MA 25 06
Onze vriend en Knack-medewerker Jo Bossuyt heeft op Le Castellet een toertje mogen maken in de Renault van Giancarlo Fisichella. Mooi verslag daarover in Het Laatste Nieuws. Formule 1-teams doen dat wel vaker, om zo journalisten aan den lijve te laten ervaren wat het is om met een raket over een autodroom te vliegen.
Wij herinneren ons een identieke test van helaas al vele jaren geleden, toen Sport/Voetbalmagazine nog Sportmagazine heette, en de redactie werd gevormd door Mick Michels, Rik Van Cauwelaert, Frans Vuga, en uw dienaar. Mick is vandaag iets hoogs in de FIFA, Rik Van Cauwelaert is directeur van Knack, Frans Vuga is adjunct-hoofdredacteur van Knack, en ook uw dienaar is in dienst van Knack, zij het in een lagere functie.
In die tijd, de eerste helft van de jaren tachtig, was Vuga onze specialist formule 1. En ook hij werd op een dag uitgenodigd om zelf plaats te nemen achter het stuur van een racewagen: de Arrows van Thierry Boutsen. Ze hadden Frans eerst de werking van alle knoppen en hendels uitgelegd. Ze hadden hem speciale smalle schoenen aangetrokken, omdat je met normaal schoeisel drie pedalen tegelijkertijd indrukt wat tamelijk gevaarlijk kan zijn. Ze hadden hem in een brandvrij pak in de cockpit gewrongen en vastgesnoerd. En ze hadden hem gewaarschuwd voor middelpunt- en andere vliedende krachten, voor het G-plekje in de nek, en voor het indrukken van de borstkas in de bochten waardoor ademen onmogelijk wordt.
Toen werd de motor gestart en schoot Frans de baan op, wanhopig zoekend naar de richtingaanwijzers. En naar de ‘claxon’, om onvoorzichtige fietsers en pluimvee aan de kant te jagen. Na één rondje uitproberen, kreeg hij het sein om volop gas te geven en scheurde hij met een duizelingwekkende vaart over het circuit. Tenminste, dat dacht Frans. In de eerstvolgende bocht kreeg hij de schrik van zijn leven toen er plots een gewone huis-, tuin- en keuken-BMW naast hem opdook: Thierry Boutsen die eens kwam kijken of alles in orde was. ‘Tot straks Frans’, riep Thierry door het geopende zijraampje, en liet Vuga in zijn formule 1 ter plaatse.
De kop boven het artikel van Jo Bossuyt was: ‘Een les in nederigheid’. Datzelfde dacht meer dan twintig jaar vroeger ook Frans Vuga, toen hij een kwartier na Boutsen weer in de pits arriveerde. Zonder uitlaatpijp en op drie wielen.
Frans is in die periode ook ooit de Hahnenkamm in Kitzbühel afgeskied, samen met Belgisch kampioen Ricky Mollin. Die raar opkeek toen hij beneden in het dorp drie minuten achterstand bleek te hebben opgelopen. Frans zelf zat geklemd onder een vuilniscontainer.
Rik Van Cauwelaert heeft in onze gouden jaren tachtig in New York eens drie rondjes gespard tegen Tim Whiter-spoon. Tot hij hem vol op de neus raakte, en zijn trainer eiste dat men die barbaar uit Europa uit de gym zou verwijderen.
WO 27 06
Met de eedaflegging van Martine Fournier als Vlaams Parlementslid is het duo Verhofstadt-Somers nu ook op zijn eigen terrein, dat van de vriendinnetjespolitiek, verslagen door Yves Leterme.
Via deze weg toch één kleine waarschuwing aan de echte verantwoordelijken binnen de Christelijke Volks Partij: zij die denken dat Knack omdat het tegen Paars was pro Oranje zou zijn, vergissen zich zwaar. De manier waarop de Vlaamse regering eventjes is herschikt, en de manier waarop Fournier een extra inkomen cadeau krijgt, is hier op het Brussels Media Centre, en dan meer bepaald in het bureau van onze chef-Wetstraat, bijzonder slecht gevallen. Mocht het meneer Vanterme ontgaan zijn wat het effect is van onze chef-Wetstraat vier jaar tegen te hebben, nog even de cijfers.
Kamerverkiezing 2003 voor Open VLD: 1.009.223 stemmen. Vier jaar later: 789.445 stemmen. Verlies: 21 procent.
Kamerverkiezing 2003 voor SP.A-Spirit: 979.750 stemmen. Vier jaar later: 684.390 stemmen. Verlies: 30 procent.
Dat is duidelijk zeker?
