De MO* van deze maand al gelezen? Bij ons op de redactie is de vraag klassiek, maar bij u in de familie behoort ze mogelijk nog niet tot de traditie. MO* is het tijdschrift dat is gegroeid uit een samengaan van het katholieke Wereldwijd met het pluralistische De wereld morgen van het NCOS, het Nationale Centrum voor Ontwikkelingssamenwerking.
MO* zit één keer per maand bij Knack, Weekend en Focus, en wij mogen het graag lezen. Al was het maar omdat er vaak iets in staat van of over Peter Verlinden, en in die artikels de korte Hutu’s altijd aan het langste eind trekken. En de lange Tutsi’s aan het kortste. Of is het nu de korte Tutsi’s aan het langste en de lange Hutu’s aan het kortste, wij slaan die jongens altijd door elkaar.
Hoe dan ook: voor blanke reporters in Centraal-Afrika is neutraliteit een moeilijk bereikbare ingesteldheid. Alleen onze chef-wetenschappen schijnt daarop een uitzondering te maken. Zijn voorkeur voor Jean-Pierre Bemba stoelt op objectieve gegevens. En op het bezit van een diamantmijn in een gebied dat dezer dagen helaas door de tegenstanders van Bemba’s Mouvement de Libération du Congo wordt gecontroleerd. Mannen die het onderscheid niet wensen te kennen tussen ‘mijn’, in dit geval in twee betekenissen, en ‘dijn’, in casu ‘zijn’.
‘Hoe krijg ik ik mijn mijn terug?’ ziedaar het uitgangspunt van de vaak bloedstollende Afrikareportages in Knack. En met zijn boek, dat we als merkwaardig kritisch voor de MLC-leider mogen bestempelen, stuurt Draulans Bemba een aansporing om er wat haast achter te zetten.
MO*, de naam doet ons steeds weer denken aan The Simpsons, heeft deze maand een reportage over een humanitair project in het noorden van Uganda. Iets met kinderen die soldaat zijn moeten worden of zoiets. En nu mag u eens raden wie daarvoor een offerte had ingediend. Juist. Zesentwintigduizend ballen! PER DAG!!! Dat is het salaris dat Els De Temmerman voor zichzelf had ingeschreven. Wij herhalen: zesentwintigduizend frank per dag. En dit voor gemiddeld 190 werkdagen per jaar, dat is droog en wel vijf miljoen frank.
Hier wachten wij even. Pom poropo-pom popom, pom poropopom. Neem rustig uw tijd. Een nat kompres op het voorhoofd kan wonderen doen, eet een stukje appel of nip aan een scherp likeurtje, en vooral rustig blijven ademen. Niet te fel of u hyperventileert.
Wij verzinnen het, roept u verontwaardigd, maar dan stellen wij u dit vraagje: hebt u MO* al ooit op het schrijven van onwaarheden betrapt? Aha. En hebt u al een rechtzetting vanwege De Temmerman gelezen? Eveneens neen. De reden is misschien dat het volgende nummer van MO* pas in december verschijnt, maar het kan net zo goed zijn dat er niets recht te zetten valt. Persoonlijk neigen wij naar de tweede mogelijkheid.
Wat stond er in het artikel van John Vandaele, die onder het goed gevonden pseudoniem Ingrid Vandaele ook in Knack schrijft, wat zijn geloofwaardigheid vergroot? In het noorden van Uganda is een centrum gebouwd voor de posttraumatische begeleiding van kindsoldaten. Els De Temmerman was kandidate om dit project te leiden en het DGOS, het Directoraat Generaal voor Ontwikkelingssamenwerking, stelde een subsidie van 2,1 miljoen euro voor drie jaar in het vooruitzicht. Maar op het Directoraat verslikten ze zich in hun Oxfamkoffie toen ze het begrote salaris van De Temmerman en haar medewerkster An Ros onder ogen kregen.
Lees even mee. Ros vroeg voor zichzelf een dagvergoeding van 350 euro, en voor Els een van 400 euro. Daarbovenop voor elk 195 euro per dag voor overnachting en nog 65 euro voor eten en drinken. Tel maar op, dat is alleen al voor De Temmerman 26.624 frank per dag. Terwijl ze een groot deel van de tijd logeert bij Jef Duyck, van het bij Belgische toeristen steeds populairdere Le Château in Kampala. Onze pogingen om hier het restaurant van Duyck in den duyck te promoten kennen jammer genoeg niet bij iedereen succes. Zo weigerde eind vorige maand Jean-Pierre Bemba om er te gaan eten. ‘Ik sta liever in de serieuze rubrieken van Knack, dan in dat komiekske op de laatste bladzijde’, aldus de Jean-Pierre.
26.624 frank per dag. ‘Het gaat om brutobedragen’, had die Ros, nomen est omen, dan nog het lef om te vergoelijken. ‘En het ging slechts om een eerste voorstel. Het is inmiddels gehalveerd.’ Kijk eens aan, dat is ook snel. Wij zijn blij dat MO* het heeft uitgebracht, want hadden wij het geschreven, zou weer niemand het geloofd hebben. Er is ons uit Kampala ook gemeld dat de aanschaf van de gronden voor dat nieuwe centrum vreemd verlopen is. Wij hebben, in onze bekende ijver om geruchten eerst op hun waarheid te checken, geprobeerd de vorige eigenaar te contacteren, maar zijn telefoon is afgesneden. Zijn keel hopelijk niet.
Nu wensen wij toch nog twee vragen in de groep te gooien. Krijgt De Temmerman ook van de Europese Unie subsidie? En zo ja, wie is dan haar lobbyman binnen de EU? Twee: indien er geen banden zijn met president Museveni, zoals de Rat vorig jaar beweerde, waarom wordt dan in de jongste nieuwsbrief van de vzw Sponsoring Kinderen Uganda een van de vier bladzijden volledig ingenomen door een jubelinterview met Noble Mayombo, de goedlachse veiligheidschef van Museveni? En niet over de arme kindjes, maar over Operatie IJzeren Vuist. U weet wel, die operatie waarvan onze chef-Wetstraat beweert dat ze met opzet wordt gerekt om de Amerikanen geld af te troggelen.
Precies een jaar geleden bazuinde Van Hecke alom rond dat hij een proces ging aanspannen tegen Knack. Meer bepaald tegen Rik Van Cauwelaert, omdat die bevriend was met Herman Van Rompuy. Volgens Van Hecke beslissen de gebroeders Van Rompuy elke zondagavond wat er in de volgende Knack komt. Wij wachten in angst op de eerste zet van Hein Diependaele. Meester Diependaele, van de NCD, is overigens ook al in Le Château gaan eten. Maar dat was vóór zijn christelijke familie hem verbood nog om te gaan met een rat als de Rat.
Koen Meulenaere
