De geplande naamsverandering is weer afgevoerd
en afgezwakt tot een aangepaste baseline, maarde ruzie bij de Vlaamse socialisten naar aanleiding van de overstap van Bert Anciaux legt een diepeidentiteitscrisis bloot.
Kennelijk blind voor het gevoelige karakter van de operatie dacht SP.A-voorzitster Caroline Gennez dat ze haast geruisloos en zonder haar partijbestuur daarin te kennen de naam van haar partij kon veranderen. Nu zijn socialistische partijvoorzitters altijd van het bazige type, maar het valt te betwijfelen of mensen als Steve Stevaert het hart zouden hebben gehad om zo in de partij in te grijpen zonder zich vooraf van de steun van partijcoryfeeën als Louis Tobback en Freddy Willockx te verzekeren. Partijgenoten een officiële naamsverandering via de krant meedelen, getuigt ook van een groot gebrek aan psychologisch doorzicht. Een naamsverandering op bestelling bovendien, om het geweten te sussen van één man, die zijn trofee nota bene zelf mag aankondigen in een kranteninterview. Tekenend voor de wereldvreemdheid – anderen spreken van arrogantie – van de SP.A-leiding is dat ze na de publicatie van dat interview niet eens in de gaten had dat er storm op komst was.
Kritiek van de oude krokodillen werd in eerste instantie weggezet als zure oprispingen van ouderwetse stamboomsocialisten. Maar hun kritiek gold niet zozeer de noodzakelijke verruiming van de SP.A, als wel de figuur Bert Anciaux, die voor veel socialisten een politieke opportunist van het zuiverste water is en die in het verleden bovendien bijzonder lelijke dingen over zijn nieuwe partij heeft gezegd. Een SP.A-lid had het op de website van de partij over een ‘elitaire egoïst’, behept met de kwalijke gewoonte ‘uit plat eigenbelang partijen te vernielen’.
Waar staat voorzitster Caroline Gennez nu? Het is niet omdat je één blunder hebt begaan, dat je ook een slechte voorzitter bent, maar na deze inschattingsfout blijft er van haar moeizaam opgebouwde gezag weinig over. Het duurde ook te lang voor ze haar eigen fout onder ogen wilde zien. Koppiger dan Karel Van Miert destijds, zei Freddy Willockx achteraf. Gelukkig voor Gennez zijn er straks verkiezingen en is ontslag geen optie. Ze staat wel aan het hoofd van een partij die serieus de kluts kwijt is en die voorlopig vergeefs op zoek blijft naar frisse ideeën en een wervend betoog. Voeg daarbij de algemene nervositeit over de lijstvorming naar aanleiding van de rampzalige opiniepeilingen, alsook de nog onbeantwoorde maar fundamentele vraag hoe er binnen de partij met die zogenaamde progressieven, die zich geen socialisten willen noemen, moet worden samengewerkt.
Vlaams minister Frank Vandenbroucke pleitte op het partijbestuur afgelopen zaterdag voor meer vriendschap in de partij en beter overleg tussen de huidige leiding en de oudere generatie. Geen loze woorden want menselijke warmte is in de SP.A ver te zoeken. Maar te vrezen valt dat het met moeilijke verkiezingen in het vooruitzicht bij de Vlaamse socialisten ook de komende maanden ieder voor zich wordt.
door Han Renard
