DI 3108

‘En hoe zit het met Het Journaal?’ blijven veel lezers ons uitdagen. Dat schijnt, zo beweren ze toch, de laatste tijd zonder noemenswaardige fouten te verlopen. Eigenlijk sinds de heuglijke dag dat Siegfried Bracke ontslagen werd als hoofdredacteur, wat het gouden principe van ‘post hoc, ergo propter hoc’ weer aan de einder doet gloren. Alleen aan het te laat of verkeerd openzetten van klank en microfoon is nog altijd geen einde gekomen, maar dat behoort ondertussen tot de huisstijl. Sinds Bracke naar de cocaïnesnuivers van de N-VA is overgestapt, beantwoorden vorm en inhoud van Het Journaal trouwens ook steeds meer aan het ideaal dat hij altijd heeft nagestreefd: het VTM-nieuws.

Uw dienaar is met het schrijden der jaren steeds meer bereid tot toegevingen en tot een vorm van wat we zullen omschrijven als ‘algehele mildheid’, dus wij zullen op de laatste dag van de vakantie nog eens Het Journaal van 7 uur bekijken zoals we dat een paar jaar geleden elke dag deden: met chronometer en pen en papier in de hand. Toen om nauwkeurig te noteren hoe snel de eerste technische gaffel werd opgediend, dat was steevast binnen de twee minuten, nu om het feilloze verloop de visu vast te stellen en blij aan u te melden.

De jingle weerklinkt en daar is de headline van de headlines, want headlines alleen volstaan niet meer. Een sensationele opener: ‘Voorbereiding terreurdaad.’ Ha, daar is Wim De Vilder: ‘Op het Nederlandse Schiphol zijn twee mannen aangehouden omdat in hun bagage gsm’s en horloges gevonden zijn die aan een fles waren geplakt.’ Zo, dat is even schrikken. Vijf minuten later zal vanuit Washington Greet De Keyser, die steeds meer op Hillary Clinton lijkt, uitleggen dat het om een gigantisch misverstand ging en dat gewoon een paar cadeautjes ongelukkig samen waren ingepakt. Maar dat mag de pret niet drukken, laat staan de hoofdpunten doen aanpassen: de wereld is op het nippertje aan een nieuwe nine eleven ontsnapt.

Maar laten we niet vooruitlopen, we zijn twintig seconden ver, de rest van de headlines komt nu in beeld: ‘Dexia promoot dure schoollening.’ Hierna: ‘Di Rupo praat apart met voorzitters.’ En dan, en dit zal niemand geloven maar het is de volle waarheid: ‘Mexicaanse drugsbaron wint in Vuelta.’ Dit kan toch nog nooit vertoond zijn, in geen enkel televisiejournaal waar ook ter wereld? Terwijl De Vilder leest: ‘De Mexicaanse politie arresteert opnieuw een belangrijke drugsbaron’, verschijnt over driekwart van het beeld in koeien van letters: ‘Mexicaanse drugsbaron wint in Vuelta.’

Het was in het hele bulletin overigens het enige bericht dat dicht bij de waarheid zat.

WO 0109

Eén dag, één enkele dag, is meneer de marketeer weg, naar het verre Nederland, of De Standaard wordt al beschuldigd van moord. Van karaktermoord weliswaar, maar dat is nog erger dan een reguliere moord. De klacht is ingediend door de vermaarde advocaat Fernand Keuleneer namens het karakteroverleden slachtoffer Godfried kardinaal Danneels, een mens die in zijn leven niets dan goeds heeft gedaan. Zoals dat bij zijn functie enigszins mag worden verwacht, althans vroeger. In De Standaard werd hij eerst afgemaakt door de publicatie van een vertrouwelijk gesprek met een slachtoffer van monseigneur Vangheluwe, daarna door een bijdrage van de onvermijdelijke Rik Torfs, de Kim Geybels van CD&V.

Het was een vrije tribune van Torfs, niet te verwarren met zijn tweewekelijkse column, want zo een CD&V-senator krijgt vandaag de dag nogal wat exposure in De Standaard. Wat dat betreft worden de door de marketeer zo luid verguisde misstanden uit het verleden ruimschoots overtroffen.

Torfs : ‘Lang was kardinaal Danneels een held. Hij communiceerde vlot en hanteerde een taal die iedereen begreep. Iemand die de polarisatie wist te vermijden en niet zonder zin voor humor verzoenende taal sprak, een bruggenbouwer tussen het Vaticaan en de provincie. Maar ten diepste blijft hij een traditionele kerkleider, zich bedienend van de typische strategieën die de kerk in West-Europa op de rand van de afgrond hebben gebracht. From hero to zero. Ik zeg dit ongaarne.‘

We dienen hier even te pauzeren, zodat de haan de kans krijgt zijn keel te schrapen en drie keer hartverscheurend te kraaien. Niemand heeft ooit zo vals de wat archaïsch klinkende frase ‘Ik zeg dit ongaarne’ gebruikt. Wij hebben al verteld hoe Torfs tijdens de inval van het gerecht in het bisschoppelijk paleis van Mechelen aan de overkant van de straat met een cameraploeg van de Kempense regionale omroep RTV likkebaardend en bijna juichend stond toe te kijken.

