Met het spoorboekje in de hand komt men door het ganse land. Een schoolreis.

Stel : een school wil met twee klassen een studiereis (vroeger heette dat gewoon schoolreis) naar Brugge maken. Veel te zien, historisch interessant : u kent dat wel. Onze NMBS heeft daar natuurlijk een oplossing voor : het groepstarief.

Voordelen zijn, zegt de NMBS, dat u gegarandeerd een zitplaats heeft, dat de groep samen kan reizen en dat u ook gratis tickets krijgt vanaf 16 betalende reizigers. En de trein kent geen files. Dat klinkt aanlokkelijk en vorig jaar maakten 68.000 reizigers alleen al in de maanden mei en juni van dat groepstarief gebruik. Dat bracht de NMBS een dikke twintig miljoen op. Zo’n sukses vraagt om maatregelen.

Omdat het reservatierecht (40 frank) een aantal mensen afschrikte, schaften de spoorwegen dat af. Mooi zo. Een gewoon tweede-klasticket Leuven-Brugge kost 880 frank. Maar in groep betaal je in mei en juni 350 frank per persoon en daar zit het reservatierecht al in. Prachtig dus, bestellen maar : inclusief drie gratis tickets komt dat op nog geen 18.000 frank voor 54 personen. Prima van de dienst Verkoop.

Maar. Er is een kleine beperking : dat tarief (met gereserveerde zitplaats) geldt alleen buiten de spitsuren, kwestie van de gewone reizigers niet te hinderen. Dat begrijpt iedereen toch. De klant moet zich ook wat aanpassen en de dienst Transport heeft trouwens laten weten dat er niet voldoende rijtuigen zijn.

Heeft het dan eigenlijk zin om te reserveren en die veertig frank te betalen in de uren dat treinen halfleeg rijden ? De veiligheid nietwaar. Leraren zijn nu eenmaal verantwoordelijk voor hun scholieren. Dus is het best dat ze samen blijven. Dat begrijpt iedereen. En dat schakelt meteen de goedkoopste oplossing, de Go Pass (258 frank heen en weer) uit. Want dan zitten die scholieren natuurlijk in het spitsuur overal verspreid op de trein. Voor je het weet, hangt er eentje aan de noodrem.

Wacht even : we mogen wel 54 met Go Passes gewapende passagiers een bomvolle trein opsturen maar als we 4.000 frank méér betalen, kan dat dan niet ? Nee. Een Go Pass-reiziger is een gewone reiziger, groepstarief is voor groepen. Die betalen meer, mogen de gewone reizigers niet hinderen, mogen niet op alle treinen en moeten zich aanpassen. Juist, maar ze hebben wel een zitplaats.

Wanneer kan er dan wel gereisd worden ? Buiten de spitsuren, dus vertrekken nà negen uur en terug voor vier uur ’s namiddags. Dat is toch genoeg voor een stadje als Brugge ? Vertrek dus om 9.26. Nee. Dat is een internationale trein en die is niet bedoeld voor groepen. Vroegste trein is die van 9.57 met aankomst in Brugge : 11.17.

En de toeristentrein ? Enkel in juli en augustus, als er veel toeristen zijn. Meer dan 68.000 ? Veel meer ! Maar die kunnen wel reserveren ? Ja, in de toeristentreinen. Tijdens de spitsuren ? Ja, in de toeristentreinen.

Blik op het spoorboekje : zeg twintig over elf in Brugge, weer vertrekken om 14.25, anders zijn we nooit voor vier uur terug in Leuven. Dat geeft ons exact drie uur in Brugge. Een beetje weinig voor een serieuze studiereis, zelfs als we allemaal samen in het gereserveerde coupé eten.

De stoptrein is wel een mogelijkheid. Daar kan je reserveren voor de spitsuren. Hoera. Spoorboekje : dat wordt wel vijf uur reizen heen en weer. Dat geeft ons dus vier uur in Brugge, als we tegen zessen terug willen zijn, want een aantal scholieren is afhankelijk van bussen en treinen nietwaar.

Zijn er geen andere oplossingen ? Natuurlijk wel : een bus. Die pikt ons op om acht uur en levert ons netjes af om zes uur ’s avonds. Dat geeft ons (files inbegrepen) zes uur voor een bezoek aan de stad, plus een gereserveerde zitplaats, de veiligheid van het samen reizen en de zekerheid dat de bus wacht als de groep te laat terug is. En dat alles voor de prijs van 15.000 frank of minder dan driehonderd frank per persoon.

Het verlies van de NMBS bedraagt 1,4 miljard frank.

Misjoe Verleyen

De paasweek in het Oosten van Duitsland (Foto : Patrick de Spiegelaere).

