WO 16 05

Het is min dertig graden, en we bevinden ons in de steppen van Mongolië. Dat wil zeggen: Bert Anciaux en Elke Vanelderen bevinden zich in de steppen van Mongolië. Wijzelf zitten, de Heer zij geprezen, thuis. Een graad of vijftig warmer, zacht zuiderbriesje door de geopende ramen, Celebrity Shock op televisie.

Laten we één roddel meteen uit de wereld helpen: Elke wil wel, maar Bert wil niet. Of durft niet, dat kan ook, het valt tenslotte niet helemaal uit te sluiten dat ons Damienne ook zou kijken. Ons Damienne onlangs in Humo: ‘Bert in bed, is niet vet. Ik doe het nog liever zelf. Eerlijk gezegd zou de heetste haar goesting verliezen met zo een slappe dweil. En hij is te dik. Ik ook trouwens. En ik drink te veel.’ Het interview met ons Damienne kaderde in het thema ‘Respect voor de privacy van politici’, een onderwerp dat een andere invulling krijgt zodra verkiezingen naderen.

Van privacy voor Bert is in Mongolië niet veel sprake. Heeft letterlijk zijn broek laten zakken om op televisie te komen. In zijn onderbroek op een houten plank gelegen, werd hij in het Boeddhistisch Instituut van Ulaanbaatar ingesmeerd met dampende varkenssmurrie, vervolgens in een aluminiumfolie gewikkeld, en daarna in een stoomoven geperst. Men kan zich de smakelijkheid van het tafereel indenken. Na een uurtje gemarineerd te hebben, mocht Bert onder het stortbad waar hij per ongeluk, dat namen wij op dat moment toch aan, betrapt werd door Elke. Die meteen gillend wegstoof, al was niet duidelijk of ze zodoende de onthullingen van ons Damienne bevestigde of weerlegde.

De dag nadien kreeg Bert een pak slaag van vier kloeke Mongoolse wasvrouwen met een snor, en daarna werden hij en Elke de taiga in gevoerd, waar ze in een kleine hut zonder sanitair of water moesten overnachten bij een plaatselijke familie steppeboeren. ’s Morgens moest Bert buiten, bij min vijfendertig, zijn bloot bovenlijf inwrijven met ijskoude sneeuw. Hierna liet hij zich filmen op een halfopen wc, onder het zingen van ‘Goeiemorgen morgen’, een lied van Nicole en Hugo. Dan sneed hij een levend schaap de buik open, at een bord ossenogen, sloeg drie liter clandestien gestookte wodka van 65 graden naar binnen, en zong van boven op een przewalskipaard luidkeels het lied van de mannen van Bonanza: ‘Pakt ‘m vast, draait ‘m rond, smet ‘m in de koeienstront.’ Bert is minister van Cultuur.

Nadat hij door een plaatselijke heks ook nog een vloek had laten uitspreken over zichzelf en zijn kinderen, en door een niet-gediplomeerde acupuncturist vol gaten was gestoken, kreeg hij een satelliettelefoon aangereikt door zijn Mongoolse gids en nieuwe vriend Bat. Die het hele programma door met stijgende verwondering en ongeloof zat te kijken naar wat men westerlingen allemaal kan laten uitrichten als er maar een camera op hen gericht staat.

Een van de vele sublieme typetjes van Chris Van den Durpel is de West-Vlaamse strandredder Berten Maillot. Die laat Paul Schampers telkens de meest waanzinnige dingen doen. Bijvoorbeeld: ‘Pol, om fit te bluven, moe je zeewater drinken. Wider van het zèètje, doen dat allemaal.’ Waarna Schampers een glas zeewater naar binnen kapt, onmiddellijk moet overgeven, en Berten Maillot zich van plezier op de dijen slaat: ‘Mo Pol toch, ’t was een graptje, wè. Da gi da gelooft, man.’

Niets van wat Berten doet, overtreft wat Bat Bert laat doen. Die telefoon is de kers op de taart. Bert mag vijf minuutjes naar huis bellen. Dat zoiets blèten wordt, staat op voorhand vast. Bert leeft al een week in de meest ontberende en onterende omstandigheden, de gedachte aan thuis doet de ongeduldigste tranen alvast de wachtkamer van zijn ogen binnenschuifelen. De scène die volgt, moet uniek zijn in de geschiedenis van de televisie. En van de politiek. In de hoorn gaat de telefoon in Neder-over-Heembeek één keer over, twee keer, zes keer. Twintig keer. Bert wil het net opgeven, als plots toch een verveelde stem klinkt:

‘Hallo.’

‘Damienneke?’

‘Hallo?’

‘Damienneke, ’t ben kik. Bert.’

‘Wie?’

”t Is Bert. Vake.’

‘Bert? Is het dringend?’

