niet af. Ja, één keer had Magda voor Nieuwjaar een geschenkje gekregen: een pakje dat de dag voordien voor de ex-premier was afgeleverd en dat ze zelf op zijn bureau had gelegd.‘

De ex-premier wentelde zich volgens zijn eigen secretaresse zozeer in het comfort van zijn gouden toren dat hij niet meer wist wat er onder de mensen leefde. ‘Pas sinds hij bij de vorige verkiezingen een klop op zijn kop heeft gekregen, is hij weer min of meer normaal en staat hij terug met zijn voeten op de grond’, verklaarde letterlijk de vrouw die Verhofstadt het best kent. Beter nog dan Hilde Goudmans. Of dan hoe heet die andere ook weer: Monique Verkinderen of zoiets, de ex-premier moet het zelf ook altijd opzoeken.

Wie eraan mocht twijfelen, heeft in Puur persoonlijk ook het onaanvechtbare bewijs gekregen dat de grote Verhofstadt een vuige bedrieger is die wetens en willens zijn bevolking voorloog, onder meer over het evenwicht in de begroting. En dan zijn er nog sommige journalisten die dat willen vergoelijken door te beweren dat de ex-premier ‘de perceptie boven de inhoud stelde’. Hoe is het mogelijk dat te zeggen? Als journalist! De ex-premier is een leugenaar en een oplichter. Maar met de welwillende medewerking van de media zal hem dat veel stemmen opleveren bij de verkiezingen. De zwakke plek van een democratie is het algemeen stemrecht.

di 07-04

Er bestaat op aarde geen grotere ramptoerist dan Rudi Vranckx. Overal waar miserie is, duikt die vlegel op, en overal waar hij opduikt, is het miserie. Hou hem binnen en de wereld zal voor iedereen een stuk aangenamer zijn. De aardschok in L’Aquila was niet goed en wel waargenomen, of Vranckx stond al ter plaatste. Peter Verlinden, druk bezig met het zoeken van Hutu’som de contragenocide in Rwanda te herdenken, werd in snelheid afgetroefd. De grootste blamage uit zijn carrière werd zijn deel toen Vranckx in Het Journaal van in een tentenkamp aan de rand van de verwoeste stad aankondigde dat een overzicht van de gebeurtenissen was gemaakt door Peter Verlinden.

Die zat. En dan deed Rudi eerst nog of hij het vergeten was. Uniek moment: twee seconden aarzeling die alweer meer vertelden dan de twee minuten die volgden. Al wat Verlinden mocht doen, was de commentaar inlezen bij het beeldverslag van de nieuwsagentschappen. Het werk van een klerk. En dat kon hij moeilijk afronden met: ‘Dit was Peter Verlinden, voor de VRT van in een kale montagecel op de Reyerslaan.’

Voor een veldkeuken op een grasveld in L’Aquila stond Vranckx breed te grijnzen bij die publiekelijke dreun op de neus van zijn rivaal. Daarna bleek dat hij geen flauw idee had over het mechanisme van een aardschok, dat hij het getroffen gebied niet in was geweest, en dat hij tot zijn spijt had moeten vaststellen dat de hulpverlening van de Italiaanse overheid efficiënt was verlopen, ondanks Silvio Berlusconi. Toen verschenen achter hem in beeld per ongeluk de twee in het zwart gehulde kijvende wijven die hij altijd inhuurt bij zijn reportages in Irak en Afghanistan.

De dag nadien was Vranckx nergens meer te bekennen en stond Andréke Vermeulen op precies hetzelfde grasveld voor precies dezelfde veldkeuken. Moet al onderweg geweest zijn naar het Songfestival van volgende maand in Moskou. Of misschien had de ETA er weer iets mee te maken, zoals bij de aanslag op het station van Madrid. Verder dan wat gemeenplaatsen kwam ook hij niet. ‘Alles is hier nu gelukkig opnieuw rustig’, besloot Andréke, die tegen halfacht een tafel had gereserveerd in het enige restaurant dat nog overeind stond. Twee minuten later werd hij uit zijn schoentjes geblazen door een naschok van 5,7 op de schaal van Richter.

In Brussel verbeet Peter Verlinden zijn ontgoocheling met een interview met Paul Rusesabagina, de beroemde manager van Hotel des Mille Collines in Kigali, en de held uit de film Hotel Rwanda. Nu is hij in Kraainem neergestreken, op de vlucht voor het regime van de tutsi Paul Kagame die in het boek van professor Filip Reyntjens verantwoordelijk wordt gesteld voor minstens 200.000 doden. Innige vriend van Guy Verhofstadt.

