Als de Open VLD echt wil vervellen, moeten de leden deze week een gewaagde keuze durven te maken.

Alexander De Croo mag geen partijvoorzitter worden. Dat ziet het liberale establishment in elk geval niet zitten. Dat hij in de eerste ronde van de voorzittersverkiezing amper een procentje minder behaalde dan Marino Keulen zorgt dan ook voor behoorlijk wat zenuwachtigheid. Want de partij had dan wel nood aan een louterende en vooral democratische voorzittersverkiezing, maar het is nu ook weer niet de bedoeling dat iemand anders dan Marino Keulen die wint.

De leden van de Open VLD zaten dus fout toen ze in de eerste ronde 63 procent van hun stemmen aan debutanten als Alexander De Croo en Gwendolyn Rutten gaven. Of beter: ze hadden de boodschap van Guy Verhofstadt al te letterlijk geïnterpreteerd. Blijkbaar dachten ze dat hij dat van die vernieuwing echt meende. Nu klopt het ook dat de mannen van de macht plaats willen ruimen voor een nieuw gezicht, maar dan wel voor iemand die hen daar bijzonder dankbaar voor is. Iemand als Marino Keulen, die ook niet te beroerd zou zijn om de fakkel over een paar jaar aan pakweg Bart Somers terug te geven.

Dus putten liberale ministers en parlementsleden zich de afgelopen weken uit in loftuitingen aan het adres van Keulen. Er komt nu eenmaal een zware communautaire ronde aan, en dan kun je dus maar beter een partijvoorzitter hebben die al in een regering heeft gezeten en onderhandelingservaring heeft. Iemand zoals Keulen dus. Alleen Karel De Gucht had het meer voor zijn voormalige medewerkster Gwendolyn Rutten, maar dat betekent nog niet dat hij wel voluit voor de vernieuwing wil gaan. Integendeel.

Toen Guy Verhofstadt een paar maanden geleden bijzonder mediageniek mea culpa sloeg, beweerde hij nochtans niet dat hij kapitale fouten had gemaakt. Nee, hij zei duidelijk dat zijn héle generatie dat had gedaan en dus ook collectief een stap opzij moest zetten. Gek genoeg voelde niemand zich aangesproken – ook niet degenen die een paar jaar geleden nog stonden te trappelen om tot de generatie-Verhofstadt te mogen behoren. Patrick Dewael niet, Rik Daems en Guy Vanhengel niet, en Karel De Gucht – die niet meteen kan worden beschuldigd van enig gedweep met Verhofstadt – al helemaal niet. Hoezo kapitale fouten gemaakt? Hebben de boegbeelden uit de paarse periode de partij dan niet naar ongekende hoogten gevoerd?

Het klopt dus niet dat Verhofstadt zijn partij voor de vadermoord heeft behoed door vrijwillig een stap opzij te zetten. Als zijn partij uit haar as wil herrijzen, zal ze het oude triumviraat wel degelijk eigenhandig aan de kant moeten schuiven. Als de Open VLD de sukkelgang van de laatste jaren wil doen vergeten, zal het niet volstaan om een voorzitter te verkiezen die elke week op een vergadering bij de liberale vicepremier gaat noteren wat de wensen van Verhofstadt, De Gucht en Dewael zijn. Nee, de partij en haar nieuwe voorzitter zullen lef nodig hebben. Lef om het triumviraat een nieuwe rol toe te bedelen: die van wijze krokodillen die de voorzitter elk kwartaal tijdens een etentje in het een of andere Italiaanse restaurant met goed raad mogen overladen. Op kosten van de partij natuurlijk.

BLOG! Reageer op blogs.knack.be/opinie

door Ann Peuteman

Democratie, alla. Maar het is bij Open VLD nu ook weer niet de bedoeling dat iemand anders dan Marino Keulen de voorzittersverkiezingen wint.