DO 28 06
Kent u één politiefeuilleton waarin het hoofdpersonage géén onverbeterlijke stoethaspel als overste heeft, en geen dommekloot als assistent? Urbanus, panellid van het Canvasduidingsprogramma Morgen Beter, heeft het ooit mooi verwoord: ‘Witse of Baantjer of Frost, dat is allemaal hetzelfde. Er is een moord gebeurd, ze gaan het oplossen, en den bureau werkt tegen.’
Een voorbeeld. Er is een dode gesignaleerd op het Oudstrijdersplein in Halle. Als het locale rechercheteam op de plaats van het misdrijf arriveert, zit er een met bloed besmeurde verdachte met een rokend pistool bovenop het slachtoffer. Bij zijn eerste ondervraging verklapt hij dat hij nu veertig miljoen euro erft, en dat het lijk hem eigenlijk uit zijn testament wou schrappen, dat had het de dag voordien aan vijfendertig mensen meegedeeld. Volgens Van Deun en Dams hebben ze de dader. Maar Witse weet beter: de verdachte is linkshandig! Deze spitsvondigheid gaat al mee sinds Agatha Christie haar eerste opstelletjes schreef in de lagere school van Saint Mary Mead.
Vorige week zagen wij een aflevering waarin het beruchte observatieteam van de Halse politie zich weer eens onopvallend had opgesteld, pal voor het huis van een Marokkaans gezin waarvan de zoon werd verdacht van de moord op een dancingportier. Zelf hadden wij hem geschrapt als verdachte, want het is weinig gebruikelijk dat een allochtoon de schuldige is in een Vlaams feuilleton.
Toch begonnen wij weer te twijfelen toen de zuster van de verdachte naar buiten kwam, een in krantenpapier gewikkeld geweer op de bagagedrager van haar brommertje bond, en nerveus om zich heen spiedend weg tufte. Dimi Tersago, die weer leeft nadat hij eerder was doodgeschoten, zette meteen de achtervolging in. Aan het eind van de straat draaide de Marokkaanse het jaagpad langs het kanaal op. Tersago erachteraan, in een van de wereldberoemde achtervolgingsscènes uit Witse: ’target’ op haar brommertje met een geweer op haar bagagedrager op een totaal verlaten weg, op dertig meter afstand gevolgd door een blinkende politiewagen. Het meisje heeft niets in de gaten. Ze stopt onder een brug, terwijl achter haar ook Tersago met piepende remmen tot stilstand komt, en zich listig onderuit laat zakken in zijn zetel.
De Marokkaanse speurt schichtig in het rond, en pulkt het geweer van haar bromfiets. Om het in het kanaal te gooien! Tersago springt uit zijn auto, zoekt in zijn portefeuille naar zijn legitimatiebewijs, roept: ‘Halt, recherche Halle’, en neemt de Marokkaanse haar geweer af. De mannen van het lab zullen bevestigen dat de kogel waarmee de portier is vermoord uit dit geweer kwam, en dat het vol staat met de vingerafdrukken van de broer van de Marokkaanse.
Dams hoopt al naar huis te kunnen vertrekken, maar Witse is niet overtuigd. En terecht, want het blijkt uiteindelijk de vrouw van de extreemrechtse kandidaat-burgemeester te zijn geweest, die de moord heeft gepleegd. Een Deense die vroeger stripteasedanseres was in een bar van Gilbert Smeekens, en haar naam heeft laten veranderen van Nina Larsen in Anja Derijcke. Ze wordt aangehouden op een meeting waarop haar man net de criminaliteit door allochtonen heeft aangeklaagd, en zich dik heeft gemaakt over de passiviteit van de politie. Jammer dat niemand van de VRT-strategen het idee heeft gehad om deze aflevering uit te zenden de week vóór de verkiezingen, dat had het Vlaams Belang vijf zetels extra gekost.
Zijn ondergeschikten in de meeste politiefeuilletons niet al te scherpzinnig, dan kunnen hen buiten lui- en domheid meestal geen slechte motieven worden toegeschreven. Heel anders is dat in het geval van de oversten, degenen die boven Van In of Morse of De Cock staan. Bij hen spelen naast onbekwaamheid ook jaloezie en regelrechte corruptie. Meestal een combinatie van de drie. Komt een politicus of een machtige industrieel klagen, dan slaat de paniek al toe. Een vandaal die een brievenbus heeft omvergereden op de golfclub is een grotere prioriteit dan een seriemoordenaar in de armenwijk. En olala als er een negatief artikel in de krant verschijnt. Kan daarentegen een succes worden gemeld, dan staat de chef zich al op te blinken voor de persconferentie. Waarop de journalisten steevast worden uitgebeeld als aan drank en sigaretten verslaafde holbewoners, het enige in die feuilletons wat enigszins waarheidsgetrouw is.