Het toont aan hoe op de VRT-nieuwsdienst alleman moet vechten voor zijn plaatsje onder de spots. Waarom ’t leven moeilijk maken als ’t ook gemakkelijk kan zijn? Wij schrijven nu Humo van deze week af. Johan Depoortere, tot voor kort vaste verslaggever in Washington:

‘ In mijn beginjaren kon een journalist een kwartier voor Het Journaal binnenstappen en zeggen: ik ga zo meteen een interview van negen minuten doen met die of die. Ongelooflijke tijd. Weet je hoeveel stukken ik tijdens de Amerikaanse verkiezingen, toch geen onbelangrijke gebeurtenis, voor TerZake heb mogen maken? Drie! En die gingen allemaal over de voorverkiezingen, daarna was er geen interesse meer. En na afloop kreeg ik te horen dat ze me niet meer nodig hadden. Een nieuwe president, een nieuwe correspondent, zeiden ze. Alsof ze bij elke nieuwe regering Ivan De Vadder zouden vervangen. Mijn baas had niet eens de beleefdheid om het mij zelf te melden, ik heb het in de krant mogen lezen. Nadien zei hij: “Ach ja, foutje in de communicatie.” Greet De Keyser heeft het nu weer overgenomen. Er lopen op de redactie minstens een half dozijn getalenteerde reporters die dolgraag naar Washington waren gegaan, maar die niet eens de kans kregen om zich kandidaat te stellen. Alles in achterafkamers bedisseld, niet fair.‘

Moet er nog zand zijn? Johan Depoortere, hun topprofessional. Dat college van hoofdredacteurs moet in zijn geheel worden ontslagen, wij hebben het eerder geschreven. Ze zijn net weer in geheim conclaaf geweest, de vijf idioten punt bee ee. In Aarschot. Of all places, zullen we maar zeggen . Ze gaan de boel na de verkiezingen weer helemaal reorganiseren. Lees: alle anciens die hen tegenspreken buitenborstelen. Het is maar dat u weet wat er met uw geld gebeurt.

do 09-04

Hoelang duurt de paasvakantie? ‘Twee weken,’ zult u zeggen, ‘waarom?’ Twee weken? Dat is dan wel voor gewone mensen. Voor Phara duurt ze er drie. Kerstvakantie: vier. Paasvakantie: drie. Zomervakantie: vijf maanden. Tussenin werkt ze drie dagen per week, haar onthullende optreden in Mag ik u kussen? niet meegerekend. ‘Voor mij moet een vrijpartij lekker lang duren, niet van boenk-boenk en eraf’, zo sprak de winnares van de Vlaamse televisiester voor de beste presentatrice. Wim Helsen: ‘Mag ik eerst kaka gaan doen?’ Phara: ‘Als ge maar uw handen wast nadien.’ Enzovoort. Wij verzinnen niets. Men kan zich moeilijk inbeelden dat Johan Depoortere zich zou lenen tot een dergelijk programma.

Ook al met vakantie: Frieda Van Wijck. Die doet helemáál niets. Wil haar hoofd nu leegmaken, dat kan niet te lang duren. Frieda werkte wel víér avonden per week, één meer dan Phara, maar zij stopte al eind maart. Tot begin oktober, en daarna ging ze er ook nog een week of acht tussenuit voor De slimste mens. Bovendien werden alle beslommeringen opgeknapt door een schare medewerkers, kreeg ze een meestal zeer vervelende assistent-presentator naast zich, en werden zowat alle vragen vanuit de regiekamer in haar ‘oortje’ voorgefluisterd. Niettemin: te uitputtend.

Frieda kan zich gelukkig een sabbatical veroorloven. Haar vriend Paul Huybrechts verdient genoeg geld met zijn beleggingen. Waar is de tijd dat Huybrechts redacteur was bij De Morgen, en zelfs daar iedereen op de zenuwen werkte met zijn communistische dogma’s en zijn schimpscheuten op de rijkere klasse. Eén strategie heeft hij uit die tijd onthouden: je moet het kapitalisme van binnenuit bestrijden.

Frieda Van Wijck is de enige vrouw die zich ooit op de knie-en heeft geworpen voor Bart Somers, daarvan bestaan beelden. Het is toch onmogelijk om nóg dieper te zakken?

door Koen Meulenaere