Wekenlang dacht ik als enige door te hebben dat The Masked Singer een verrassing van formaat in petto had en Frank Vandenbroucke als Konijn ontmaskerd zou worden. Helaas zijn mijn politieke voorspellingen zelden iets waard, en kwam gewoon Conner Rousseau dat pak uit gekropen. Het zat hem naar mijn zin iets te gegoten om echt te kunnen verbazen. Gelukkig zit ik met mijn gedachten nog altijd helemaal in Oekraïne, en hoefde ik me daar niet over op te winden. Vorige week brak wel het moment aan waarop ik – zoals het zelfs met de grootste horrorverhalen gaat – iets van medelijden kreeg met Vladimir Poetin.
Sommige politici kwamen naar Poetin toegesneld, vastbesloten om hoogstpersoonlijk een Derde Wereldoorlog te vermijden.
Sinds Poetin erop zinspeelde dat hij wel eens Oekraïne kon binnenvallen, jaagde hij namelijk niet iedereen tegen zich in het harnas. Nee, sommige politici kwamen als de wiedeweerga naar hem toegesneld, vastbesloten als ze waren om hoogstpersoonlijk een Derde Wereldoorlog te vermijden. Poetin dacht die figuren buiten de deur te kunnen houden met excuses over corona, maar zelfs voor een onderhoud aan een belachelijk grote tafel kwamen ze aangevlogen. Ondertussen heeft hij in het lang en het breed bewezen de schurk te zijn die we altijd in hem hebben gezien, en zijn er in Belarus trouwens officiële onderhandelingen bezig tussen Oekraïne en Rusland, maar dat houdt het slag politici dat zichzelf al in de geschiedenisboeken ziet staan niet uit de buurt. Zowel Emmanuel Macron van Frankrijk als Naftali Bennett van Israël en – godbetert – Recep Tayyip Erdogan van Turkije hangen met Poetin aan de bel over vredesinitiatieven. Enkel Xi Jinping, een van zijn weinige friends with benefits, hoort hij daar nooit over.
Zélfs Gerhard Schröder wilde graag een steentje in de rivier verleggen. Poetin was zo vriendelijk om enkele uren vrij te maken voor die Duitse politicus-gasboer die al jarenlang alleen voor zijn eigen portefeuille spreekt. Zouden ze het hebben gehad over de kraamkliniek die Rusland even daarvoor had gebombardeerd? Ik probeerde me het gesprek voor te stellen waarin Poetin klinkt alsof hij tegen zijn eigen moeder praat, tot bleek dat hij nog iemand anders aan de lijn had gekregen: onze Charles Michel. Elke keer als ik hoor dat Charles Michel president is van Europa, ben ik meer verrast dan als Conner Rousseau op televisie uit een konijnenpak komt gesprongen. Wie gelooft dat telefoneren met Michel, de niet zo gek veel meer getalenteerde broer van Mathieu, een oorlogsmisdadiger kan bewegen tot een staakt-het-vuren? Donderdag is het één maand oorlog in Europa.
