Gitarist Philip Catherine, 69 intussen, verkeert in topvorm.
Speel jij ook gitaar?’ Het was mijn grote Homer Simpsonmoment. ‘Zeg nee! Zeg nee!’ galmden mijn hersenen. ‘Jazeker’, zei mijn mond. En daar zat ik dan, met Philip Catherines prachtig verweerde Gibson ES-175 op mijn schoot. We speelden That’s All Right Mama van Elvis, en Hard Times van Ray Charles.
‘Jij soleert’, beval hij.
Nu ben ik geen drinker, maar zelden heb ik zo’n dorst gehad als toen.
‘Weet je, eind 1992 besloot ik op een ochtend om te stoppen met drinken. Een heel vredige beslissing was dat. Ik zou die dag met mijn dochter een piano kopen. Zo’n dag, dus.’ Catherine vertelde het in alle openheid en rust, en de gevolgen van die beslissing zijn tot op vandaag hoorbaar. Zijn output is sindsdien een stuk consistenter geworden. Lees: van een gemiddeld hoog niveau, maar lang niet eenvormig. Zijn dada’s zijn er natuurlijk nog wel – overstuurde gitaren, loops, delay, aanzwellend volume – maar de mate waarin hij ze inzet, variëren van periode tot periode en van project tot project. Op Summer Night waren ze nog overvloedig aanwezig, Guitars Two was dan weer helemaal akoestisch, en zijn recente duowerk met pianist Jacky Terrasson – recent nog in de Bijloke – was goeddeels clean als een scalpel. Bevlogen interactie, Franse zwier, plakkerige blues, eindeloos contrapunt, koppige four-to-the-bar, Catherine maakte er een masterclass van.
Het doet het beste verhopen voor zijn kwartetconcert op Gent Jazz deze zomer. De cd Philip Catherine Plays Cole Porter is een uitstekende appetizer. Samen met pianist Karel Boehlee, bassist Philippe Aerts en drummer Martin Vink bewerkt Catherine elf standards van The Sailor of Jazz. Verwacht geen platgespeelde nummers als Love for Sale, al zijn songkeuzes als Let’s Do It, Let’s Fall in Love en Ev’ry Time We Say Goodbye bezwaarlijk tegendraads te noemen. Coole ballades alom, met Catherines gemanicuurde zin voor melodie. Maar af en toe wordt stevig gepeperd. From This Moment On swingt lekker, en de gitarist bopt er een stevig eind op weg. Alles opgeteld een heel klassieke, stijlvolle opname met naar onze smaak een iets te smeuïg repertoire, maar het kan niet alle dagen Elvis zijn. Catherine verkeert in uitstekende vorm, we tellen nu al de kalenderblaadjes tot 14 juli. ‘But first we’re going to take a ten minute break’, zei Catherine in de Bijloke in zijn aandoenlijke franglais. ‘Time for ein drink.’ We bestelden respectvol een sapje. Zo’n dag, dus.
PHILIP CATHERINE PLAYS COLE PORTER, CHALLENGE JAZZ. CONCERT: DONDERDAG 14 JULI, GENT JAZZ. INFO: WWW.GENTJAZZ.COM
Bart Cornand