‘Nee. Ik zit hier in Mongo…’

‘Waarom belt ge dan?’

‘Zo maar. We mogen vijf minuutjes telefoneren, het is hier koud jong. Maar alles is goed zene, met mij. Maak u geen zorgen. Hoe is het met de mannen?’

‘… Mannekes, het is vake weer. Wie heeft er zin om eventjes iets te zeggen? Allez kom, of ge krijgt geen dessert.’

Bert probeert niet langer zijn tranen tegen te houden, en hoort nu in sneltreinvaart al zijn kinderen passeren om te zeggen dat ook thuis alles goed is, en om de telefoon zo snel mogelijk in de handen van de volgende te duwen. Zelf is hij zozeer door emotie overmand, dat hij niet meer uit zijn woorden komt.

‘Dag Bolleke.’ ‘Dag Bibike.’ ‘Dag Duvelke.’… Gênant. Nog liever zien wij Davy Brocatus in een plastieken kom overgeven, of een rubberen darm van twee en een halve meter in zijn anus laten proppen. Davy staat 21e op de Senaatslijst van de Open VLD.

Enfin, na alle ‘Babskes’ en ‘Mopskes’ en ‘Minnekes’, wil Bert ons Damienne nog wel even spreken. Bibike: ‘ Die is de krant aan het lezen. Ze zegt dat we moeten inhaken want dat het te veel kost. Dag vake. Vergeet niet dat het gisteren mijn verjaardag was.‘

Bert Anciaux is totaal van slag. Kapt in zijn verwarring niet alleen de confituurpot met zijn eigen urine naar binnen, maar ook die van Elke Vanelderen. Bert en Elke hebben ook nog een koekje moeten bakken, niet van eigen deeg maar van eigen urine. ‘Dat eet ik niet op’, stelt Bert beslist. En even later: ‘Nee, sorry maar dat doe ik niet.’ En nog even later: ‘ No way dat ik dat opeet.’ En dan eet hij het op. Bert den Blèter of Bart den Blèter, wie doet het snelst het tegenovergestelde van wat hij zegt?

Mensen die Celebrity Shock níét hebben gezien, weten echt niet wat ze gemist hebben.

DO 17 05

Bij een verkiezingsdebat voor jongeren in de buurt van Ieper werd voorafgaandelijk een stemming gehouden: voor wie van de aanwezige politici stemde de jeugd? Na het debat werd dezelfde vraag opnieuw gesteld. Eerst de score van Jean-Marie Dedecker. Vóór het debat 6 procent, na het debat 24. Nu de populaire Renaat Landuyt: vóór het debat 8 procent, na het debat 1,5.

Renaat is geen redenaar. Slaagde er ooit in om in een paar uur tijd het hele werk van de zo geprezen Commissie Dutroux te verknoeien. Tot wanhoop van de andere commissieleden begon hij in de Kamer het eindrapport integraal voor te lezen. Zeshonderd vierentwintig bladzijden. Op dat typische geestdriftwekkende toontje waarvoor hij zo bekend is. Zelfs de gehoorgestoorden vluchtten die dag het halfrond uit.

Renaat zaagt in zijn eentje het volledige regenwoud tegen de vlakte. En aan zijn uitleg valt zelden een touw vast te knopen, vandaar dat niemand de moeite doet om hem tegen te spreken. Waaruit hij zelf dan weer de verkeerde conclusie trekt dat hij gelijk heeft, en stoutmoediger wordt dan in zijn geval verstandig is. Heeft al meer door hem zelf aangekondigde maatregelen weer ingetrokken dan uitgevoerd.

Renaat wil minister van Justitie worden. Hierin gesteund door alle criminelen van dit land. Eerst was er zijn boek Pro Justitia, waarin hij de magistraten voor luieriken uitschold. Daarna beschuldigde hij federaal procureur Johan Delmulle ten onrechte van manipulatie in het proces tegen de Turkse DHKP-C-leden. En tot slot antwoordde hij op de vraag wat hij zou doen als de staat veroordeeld werd tot het betalen van schadevergoeding aan de omwonenden van de luchthaven: ‘Dan betalen we dat niet.’

Wij raden alle rechtsonderhorigen in dit land aan om het voorbeeld van Renaat te volgen. U wordt veroordeeld door de rechter en u vindt dat die ongelijk heeft? Niet betalen. Het prestige van de politiek is onder Paars fors toegenomen.

VR 18 05

Nog goed dat Kim Clijsters dat weekend haar definitieve afscheid had bekendgemaakt (ze gaat trouwen!), of de dag na de Franse presidentsverkiezingen was De Standaard helemaal vol geschreven door Mia Doornaert. De barones kwam woorden en vooral papier te kort om haar vreugde uit te schreeuwen over de overwinning van Nicolas Sarkozy. Het scheelde weinig of niet Mireille Mathieu maar Mia Doornaert had op het overwinningsfeest op de Place de la Concorde de Marseillaise gezongen. Het had in elk geval minder vals geklonken. Wie haar de dag nadien op Radio 1 hoorde juichen in De wandelgangen, moest de volumeknop terugdraaien.

