Patrick Goessens werkte acht jaar in de goksector en was zelf meer dan twee decennia verslaafd. Zijn boek Game Over verschijnt later dit jaar.
Hij ziet het nog voor zich: hoe hij als jongetje van acht reikhalzend uitzag naar het wekelijkse cafébezoek met pa op zondagochtend. 20 frank voor de bingo, opdat hij niet zou jengelen. ‘Ik weet wel zeker dat een vroeg contact met gokken de kans op verslaving vergroot. De kinderlijke opwinding leidde naar speelhallen en casino’s’, zegt Patrick Goessens nu.
Na zijn opleiding als vertaler werkte Goessens bij de klantendienst van een bank. Als gescheiden veertiger zocht hij ander werk. ‘Ik droomde altijd al van een baan als croupier. De glamour, de opwinding!’ Hij begon bij Grand Casino in Brussel en verkaste daarna naar Napoleon Games in de buurt van het Antwerpse Centraal Station. ‘Veel witwaspraktijken, maffiatypes, prostitutie en drugs. Als je het daar volhoudt, zei de baas, dan kun je alles aan.’
Goessens stond ook in voor de training van nieuwe werknemers. Jonge singles doorgaans, in een eerste job. Een groot deel van hen speelde zelf. ‘In de opleiding kwam gokverslaving niet aan bod, alleen winstmaximalisatie telde. Of zoals een manager het zei: “Als het kot maar open is.”‘
Vervolgens voegde Goessens zich bij de ‘vliegende ploeg’, die in het hele land werd ingezet om zieke personeelsleden te vervangen.’ In kalme maanden werkte je zestien dagen, in drukke nog tien meer. Een erg hard leven, tot zes uur ’s ochtends. Op een keer viel ik op de snelweg in slaap achter het stuur.’
De administratieve omkadering van de job was merkwaardig: Goessens had geen arbeidscontract en was officieel werkzoekend. ‘Ik moest op gewerkte dagen een kruisje zetten. Werkte ik enige tijd op dezelfde plaats, dan kreeg ik een interim-contract.’
In die tijd werden de sportweddenschappen populair, en Napoleon Games opende een tent in Aalst. Op een boogscheut van mijn huis en met redelijke openingsuren. Het was een geweldige plek, met loyale, joviale klanten, knusse zetels en kunstgras als vloerbekleding. Het interieur kostte 200.000 euro. We boden drankjes, snoep en taart aan. Of paaseitjes, waarin bonussen van 20 tot 100 euro verstopt zaten. Kwestie van klantenbinding, uiteraard.’
Alles verloren
Zonder dat iemand het zag, nam Goessens’ eigen gokverslaving schrikbarende proporties aan. Hij speelde zowel online als in zijn eigen zaak en zocht voortdurend geld. Via hypotheek- en private leningen, met leugens, bedrog, gesjoemel en financiële fraude. ‘Begin 2017 heb ik de baas zelf op de hoogte gebracht. De putten waren niet meer te dempen.’
Sindsdien waren depressie, concentratiestoornissen, juridische problemen en psychiatrische opnames zijn deel. Goessens verloor nagenoeg alles. ‘Ik woon in bij mijn bejaarde ouders, en mijn enige binding met het leven is mijn zoontje van zeven.’
‘Komt het goed? Ik beschouw het boek waar ik nu aan werk als een vorm van therapie, en ik hoop ook andere mensen ermee te helpen. Politiek moet het helemaal anders. De huidige maatregelen zijn niet meer dan lapmiddelen. De reclame is overal. Het nieuwe verbod op speelbonussen wordt omzeild. De Kansspelcommissie moet samengesteld worden uit vertegenwoordigers van de sector, ervaringsdeskundigen, hulpverleners en medische experts. En preventie en strengere controles zijn broodnodig.’
‘Het grootste probleem is de explosieve toename van online gokken. België telt 32 legale sites, hun aanbod is waanzinnig. Wat dacht je van Siberian Storm van 777? Met één klik verspeel je 500 euro in 4 seconden. Er met een eenduidige, waterdichte spelerssleutel komen voor elke klant die hem of haar meteen identificeert, ongeacht de aangemaakte profielen. Technologisch kan dat. Het is gewoon een politieke keuze.’