Het was niet Godelieve Halsberghe, maar Torfs die de speurders ertoe aanspoorde om te gaan rondwoelen in de graftombes van kardinaal Van Roey en kardinaal Mercier. ‘Ligt vol kinderporno en met homoseksualiteit gerelateerde hulpstukken, allemaal van de kardinaal’, gaf hij een laatste voor- en aanzet.

Het was ook Rik die de cameraman van RTV meetroonde naar de ideale plekjes om de huiszoekingen van Operatie Kelk zo vernederend mogelijk in beeld te brengen. Alleen hij wist uit welk raam ze de kartonnen dozen vol dossiers naar de vrachtwagens van de politie zouden gooien, omdat hij jarenlang de plattegrond van het paleis had bestudeerd. Dit ter voorbereiding van een aanslag op het leven van de kardinaal. Alleen hij wist langs welke weg Danneels naar zijn woning zou worden geleid door gewapende kleerkasten van de federale politie. Dé beelden van het jaar, ze zijn de wereld rond gegaan. Op de redactie van RTV werd ’s avonds de champagne ontkurkt, dat was plots een paar afdelingen hoger spelen dan het volleybal in Herentals.

Maar keren we terug naar de vrije tribune van Torfs, waarin hij terloops opmerkt :‘Wat nu gebeurt, heb ik gedurende een kwarteeuw voorspeld en beschreven.’ Dit is correct, zij het dat die kwarteeuw een te bescheiden schatting is. Rik Torfs is op de katholieke Kerk beginnen te schimpen toen hij zeven jaar was. In een vrij opstel in het tweede leerjaar van de dorpsschool in Heist-op-den-Berg kozen de meeste kindjes voor onderwerpen als: ‘Een fijne vakantie.’ ‘Onze poes heet Minoe.’ ‘Mijn opa en oma.’ Of nog: ‘Sint en Piet op bezoek.’ Meester Fons keek dan ook zeer raar op toen hij plots het opstel van Rikske Torfs, het kleinste opdondertje van de klas, onder ogen kreeg: ‘Doofpotoperaties in het Vaticaan.’

Rik kreeg 0 op 10, ook vanwege zijn gebrekkige stijl, en werd ei zo na van de school gestuurd. Er vonden ernstige gesprekken plaats tussen de vicaris-generaal van het katholieke onderwijsnet en pa en ma Torfs. Toen Rik een tijd nadien ook nog overal ging rondbazuinen dat hij seksueel misbruikt was door een bisschop, kreeg hij zowel op school als thuis van de lat. Wat leidde tot een ernstige beschadiging van het ruggenmerg en onrustbarende groeistoornissen.

De kleine Torfs werd aan een psychiatrisch onderzoek onderworpen en dat wees uit dat hij leed aan naar perversiteit neigende waanvoorstellingen. Vaak slaat zo een kinderpsychiater er maar een slag naar, weet hij veel, als het maar geld opbrengt, maar dat deze zielenknijper het bij het rechte eind had, is nadien ten overvloede gebleken. Rik werd drie keer per week naar een psychologische therapeut gestuurd, of naar een therapeutische psycholoog, dat zijn wij even kwijt, en werd met elke sessie zotter en zotter. De kwalijke gevolgen zijn vandaag zichtbaar. En zijn haat tegen de Kerk is nooit verminderd, integendeel.

In het Sint-Gummaruscollege van Lier schoffeerde hij alle priester-leraars, en ook alle leken-leraars, door de besluiten van Vaticanum II in het belachelijke te trekken, en door de wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging af te doen als een commerciële stunt van de Bond van Patissiers. Tot ontsteltenis van medeleerlingen en leerkracht veranderde hij tijdens een practicum chemie water in wijn, zoals ons Heerke op ’t feest in Kana. En het bleek nog best drinkbaar ook.

Torfs belandde net in de juiste periode op de universiteit van Leuven. De strijd om Leuven Vlaams was achter de rug, en met de Walen waren ook de bisschoppen, de meeste jezuïeten, en de katholieken in het algemeen van de universiteit verdreven. Toen Rik er studeerde, baadde de KUL in een poel van goddeloosheid en werd het beschimpen van de Kerk niet zozeer aangemoedigd als wel geëist. Hij studeerde dan ook magna cum laude af als kerkjurist, interpreteerde dit verkeerdelijk als een roeping om eenieder bij te staan die een juridisch geschil met de kerkelijke overheid wou voeren, en naarmate zijn clowneske gedrag meer en meer aan bod kwam in de media, ontpopte hij zich tot een grotere ketter dan alles wat daar in de geschiedenis ooit voor is opgebrand. Als een logisch gevolg hiervan kreeg hij van de CD&V een zitje in de Senaat aangeboden, zodat hij nu vanuit het parlement de Kerk kan bestrijden. Operatie Kelk was zijn eerste bijdrage.

