Over Gaza zei hij enkele maanden geleden in volle oorlog dat het ‘zoals Tsjetsjenië’ moest worden behandeld. Hamas moest volgens hem bestreden worden ‘zoals de Verenigde Staten dat deden met de Japanners tijdens de Tweede Wereldoorlog’. De extreemrechtse Israëlische politicus Avigdor Lieberman, leider van de partij Yisrael Beiteinu (‘Ons Huis is Israël’), kan sinds zijn verkiezingsoverwinning op 10 februari en het akkoord met toekomstig premier Benjamin Netanyahu (Likoed) op de ministerspost van Buitenlandse Zaken rekenen. Hij zal Israëls ‘ware gezicht’ tonen, klinkt het bij verbolgen Palestijnen. In welke mate zijn radicale stijl de relaties met de buitenwereld zal beïnvloeden, valt af te wachten. Maar dat hij nu al vijanden heeft gemaakt, ook onder de vrienden, is zeker.

Zo beledigde hij enige tijd geleden de Egyptische president Hosni Mubarak, de belangrijkste bondgenoot van Israël in de Arabische wereld, toen hij tijdens een toespraak voor de Knesset uitriep dat Mubarak ‘naar de hel kon’ als hij niet van plan was voor gesprekken naar Israël af te reizen. De Egyptenaren waren ook verbolgen over uitspraken van Lieberman in de pers. Daarin zei hij onder meer dat ‘Israëlische Palestijnen die met Hamas praten, geëxecuteerd zouden moeten worden’. Om in de aanloop naar zijn ministerschap de plooien enigszins glad te strijken, liet Israël in allerijl aan Caïro weten dat Lieberman zou vasthouden aan de strategische dialoog tussen Egypte en Israël.

Lieberman neemt bepaald geen blad voor de mond. Hij spitste zijn verkiezingscampagne toe op de vraag naar de loyaliteit van de Arabische staatsburgers in Israël, die een vijfde van de bevolking uitmaken. In binnen- en buitenland werd dat als zeer racistisch ervaren. Aan alle staatsburgers stelde Lieberman een ‘eed van loyaliteit aan de staat’ voor, die vooral gericht was tegen de Arabische minderheid.

Lieberman kreeg zijn vorming van de extremistische rabbijn Meir Kahane. Kahane is de stichter van de racistische en ultranationalistische partij Kach, die in 1984 een zetel veroverde in de Knesset maar nadien als een terroristische partij verboden werd. ‘Vandaag is het kahanisme legitiem’, schreef de krant Haaretz. Met één futiel verschil: Meir Kahane predikte de uitzetting van Palestijnen die in Israël wonen, Lieberman heeft het over een transfer.

Lieberman, ooit nog buitenwipper in een nachtclub, werd in maart 2006 een belangrijke speler in de Israëlische politiek toen zijn partij bij de verkiezingen elf zetels behaalde. Hij trad in november 2006 toe tot Kadima, de partij van Ehud Olmert, met de belofte dat hij zou strijden tegen de terugtrekking uit de Westelijke Jordaanoever.

Zijn verzet tegen terugtrekking vormt een rode draad door zijn politieke carrière. In 2004 werd hij vanwege zijn onbuigzaamheid op dat vlak uit de regering-Sharon ontslagen. Lieberman wordt weleens de kampioen van de nederzettingen genoemd. Hij weigert elke terugtrekking, omdat, zo meent hij, ‘Israël toch niets in de plaats krijgt, zeker geen veiligheidsgaranties’. Lieberman woont zelf in een nederzetting.

Ingrid Van Daele