Waarom koos u voor een plaat van een weinig bekende Argentijnse componist?
Esohe Weyden: Gustavo Santaolalla componeert eigenlijk filmmuziek, maar dit album is de soundtrack bij de videogame The Last of Us. Santaolalla creëert een heel dramatische, maar toch subtiele sfeer, waar ik erg van hou. Telkens weer raakt dat me. Ik zet die muziek nu al maandenlang op wanneer ik aan het studeren ben, aan een paper voor mijn studie werk, onderweg ben of poëzie schrijf. Dat is heel bijzonder, want normaal kan ik onmogelijk schrijven met muziek op de achtergrond omdat ik daar dan al snel door wordt afgeleid of meegezogen.
Hoe komt het dat het met deze plaat wel lukt?
Weyden: Omdat het een meesterwerk is, denk ik. Zonder al te veel instrumenten te gebruiken weet Santaolalla in heel wat nummers een uitgesproken sfeer op te wekken, die soms heel grimmig en zwaar is. Doordat je die emotie echt tot in je botten voelt, is het ideale muziek om poëzie bij te schrijven. Voor mij toch.
Tussentaal van Esohe Weyden is genomineerd voor de C. Buddingh’-Prijs voor het beste Nederlandstalige poëziedebuut. De winnaar wordt op 12/06 bekendgemaakt.
