Hoe Theo Kelchtermans Limburg opstoot in de vaart der volkeren.

De aankondiging van de parlementsverkiezingen kwam er voor de SP-vertakking van het Agustaschandaal. Voor wie straks kandideert, komen de verkiezingen voor alles. Luc Van den Brande (CVP) die de voorbije jaren en weken graag de prima sfeer in zijn Vlaamse regering bewierrookte, schoffelde vorige week met de glimlach Norbert De Batselier (SP), vice-voorzitter in de Vlaamse regering, onder de mest. Er komt geen mestaktieplan. De CVP haalt opgelucht adem, zolang de Vlaamse lucht haar dat nog toelaat. Enkele dagen later mocht kandidaat-senator Paul Staes, nu CVP, aankondigen dat Vlaanderen dringend een mestaktieplan nodig heeft.

Een andere CVP-excellentie in de Vlaamse regering, Theo Kelchtermans, meldde vorige week aan Het Belang van Limburg dat hij in een eerste faze 500 miljoen frank en in een tweede faze nog eens 2.000 miljoen frank veil heeft voor nieuwe toegangswegen naar het Fenix-projekt. Deze uitloper van de KS-rekonversie wil op de Limburgse heide een gigantisch winkelcentrum annex rekreatiegebied neerpoten. De vereniging van de kleine ondernemers, NCMV, en Natuurreservaten procederen nog tegen de gewestplanwijziging waarop Kelchtermans zich baseert. Voor de minister is dat, zeker met verkiezingen in het vooruitzicht, van geen tel.

In het paginabrede artikel rept de minister overigens met geen woord van de gevolgen voor, bijvoorbeeld, ruimte en verkeer. Hij zwaait alleen met werkloosheidscijfers. Natuurlijk hebben wegenbouwers werk als de overheid enkele miljarden belastinggeld uitgeeft. En vanzelfsprekend levert de konstruktie van een winkelcomplex banen op. Jammer alleen dat de Kalmthoutse hei, niet slecht gelegen en ruimte zat voor een parkeerterrein, beschermd is en buiten Kelchtermans kiesomschrijving valt.

Niemand durft zich blijkbaar nog afvragen wat de winst na de bouwfaze zal zijn. Dat Hasselt en Genk straks de eerste slachtoffers zijn van deze georganizeerde waanzin, is de politicus nu geen zorg. Vakbonden en werkgevers willen overheidsgeld zien rollen, Kelchtermans laat de kassa rinkelen. Straks mogen Limburgse politici, de borst vooruit, de rekonversie van Hasselt en Genk aankondigen.

Niemand herinnerde de minister er trouwens aan dat hij de voorbije drie jaar bevoegd was voor ruimtelijke ordening en dat hij, weliswaar zonder veel overtuiging, de pen hield voor de opmaak van een Vlaams struktuurplan waar de bescherming van de open ruimte en de herwaardering van de kernen centraal staan. Nog een regering vroeger was Kelchtermans zelfs vier jaar lang bevoegd voor leefmilieu en schreef hij natuurontwikkelingsplannen. Niet alleen de SP-top heeft gaten in zijn geheugen. Straks staat er ongetwijfeld een CVP’er op die om een struktuurplan en een duurzame ruimtelijke ordening vraagt.

Twee dagen na de primeur in de Limburgse krant, besliste het Hof van Beroep dat de vergunning die Kelchtermans aan het textielbedrijf Eurantex in Oudenaarde verleende, onwettig is. Een loods die in landschappelijk waardevol agrarisch gebied werd gebouwd, moet binnen de drie maanden worden afgebroken. Het Brusselse Hof begreep niet waarom de Oostvlaamse deputatie en de minister het bedrijf zo bereidwillig ten dienste waren. Voor Eurantex is er wellicht geen man overboord. Kelchtermans liet namelijk intussen ook het gewestplan wijzigen.

Peter Renard

Batibouw (Foto : Patrick de Spiegelaere)

En niets dan de waarheid

“Als zelfs maar een tiende waar is, leven we vanaf vandaag in een nachtmerrie”, zo bekommentarieerde de hoofdredakteur van De Morgen de onthullingen in zijn eigen krant over de moord op André Cools. Nu, een week later, mogen ze bij De Morgen al blij zijn als een tiende waar is van wat kroongetuige Georges Delfosse aan de investigative reporter van de krant, Walter De Bock, toevertrouwde.

“Mathot gaf opdracht Cools te vermoorden”. Zo stond het op maandag 6 maart op de één van De Morgen. Een begeleidende reklamespot op BRTN-radio gaf zelfs aan dat de krant nog meer van dit soort onthullingen en réserve had. Bleek echter dat De Bock voor zijn verhaal steunde op het getuigenis van Georges Delfosse, die zijn wetenschap opdeed in de Luikse Lantin-gevangenis. Daar hadden Cosimo Solazzo, gewis een Cosa Nostra-lid, en Richard Taxquet, gewezen medewerker van PS-minister Alain Van der Biest, op Delfosses schouder uitgehuild. Bovendien om maar eens te zeggen hoeveel vertrouwen Delfosse in de criminele beau monde genoot kreeg de getuige ooit een vijftal pc-diskettes van de in Luik alomgevreesde Jeannot Mosbeux, waarop het hele scenario van de moord op André Cools uitgeschreven stond.

