Het geslacht De Cauter, of de schoonheid van de eenvoud.
‘Waarom, vroeg ik mij af, zou ik de wereld rond moeten reizen? Omdat dat zo hoort voor een professionele danser? Waar staat dat geschreven, che? Ik heb het jaren gedaan, zoekend naar ik weet niet wat. Maar danste ik in Europa beter dan thuis? Uiteindelijk besefte ik: de kunst zit ‘m niet in de locatie.’
Het was zondag op de noen op het mooiste pleintje van San Telmo, een oude wijk van Buenos Aires, en ik vond El Indio een indrukwekkende man. De tangodanser had de grote podia verruild voor een dansvloer van versneden kartonnen dozen, de loges voor balkons van afgebladderde burgerhuizen, de orquestas voor een selectie op iTunes, maar nog steeds ging hij helemaal op in zijn bewegingen. Pedestrian, but with a vigorous stride.
Eens terug thuis wou ik gitarist-vocalist Juan Masondo opzoeken, de oude tangomeester die met Dirk Van Esbroeck in België zijn tweede thuis had gevonden. Hij was me voor. Nog voor ik hem had kunnen vragen om me de vermeende eenvoud van Carlos Gardel uit te leggen, lag er een cd voor me: El Encuentro. Ik ben intussen bijna aan een nieuw exemplaar toe.
Werkelijk alles klopt aan deze productie. Masondo – proef die naam, lispel de s, voel de snor – werd in de arm genomen door zijn oude maat Koen De Cauter, een man wiens muzikale leefwereld zich uitstrekt van Bohemen tot Patagonië. Samen met de Argentijn Carlos Diaz, een gitarist met een jazz-, fusion- en rockachtergrond, trokken ze zich terug in een kasteel in het Oost-Vlaamse Vinderhoute. Drie gitaren, vijftien canciones en een vers bruin brood, zo simpel lijken de ingrediënten van deze plaat. En toch zo diep.
De aardsheid van de familie De Cauter, waarvan ook de zoons hun weg vonden in de muziek, spoort met die van El Indio. Kijk naar het huislabel waarop El Encuentro is uitgebracht, Spocus. Het werd mede opgericht door Waso De Cauter met een heldere opdracht: akoestische muziek uitbrengen zonder zich aan één stijl te binden. Daarom vindt u er ook Terra che cammina, kamermuziek van het kwintet van pianist Giovanni di Domenico (John Ruocco, klarinet; Ananta Roosens, viool; Anja Naucler, cello; Claus Kaarsgaard, bas). Even aantrekkelijk maar tegendraadser: pianoworks/pianoworksn’t van Rawfishboys, de dekmantel van de Antwerpse klarinettist Joachim Badenhorst en de Franse bassist Brice Sonia-no. Naakte muziek gebaseerd op tunes uit het pianojazzrepertoire, afgewisseld met spookachtige improvisaties – ‘een eerbetoon aan verschillen, aan imperfecties die het leven maken tot wat het is, en die de muziek maken tot wat ze is.’
Waarom zou je de wereld rond moeten reizen als je dit in Vinderhoute en omstreken vindt, che?
TRES GUITARRAS, EL ENCUENTRO, SPOCUS RECORDS RAWFISHBOYS, PIANOWORKS: PIANOWORKSN’T, SPOCUS RECORDSGIOVANNI DI DOMENICo MO(VE)MENTS ENSEMBLE, TERRA CHE CAMMINAINFO: www.spocus.be
Bart Cornand