In haar eigen krant was niet veel sprake meer van journalistieke terughoudendheid, ooit zo gepropageerd op de Gossetlaan. De voorpagina, het commentaarstuk, en een volledig katern met duiding binnenin. Mia vervloekte de idioot die had beslist om De Standaard eerst aanzienlijk te verkleinen, en daarna te verdunnen. Dat het afscheid van Kim Clijsters op de voorpagina voorrang zou krijgen op de winst van Sarkozy, zoals bijvoorbeeld in het steeds infantieler wordende zevenuurjournaal van de VRT, was over haar lijk geweest.

‘ Neen, de republiek is nu niet in gevaar,‘ sneerde Mia in haar commentaar, ‘ in tegenstelling tot wat de Franse linkerzijde en een deel van de Franse pers luidkeels beweren. Het is een bijzonder arrogante gewoonte van die linkerzijde om te doen alsof rechts geen democratische legitimiteit heeft. En Ségolène Royal ging meer dan één ontoelaatbare stap te ver door te waarschuwen voor het geweld dat zou uitbreken indien men Sarkozy tot president zou verkiezen. Wat was haar bedoeling? Bendes in de banlieues aanzetten om de boel in brand te steken? De linkerzijde uitnodigen om een democratische verkiezingsuitslag aan te vechten? Een potentiële moordenaar ideeën geven, zoals in Nederland gebeurde met Pim Fortuyn?‘

De kans dat Ségolène Royal haar laatste weken in vrijheid doorbrengt, is groot. En haar huwelijksperikelen werden alleen in De Morgen nog breder uitgesmeerd, zoals men dat mag verwachten van een krant die consequent de privacy van de politici propageert. Zolang het maar niet onder hun eigen ogen gebeurt, want dan is het snel ‘vergeten om te weten’, het credo van Yves Desmet.

Twee dagen na de verkiezingen ontdekte de Franse pers dat Sarkozy, volgens Mia de kandidaat van de gewone man, voor de kust van Malta was gaan uitrusten op het jacht van de bevriende ondernemer en miljardair Vincent Bolloré. Een schuit die normaal gezien verhuurd wordt voor het kokette sommetje van 120.000 euro. Per week!

Elk televisiejournaal bracht beelden van de bewuste boot, plus een interview met Sarkozy, die ons aanmaande ons met onze eigen zaken te bemoeien. Geen grotere metamorfose in de natuur dan bij een politicus in de eerste nacht na de verkiezingen. Alle internationale kranten, tot en met de Osservatore, publiceerden de foto’s paginabreed. Alle kranten, behalve één: De Standaard. Wel een lang traktaat van Mia over de kwestie-Tibet, en over de Belgische capitulatie voor Chinese druk bij het bezoek van de dalai lama. Om te verhinderen dat de een of andere onverlaat achter haar rug toch nog die foto van dat luxejacht in de kolommen zou sluizen, trok Mia ’s avonds persoonlijk de wacht op bij de drukpersen. Tot het laatste exemplaar naar het station was vervoerd.

De Franse pers spitte daarna uit dat de bedrijven van Bolloré de voorbije jaren verscheidene overheidsopdrachten in de wacht hadden gesleept, wat toch al snel het woord ‘corruptie’ op zijn juiste spellingwijze deed nakijken. Wederom niets hierover in De Standaard. Wel schreef Mia, die qua productieniveau stilaan Walter Pauli van De Morgen naar de kroon begint te steken, anderhalf katern vol over John le Carré.

Intussen is ze begonnen met nu ook de campagne voor de parlementsverkiezingen in goede banen te leiden. Want meer nog dan Sarkozy zelf ligt zij wakker van de dreiging van een cohabitation met Ségolène en haar bandietenbende: ‘Europa moet hopen dat hij slaagt. Alleen Sarkozy kan de Frans-Duitse motor van de Europese eenwording weer op gang brengen.’

Afwachten welke officiële functie Mia krijgt, in ruil voor haar niet geringe bewezen diensten. Beulenbaas zou haar op het lijf geschreven zijn, want de herinvoering van de guillotine onder de nieuwe president is een kwestie van enkele weken. Meer een technisch dan een politiek probleem.

Rest één enkele vraag: voor welk Vlaams equivalent van Sarkozy zal De Standaard evenveel propaganda maken in het vooruitzicht van 10 juni?

Goedele Liekens gaat ook nog met een eigen spoorwegmaatschappij beginnen..

Koen Meulenaere