Trouwfeesten en Processen van Arne Sierens door Cie. Cecilia. Première 14 juni in HETPALEIS, Antwerpen.
Volkstoneel is geen toneel van het volk. Het volk maakt geen toneel. Dat laat het over aan mensen als Arne Sierens, Titus De Voogdt, Thomas Dhanens, Mieke Dobbels, Johan Heldenbergh, Marijke Pinoy en Cesar en Titus De Sutter. Ze plunderen hun geheugen om een voorstelling te stofferen. Zoals voor Trouwfeesten en processen vuile hoeren bedriegers slechte ouders domme kinders enzovoorts tot het einde der tijden, zoals de volledige titel luidt. Leider Arne Sierens (°1959) pakt binnen wat de andere aan grof huisvuil buitenzet en kalfatert het op. Dat leidt tot een nieuw gebruiksvoorwerp met een lange houdbaarheidsdatum. Want dat Trouwfeesten en processen goed is voor een paar jaar rondtoeren en het buitenland zal halen, daar wil ik beide handen voor in het vuur steken. Het spelplezier en het opentrekken van een blik revuetheater staan daar, naast een ijzersterk basisverhaal, garant voor.
Yolande (Marijke Pinoy), een hoer op haar retour, besluit te trouwen. Over acht dagen wordt haar vriend vrijgelaten. Hij is een Congolese sans-papiers. Haar vrienden staan versteld, maar leggen zich bij de feiten neer. Iedereen heeft zijn moment van settelen. De ene na het behalen van zijn diploma, de andere na 12 stielen en 13 ongelukken. Wat volgt, zijn de belevenissen van de vriendenkring in de laatste ‘vrije’ week van hun femme d’orchestre. Het ene moment komt Onslow ( Keeping up appearances) om de hoek loeren, het andere Buster Keaton, vervolgens schieten de geesten van Jacques Tati, Charlie Chaplin, Giulietta Masina, Joseph Grimaldi, de gebroeders Fratellini, Grock en Basil Fawlty voorbij. En dat alles in een piste, en terecht, want is het leven geen circus? Het hoogtepunt wordt bereikt wanneer Yolande in trouwgewaad verschijnt, voorafgegaan door een koppel geraamten, gevormd door lichtslangen van de kersttijd. De verwijzing naar de climax van de modeshow uit de film Fellini’s Roma (1972) kan niet treffender. Die vangt aan met de parade van nonnen en pastoors in zwarte kledij, passeert het groen van de advent, het paars van de vasten, het purper van de kardinalen en eindigt met de passage van een seniele sukkel in een draagstoel, getooid in een smetteloos wit kleed en behangen met twinkelende lichtjes.
Eén minpunt. Het ophalen van anekdotes uit het verleden. Ze remmen de vaart en verminken het concept, het serveren van een goulash van komische cosmetiek.
Dit soort toneel is en blijft noodzakelijk. Niet als volksverheffing, maar om de toeschouwer te wijzen op het feit dat het leven in de volksbuurten in wezen gelijk is aan dat van hem. Een versimpeling van de logica is het enige verschil. Het zorgt voor tragische drama’s waarbij kranten als Het Laatste Nieuws en het journaal van VTM goed garen spinnen.
DE PRODUCTIE WORDT VOLGEND SEIZOEN GESPEELD IN VOORUIT EN GAAT DAARNA OP REIS. INFO: www.hetpaleis.be
Guido Lauwaert