Voor de rest zijn al die crimi’s flauwekul, al vijftig jaar bulkend van dezelfde clichés. Dit kan niet worden beweerd van de telenovelles! Ignace die Emma in een laken wikkelt, over zijn schouder zwiert, en versleept van bij het huis van den Osman naar dat van hem zelf, zeven straten verder, en daar in zijn kast opsluit. Waarna hij zijn gehandicapte moeder van de trap gooit. Dat is andere koek nietwaar? Het gaat hier dan ook om een maatschappelijk project van de Vlaamse overheid. Ter bevordering van de integratie.
VR 29 06
Uw dienaar kent nu toch ook een paar productiehuizen. Maar bij geen enkel, werkelijk nergens, is het zo een hoerenkot als bij Antenne. Gesponsord door de Vlaamse regering. Door u dus. Gefeliciteerd.
Marc Jacobs heeft het met iedereen gedaan. Met Babs, met Myra, met Birsen, met Philippe, en ongetwijfeld ook met Emma, wij kennen dat slag van kerels. Dat Jacobs in vrede ruste op de bodem van het dok waar hij is ingereden, en er vooral niet uit komt gezwommen. Het was maar een droom, u kent die scenarioschrijvers.
Dirk! Een stier, minder zeggen is liegen. Met Caroline, met Vero, met Stella, met Fieke ocharme ’t schaap, met Birsen, gegarandeerd ook met Babs, tussendoor met zijn ex Linda, en meer dan waarschijnlijk ook met de lesbische Sam. En met Joyce. Vero is overigens ook gesignaleerd tussen de lakens van Steve, de coiffeur die plots mee Tien Uur Tien kwam presenteren en drie weken later al bij Antenne werd weggekocht door Aimé Van Hecke. Zit binnenkort naast Goedele in plaats van naast Myra, let op onze woorden.
Nils Oscar! Die ellendige Piet uit De Parelvissers! Want wij zijn misschien wel bekwaam maar allerminst bereid om een onderscheid te maken tussen de acteur en de rol die hij vertolkt. Dat is er al meerderen zuur opgebroken. Zou er bij Antenne één vrouw nog maar hebben aangebeld zonder dat Nils Oscar zijn zeemzoete avances heeft gemaakt? Zelfs van op zijn zeilboot, midden op zee. Waarom is ook hij toch niet verdronken.
Nu Andrea Croonenberghs. Eerst Ben Crabbé. Dan Marc Jacobs. Een verbetering, zou je nog kunnen zeggen. Vervolgens Jean-Pierre! Want je gaat niet met iemand bij kaarslicht dineren op 14 februari, zonder dat daar ook een consumptie in Bijbelse betekenis op volgt. Kijk maar naar Greet Op de Beeck en Patrick Dewael. Dan hebben wij een paar maanden niet meer gekeken, en toen we er per ongeluk toch weer op zapten, had ze iets met Philippe. Wat een beeld: Andrea die op de schoot van die ouwe knar klimt en hem begint te tongzoenen. Beikes.
Philippe heeft ook een boontje te weken gelegd in de weckpot van Ingrid Vanheer van de raad van bestuur van Antenne, daar zetten wij geld op in. En Veli en Osman hebben zeker ook iets gehad. Met elkaar, en daarna allebei met Nurten, de vriendin van Birsen die af en toe komt babysitten. Wij houden ons hart vast voor wat er mogelijkerwijs met Emirreke is gebeurd.
Wie nog? Over de gestoorde Ignace zullen we het niet hebben. Dat hij Emma in zijn kast opsloot, dat kan nog op algehele instemming rekenen. Maar de verhouding met zijn gehandicapte moeder was op zijn minst oedipaal. Inzake perversiteit moest Ignace het alleen afleggen tegen Jiepie. Die had dus iets met Myra, ook met Margaux van De Zender, we moeten niet naïef zijn, tussendoor toch nog maar een keer met Gisèle, zijn vrouw, en als klap op de vuurpijl had hij in een zatte bui op het bureau van Philippe gemeenschap met de transseksuele Micheline, die in het échte leven zijn vrouw is! Welke zieke geest bedenkt zoiets? Wij zweren u dat wij het met eigen ogen en oren hebben gezien en gehoord: volgens Jiepie, in primetime op de familiezender van de VRT, voelt het in zo een kunstvagina eigenlijk aangenamer aan dan in een echte. En dat dus over zijn eigen vrouw.
We kunnen niet anders dan besluiten: als Kathleen Van Brempt taboes te lijf gaat, houdt er echt geen enkel stand. Ze is nu ook zelf zwanger. Hopelijk niet van Jean-Pierre. In een volgende reeks zou haar eigen leven verfilmd worden, maar er is één probleem: wie speelt voor Louis Tobback? Kandidaten genoeg, maar allemaal te groot.
Koen Meulenaere