Afgelopen vrijdag : coup de théâtre. Walter De Bock, de babysitter van Delfosse, diende bij het Luikse gerecht klacht in tegen zijn getuige. Die zou bepaalde stukken waarmee hij zijn verhaal staafde ten huize van de journalist hebben gestolen. Wat meteen verklaart waarom De Bock zoveel geloof hechtte aan dit verhaal. Want gestoeld op de best mogelijke bewijsstukken die een investigative reporter kan bedenken die van hemzelf !

Blijkt nu dat er zelfs een pakt bestond tussen een vijftal journalisten, onder wie De Bock, Philippe Brewaeys, terriër van Le Soir Illustré en bekend bij lezers van De Morgen, Jean-Frédericq Deliège, boordschutter bij La Libre Belgique, en Philippe Lamair en Gérard Rogge twee van de fijnste speurneuzen van de RTBf. De vijf hadden elkaar plechtig beloofd dat zij niet met het verhaal uitpakten zonder de toestemming van Delfosse. Tot ze begin maart vernamen dat de waarheid De Bock al te zeer bezwaarde.

De scoop werd op een merkwaardige manier ingeleid met een bezoek van De Bock en Delfosse aan de Molenbeekse burgemeester en gewezen vice-premier Philippe Moureaux. Waarna de vertrouweling van Cools op het einde van het kamerdebat over Agusta zijn dramatische oproep deed om deze belangrijke getuige te horen en te beschermen. De gevolgen zijn gekend. Het heeft de Luikse cel-Cools een week gekost om iedereen uit te leggen dat Delfosse één van de vele mytomanen is die hun geregeld teisteren.

“De zaak Cools is dirty business”, verdedigde De Bock zich in de zaterdagkrant. Daarmee ging hij snel voorbij aan alle beschuldigingen die hij de afgelopen maanden rondslingerde. Een tijdje geleden pakte De Bock al uit met een verhaal in vijf afleveringen liefdevol geplugd door het tv-journaal van BRTN , waarin hij van naaldje tot draadje uitlegde dat Alain Van der Biest achter de moord op Cools zat. Eerder had hij de Luikse bedrijfsrevisor Fernand Detaille nagewezen als de PS-koerier die Agusta-smeergeld in Luxemburg ophaalde een bewering die de krant een fikse veroordeling opleverde. Nu kreeg Guy Mathot een beurt.

Bestaat er zoiets als journalistieke verantwoordelijkheid ? In een kommentaar over de Agusta-affaire gaf hoofdredakteur Yves Desmet van De Morgen Willy Claes c.s. de raad zich te spiegelen aan de waardige manier waarop destijds de Duitse bondskanselier Willy Brandt ontslag nam nadat bekend was geworden welke bokkesprongen zijn medewerker Gunther Guillaume had gemaakt. Dat was een nobel standpunt.

Rik Van Cauwelaert

Arafatschennis

Toen PNA-leider Yasser Arafat nog in Tunis woonde, was Gaza-city bezig aan een jarenlange opstand tegen het Israëlische bezettingsleger. Dat was vroeger. Tegenwoordig kan de Palestijnse Autoriteit zich meten met de stad en haar woelige inwoners. Zo stuurde Dr. Eyad El Sarraj, een Palestijns psychiater in Gaza die niet platligt van bewondering voor Aboe Amar en zijn optreden, ons het verhaal van de vreemde arrestatie van Mr. Raji Sorani op 14 februari.

Mr. Sorani, Palestijns advokaat, mensenrechten-aktivist en direkteur van het “Gaza Center for Rights and Law”, werd die nacht rond middernacht van zijn bed gelicht door Palestijnse politiemannen, en naar het Abassi-politiebureau gebracht. De dienstdoende politie-officier daar zat met de zaak verveeld, putte zich uit in verontschuldigingen, wist niet waarom Mr. Sorani opgepakt moest worden, had geen geschreven arrestatiebevel : hij wist alleen dat hij telefonisch opdracht had gekregen de advokaat te laten oppakken. Tegen die tijd gonsde de stad al van de geruchten en de verontwaardiging.

Mr. Sorani bleef op het politiebureau. De officier liet hem in zijn kantoor slapen en hield hem de hele nacht gezelschap. Laat in de namiddag van de volgende dag kwam de prokureur van de Palestijnse Autoriteit bij Sorani op bezoek. Het bleek dat men Sorani verweet een tekst gepubliceerd te hebben tégen de oprichting van een Militair Hooggerechtshof. Sorani weigerde daarop in te gaan, en weigerde ook met de prokureur naar Yasser Arafat te gaan. Waarop meester Sorani rond zes uur ’s avonds weer vrijgelaten werd. Niemand kan zeggen dat de Palestijnen in de Gaza-strook (en zeker die in de stad) dergelijke blunders van Arafat niet hadden verwacht. Ongetwijfeld weet Yasser Arafat dat óók de vraag blijft dan waarom hij die verwachting zo gauw, zo nodig, moest inlossen.

Sus van Elzen