‘Toch vind ik het verschrikkelijk om vandaag gelijk te halen’, gaat Rik in zijn opiniestuk vilein verder, ‘uit liefde voor die verdomde kerk die ik niet in de steek laat’. Wie kan het lezen zonder uit zijn stoel te rollen van het lachen?

We zullen de rest samenvatten. Volgens Torfs is er geen ruimte voor discussie: kardinaal Danneels is moreel medeschuldig aan het kindermisbruik door bisschop Vangheluwe. En misschien ook fysiek, dat durft Rik in deze fase van het onderzoek allerminst uit te sluiten. Op basis van de Codex Iuris Canonici (Liber I, Pars II, Titulus IX, Caput II, art 4) kan hij niets anders besluiten dan dat de kardinaal met terugwerkende kracht uit zijn functies moet worden ontzet. Daarnaast moeten hem zijn kerkelijke en burgerlijke rechten worden ontnomen, en mag hij niet langer een pensioen ontvangen. Al zijn herderlijke brieven zijn post factum ongeldig. Ieder die door hem is gedoopt, gevormd, getrouwd, gewijd of geolied, zal deze sacramenten opnieuw moeten aanvragen, want degene die hem of haar zijn toegediend hebben geen kracht van wet.

Om zijn bijdrage af te ronden, stelt Rik dat hij grote sympathie voelt voor de mens Godfried Danneels, en hij betreurt dat een privéonderhoud op band is opgenomen. ‘Waar gaan we naartoe als vertrouwelijke gesprekken niet langer vertrouwelijk zijn’, besluit hij, terwijl in het hoenderhok nu ook de kippen zijn beginnen te kraaien.

DO 0209

En nu, Joenk? En nu? Het is nu het Hoog Commissariaat voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties zelf dat het letterlijk in zijn rapport heeft gezet. Dat wil zeggen: indien de hogere VN-leiding het er onder chantage van de Rwandese regering en van de Amerikanen niet uit zal schrappen. Maar in het gemanipuleerde verslag van de experts stond wel degelijk dat de huidige Rwandese president Paul Kagame een genocidaire massamoordenaar is die tienduizenden Hutu’s in Oost-Congo heeft doen uitroeien. Vrouwen, kinderen, zieken, bejaarden… allemaal onschuldige mensen, maar van het verkeerde ras.

Het is aan deze met bloed doordrenkte despoot dat ex-premier Guy Verhofstadt de excuses van het Belgische volk is gaan aanbieden. Nochtans kunnen wij ons niet herinneren dat de Belgen één Rwandees hebben gedood. Geen Hutu, geen Tutsi. Wel zijn tien Belgische para’s geëxecuteerd. Het is ongetwijfeld juist dat de terugtrekking van de Belgische blauwhelmen de genocide mee heeft mogelijk gemaakt, maar of dat dan de schuld was van de Belgische regering of van de Verenigde Naties is minder duidelijk. Hoe dan ook hebben de Belgen niemand vermoord, Kagame heeft er tienduizenden laten afslachten. Zegt het Hoog Commissariaat.

De hoogste tijd dus dat Guy Verhofstadt het Belgische volk zijn verontschuldigingen aanbiedt voor het aanbieden van onze verontschuldigingen aan deze oorlogsmisdadiger. En hij kan moeilijk aanvoeren dat hij het niet wist, hij heeft in de jaren negentig, naar het voorbeeld van zijn broer, tien jaar lang op onze kosten boekjes en kranten zitten lezen in de Senaat. Toen al was er in de internationale pers geen twijfel over dat het Patriottisch Front even driest tekeer was gegaan als de Hutubendes een paar jaar eerder, maar aan het Joenk moet dat op wonderlijke wijze ontsnapt zijn.

Misschien kan hij, als leider van de Aldi-fractie, ook eens een parlementaire vraag stellen aan Catherine Ashton, de hoge vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken van de EU, die het bestond om Kagame vorige maand per brief te feliciteren met zijn democratische verkiezingsoverwinning. Had voordien al zijn tegenkandidaten en alle kritische waarnemers laten opsluiten of om het leven brengen, maar hartelijk gefeliciteerd hiermee hoor, namens de humanisten van de Europese Unie.

door Koen Meulenaere

Niemand heeft ooit zo vals de wat archaïsch klinkende frase ‘Ik zeg dit ongaarne’ gebruikt, als Rik Torfs.