Bij de expo van Stijn Cole, artist in residence in het Gentse Museum voor Schone Kunsten.
De collectie van het MSK Gent zit vol landschapsschilderijen. Dat kwam Stijn Cole (31) goed uit. ‘Al mijn werken gaan over hoe het landschap onder invloed van het zonlicht constant evolueert’, zegt hij. Daar was het ook al de impressionisten om te doen. Maar dat is meer dan 150 jaar geleden. Hij is zonder schroom: ‘Ik vind mezelf ook een beetje een impressionist. Alleen gebruik ik de hedendaagse media. Het gaat over de kleuren, het gaat over het licht.’ Zijn kleuren komen uit de lichtbak, of uit de computer. Hij maakt foto’s en hij filmt, werkt op fotoprint. Als het bij zijn idee voor een onderwerp past, wordt er geschilderd. Met olie op doek, of met acryl op glas. Schilderijen van de romantische meester Caspar David Friedrich tekende hij haarfijn met het potlood op papier na.
Het is een perfect match, in het MSK. Stijn Coles zomerproject Sunset/Sunset zit perfect ingebed in de landschappen en de architectuur van het museum – zeven installaties in zeven zalen. Een droomparcours, in zijn ogen verdeeld over twee sporen. Een dat vertrekt vanuit de waarneming, een ander vanuit het concept. Misschien doet zijn analytische geest hem hier wat overdrijven, want in werkelijkheid is er maar een enkel pad, dat van een pure kunstbeleving. Enige feeling voor geometrisch abstracte kunst komt van pas. Het uitzuiveren van een beeld tot een louter samenspel van lijn, vlak en kleur ligt ook Stijn Cole na aan het hart. De combinatie met impressionistische en romantische elementen, en de inbreng van nieuwe media maken hem uniek.
Sunset/Sunset vertrekt van ‘het moment dat het licht het meest expressief verandert’. En Cole toont diverse manieren om die impressie over te brengen in een kunstwerk. In Sky Blue & Sunset Orange laat hij het daglicht in het museum ‘meanderen’ over de matte kleurpartijen in een lichtbak. De kijker beleeft het schouwspel in het ‘nu’, want het licht verandert van het ene moment op het andere. Maar in een werk gebaseerd op het schilderij Ondergaande zon in juni van Emile Claus reconstrueert hij zeven verleden zonsondergangen, om de minuut gefotografeerd op plekken waar Claus kon hebben gestaan. De kleuren mengde hij in de computer, en hij stelde het kleurveranderingsproces voor op tijdsbalken. Zo tactiel dat het geschilderd lijkt, maar het zijn fotoprints.
In nog een andere variant duurt de beleving van het werk even lang als de tijd die Cole nodig had om in het Gentse natuurgebied Bourgoyen de zonsondergang van 18 april te filmen. Foto’s, om het kwartier genomen, zette hij om in zes grote schilderijen die de kleurevolutie weergeven. Naast elk schilderij is het bijbehorende stukje film te zien. Hoe hij het ook aan boord legt, Cole wil zijn toeschouwer minder naar een zonsondergang laten kijken dan er hem van kop tot teen in onderdompelen.
Jan Braet
