Charmaine Neville, of een zangeres met een koevoet.
‘De helft van mijn huis was weggewaaid, en de woonkamer liep vol water. We waadden naar buiten, ik pakte een koevoet, sloeg de deur van een school kapot, en we kropen op het dak. Helikopters vlogen af en aan, maar niemand die ons hielp. Het was vreselijk. Mensen werden opgegeten door alligators. Vrouwen werden verkracht. Babylijkjes dreven rond, maar hulp, nee. Uiteindelijk kaapte ik een bus, stopte ‘m vol mensen uit mijn buurt. And we drove. And we drove.‘
Het gebeurt niet alle dagen dat ik bussenkapende vrouwen aan de lijn heb die een koevoet kunnen hanteren. Het gebeurt ook niet alle dagen dat vrouwen zoiets moeten doen. Zangeres Charmaine Neville deed het, toen de orkaan Katrina vijf jaar geleden over New Orleans trok.
Neville heeft de modder van de swamp tussen haar tenen en in haar stem. Verwacht van haar geen prijs voor diplomatie, noch girly jazz à la Norah Jones. Ze is de dochter van een van de Neville Brothers, groeide op met gospel, funk en jazz, heeft een stem als een klok en nam destijds de jonge Harry Connick onder haar vleugels. Volgend weekend speelt ze in ons land, en ik wou die grote bek wel eens horen aan de telefoon. ‘De stad herstelt zich beetje bij beetje. Sommige stukken zijn nu beter af dan voordien, maar hele stukken zijn nog spookwijken’, zegt ze vanuit de Crescent City. ‘Duizenden mensen zijn nooit teruggekeerd, duizenden mensen zijn er nog maar kunnen hun huizen niet herstellen. Wat wil je, 90 procent van de stad was getroffen. Zelfs in tien jaar krijg je dat niet recht. Maar mensen als Branford Marsalis en Harry Connick stampten het Musicians’ Village uit de grond, een wijk met huizen voor ontheemde muzikanten. Prachtig werk is dat. En de muziek, die is er nog, overal.’
Ook dat hoor je niet alle dagen. Na de doortocht van Katrina werd in de internationale pers vaak de vraag gesteld: ‘Hoe moet het nu verder met de jazz?’ Waarop het antwoord onder hedendaagse muzikanten doorgaans was: ‘Hoezo, de jazz is daar al 70 jaar dood.’ Dat zorgde in het New Orleans-revivalcircuit niet meteen voor trompetgeschal. ‘Mevrouw Neville?’
Tuuuuut. Verzopen telefoonlijn. Waarschijnlijk haar koevoet gaan halen, dacht ik.
Nieuwe poging. Zij: ‘Excuseer. Het stormt hier weer verschrikkelijk, en dan vallen de telefoons uit. Maar luister, mijn vriend. Het kan me niet schelen wat dat volk in (spuwt het uit) New York City vindt van de muziek in New Orleans. Wij spelen álles.’
Ik mag haar wel, die Charmaine Neville, zowel om haar soulstem als om haar getuigenissen uit Storyville. Eens zien in de Honky Tonk Jazz Club in Dendermonde. Een traditionalistische club, jazeker. Maar het is met jazz zoals met de gietijzeren pannen in de cajunkeuken: je hebt korstjes van het verleden nodig om die klassieke smaak te krijgen.
CHARMAINE NEVILLE CONCERTEERT OP 10, 11 EN 12 SEPTEMBER IN DE HONKY TONK JAZZ CLUB IN DENDERMONDE.
Bart Cornand