Zoals het thuis tikt

Alles wat niet in een sound bite kan worden gezegd, is vervelend, alles wat niet in een zwart-wit-tegenstelling kan worden gevat, evenzeer. We spreken dus over televisie. Zo ook de verkiezingsprogramma’s die eraan komen. Bijgevolg houdt zelfs de BRTN niet langer globale diskussies over politieke programma’s of tema’s. Omdat het niet te genuanceerd en dus vervelend of elitair mag worden, krijgt de kijker voortaan ook in de politiek zijn portie entertainment. Dat gebeurt dan in de vorm van boksmatchen, direkte konfrontaties tussen partijtenoren. Weg met de nuance, leve de botsende meningen ! Het kan de amusementswaarde en dus de kijkcijfers alleen maar ten goede komen.

Dat het er bij VTM zo aan toe gaat, tot daar, deze familiezender doet zijn best en maakt voor de verkiezingen alvast wat prime time vrij. Maar ook de openbare omroep is dus voor die druk gezwicht.

En nog is het Vlaams Blok niet tevreden. Het Blok beschikt over een eigen zelfbedieningsprogramma, de parlementaire vragen in de Vlaamse raad, die zij vrijwel altijd besteed aan geklaag over een vermeende anti-Blok-stemming bij de BRTN. Laatst vroeg een Blokker zich af waarom die boksmatchen alleen voor de grote partijen openstaan, en niet voor de kleine. Goede vraag, want als het boksen aankomt, is men bij het Blok aan het juiste adres.

Meer verbazing wekt antwoord van kultuurminister Hugo Weckx (CVP), de voogd van de BRTN. Hij geeft het Blok weer lik op stuk, maar voegt daar tussen neus en lippen aan toe dat de omroep kortweg opteerde voor “de verhouding zes tot twee, zoals in alle nieuws- en duidingsprogramma’s”. Dat is pas nieuws. Of net niet. In een vorig leven hanteerden de BRTN-nieuwsdiensten de politieke kronometer om daarmee elke partij even lang aan het woord te laten komen in haar uitzendingen. Maar het heette dat zulke evenwichtsoefeningen iets van vroeger waren en dat voortaan alleen nog de journalistieke nieuwswaarde bepaalde hoeveel aandacht een politicus kreeg. Met de politieke 6/2-verhouding schijnt ook dat alweer iets van vroeger te zijn.

M.R.

Word rijk in Albanië

Over twee jaar maakt de Britse kroonkolonie Hongkong weer deel uit van de Chinese Volksrepubliek. Een gemengde Brits-Chinese kommissie moet die overgang voorbereiden, en daar loopt het wel eens mis. Ach, mopperde een Brits kommissielid, het is een kwestie van kultuur, wij redeneren vanuit onze Grieks-Romeinse filozofie, China vanuit het Confusianisme. Het verschil, aldus die Brit, is dat Chinezen er alleen maar op uit zijn om zo snel mogelijk zo veel mogelijk geld te verdienen, terwijl de Britten menen dat het kapitalisme niet alleen uit rijk worden bestaat, maar samenhangt met noties als vrijheid, demokratie en rechtszekerheid.

Aldus berichtte vorige week de International Herald Tribune. Wat verderop in die krant stond een advertentie van een kwart pagina, onder de titel “Hoe rijk worden in Albanië”. Vroeger volgde Tirana de strekking-Peking, misschien dat de Confusianistische variant van het kapitalisme daar nu ook had toegeslagen ? Neen. Het was een advertentie voor een boek, geschreven door de naar verluidt wereldberoemde, maar verder onbekende dr. Gerhard Kurtz, over de manieren waarop men, ja, rijk kan worden in Albanië, dat gisteren van het kommunisme werd bevrijd en heden al tot de Grieks-Romeinse beginselen is bekeerd.

De Herr Doktor gaf in zijn advertentie alvast enkele wenken. Zelfs uitkeringstrekkers van bij ons kunnen in Albanië als koningen leven, aldus Kurtz, zo weinig verdienen de mensen daar. Een “feodale levensstijl” leiden, “omringd door gehoorzaam huispersoneel”, geen probleem. Over belastingen hoeft niemand zich het hoofd te breken, want ze worden toch niet geïnd. Vrijwel alles mag, grond is er te geef, een adellijke titel moet amper de prijs van een mountain bike kosten en wie over de juiste kontakten beschikt (en dr. Kurtz heeft ze), kan zich zelfs tot ambassadeur laten benoemen. Aan alles heerst gebrek (er bestaan zelfs geen disco’s, gruwelt Kurtz), dus er zijn business opportunities te over. Postbusadressen, alhier, want Albanië wekt toch niet het wantrouwen dat adressen in Liechtenstein of de Bahamas oproepen. Na gedane arbeid bestaat genoeg gelegenheid tot verpozing, zo vriendelijk dat het volk er is en zo mooi het land. Wie wil, mag in de bossen rustig wat beschermde diersoorten neerleggen.

Aldus het voorsmaakje van dr. Kurtz’ goede wenken. Wie het boek met alle verdere details wil hebben, kan het voor een 2000 frank bestellen.

Schrijven naar een adres in Hongkong.

Marc Reynebeau