De Antwerpse Lange Wapperbrug, die volgens de ingenieursplannen alleen de haven zou overspannen, wordt steeds langer en reikt nu al tot Brussel-Halle-Vilvoorde. Dat zit zo: Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V) wil het Wapperproject, al dan niet in ingekrompen versie, verstoppen in een nieuw groot Masterplan Plus. Wordt het de voorziene Lange Wapperbrug? Een versmalde Wapper? Een combinatie brug-tunnel? Of gaat de Oosterweelverbinding toch ondergronds?
Is de Antwerpse burgemeester Patrick Janssens (SP.A) bereid de Wapperbrug te aanvaarden en bijgevolg te sneven voor de cohesie van de Vlaamse regering? Denkelijk niet. Bijgevolg moet minister-president Peeters tijd zien te winnen door alvast een Masterplan Plus aan te kaarten, met daarin een bijna-beslissing over de Wapperbrug/-tunnel.
Intussen kan Peeters peilen naar de bereidheid bij de SP.A om alsnog de voorziene Wapper, zo nodig verfraaid met fijnstofwerende bloembakken, te aanvaarden. Is die bereidheid er niet, dan dreigt bij de andere coalitiepartner, de N-VA, de nurksheid toe te nemen. Die partij houdt zich strak aan de uitvoering van het Vlaamse regeerakkoord waarin staat: ‘ Het masterplan Antwerpen voeren we verder uit.‘ Wordt daarop teruggekomen en op de parameters – uitvoerbaarheid en betaalbaarheid – waar dat masterplan aan moet voldoen, dan komt de samenhang van de Vlaamse bewindsploeg in gevaar. Want dan blijft er, volgens de N-VA, nog weinig over van het in het regeerakkoord wat overmoedig aangekondigde ‘daadkrachtig Vlaanderen in beslissende tijden’.
Het weifelende optreden van minister-president Kris Peeters stemt ze bij de N-VA steeds ongemakkelijker. Ze hebben daar intussen ook vernomen dat koninklijk onderhandelaar Jean-Luc Dehaene (CD&V), zoekend naar een oplossing voor het vraagstuk Brussel-Halle-Vilvoorde, ‘gesprekken’ – let op het meervoud – had met de leiding van Groen!, een Vlaamse oppositiepartij, en met de SP.A. Wat in N-VA-kringen de verdenking doet rijzen dat de Vlaamse christendemocraten van CD&V, en dus ook Kris Peeters, zich opmaken voor nieuw bochtenwerk met het oog op de zoveelste wanstaltige communautaire constructie om de federale regering voorbij het Europese voorzitterschap naar de landelijke verkiezingen van 2011 te tillen. En daar wil de N-VA niet aan meehelpen. Bij de minste communautaire misstap heeft Peeters geen regering meer en rest de N-VA geen andere oplossing dan zich bij het – volgens de peilingen aanzwellende – ‘antisysteemkamp’ te voegen.
Laat er intussen geen twijfel over bestaan: niet de splitsing van B-H-V maar de overleving van premier Yves Leterme (CD&V) is de feitelijke opdracht van de onderaannemer van de federale regering – wat Dehaene in wezen is. En Kris Peeters moet daarbij assistentie verlenen.
Maar Dehaenes slaagkans om tot een politiek bruikbaar vergelijk te komen, wordt zelfs in CD&V-kringen gering geacht. Ook al omdat de liberale MR van vicepremier Didier Reynders, volkomen gecontroleerd door het FDF van Olivier Maingain, aankijkt tegen vervaarlijk fluctuerende peilingen. Bijgevolg heeft die partij, met forse aanhang in de residentiële randgemeenten van Brussel, geen enkele electorale baat bij een duidelijke en definitieve splitsing van de omstreden kieskring.
Maingain en zijn FDF blijven bovendien eisen dat eerst de geschorste burgemeesters van drie faciliteitengemeenten door de Vlaamse regering worden benoemd, vooraleer er ernstig over B-H-V wordt onderhandeld. Een toegeving die Kris Peeters of zijn CD&V zich niet kunnen veroorloven.
Blijft dan niet veel anders over dan wat ‘borrelnoten’ – het ontwerp voor de overheveling van verkeersreglement, huurwet en sociale economie suddert al maanden in de Senaat – een noodwet om alsnog een federale verkiezing te kunnen organiseren en ander broddelwerk, in de vege hoop daarmee de Vlaamse kiezers onder narcose te brengen.
Haar ideologische ankers was de traditionele politiek al langer kwijt, nu verliest ze stilaan ook haar competentie. Zowel het imbroglio rond Oosterweel als het gekonkel over B-H-V is het resultaat van een beleid dat niet meer in het eigen beleid gelooft en dan maar wegvlucht in stroperigheid of, zoals de federale regering, dat beleid uitbesteedt aan een als koninklijk onderhandelaar vermomd onderaannemer. Door zoveel verneveling van het beleid raakt de kiezer op de dool.
door Rik Van Cauwelaert
De ideologische ankers was de traditionele politiek al kwijt, nu verliest ze stilaan ook haar competentie.
