Ik sta op een trampoline, een kleine trampoline. Ik wip langzaam op en neer, in slow motion bijna, ik voel aan de springveren, die diep doorzakken, dat de trampoline niet is gebouwd voor een man van mijn gewicht. Mijn mede-vips in het Big Brotherhuis moedigen mij aan. Niet uitbundig, niet uit volle borst, want ze zijn net als ik gespannen en vooral onzeker over mijn bijdrage aan het slagen van de proef. Voor mij, op een afstand, hangt een jeansbroek. Ik sta aan de rand van een klein, geïmproviseerd zwembad, op een trampoline. Ik moet naar de pijpen springen, me vastgrijpen en daar dan zolang mogelijk blijven hangen.
Het is misschien overdreven om het zo te stellen, maar ik voel de camera’s draaien. Ik bedoel, misschien komt dat voor de gewone mensen wat raar over. Toch is het zo, je voelt dat. Een echte BV weet precies wanneer hij in beeld komt. Het is een soort bewustzijnsvernauwing, een zesde zintuig, zeg maar gerust een aangeboren talent. Op het goede moment weten wanneer je je moet blootgeven, wanneer je er volledig moet voor gaan, driehonderd procent. Dat is als vip in de media zeer belangrijk.
Bij de proef in de droogtrommel bijvoorbeeld, net hetzelfde. Vanwege mijn postuur weet ik dat de kijker denkt: die man kan dat niet. Die blijft daar geen minuut in ronddraaien, dat wordt zijn dood. Of ze denken, die man past niet in die trommel, die kan daar nooit van zijn leven in, nog met geen honderd schoenlepels. Ik heb gewacht tot de laatste van de groep, om de spanning op te drijven. Gevoel voor drama, voor timing, dat maakt het verschil – dat leer je overigens op het podium. En ik bén een beetje kortademig, dat kun je in mijn microfoontje horen, maar ik bén erin gekropen, gelijk een rolmops. Meer zelfs, ware het niet dat de trommel mijn gewicht niet meer kon ronddraaien, ik had misschien het record gebroken. Begrijp je? Je eigen gebreken overwinnen, dat is pas een boodschap aan de kijker. De clichés, de vooroordelen doorbreken, dat de kijker zijn bakkes openvalt van verbazing. Daar gaat het uiteindelijk toch om. Op een bescheiden manier.
Neem nu Deslimste mens ter wereld: veel BV’s deden het in hun broek. Ik ook, maar met de glimlach. Eigenlijk met een vrolijke doodsverachting. Ik had niets te verliezen, ik ben een artiest, ik zing beter dan Koen Crucke, mijn BV-schap is gefundeerd. Als ik afga als een gieter, in om het even welk spelletje, dan blijf ik een vip, omdat ik diep geworteld ben in het medialandschap. Dat is het grote verschil met al die nepsterretjes die in het najaar als paddenstoelen uit de grond schieten, en dan pas beseffen dat ze nog moeten leren zingen of acteren.
Dankzij De slimste mens kan ik de kijker nu alle aspecten van mijn persoonlijkheid tonen, ik heb krediet opgebouwd. Ik ben, tegen wil en dank, een intellectueel onder de BV’s. Ik hoef me niet meer te verstoppen, en al helemaal niet in vrouwengewaden. Ik kan gewoon mezelf zijn, zalig is dat. Sommigen fluisteren me toe dat ik het torso heb van een Turkse worstelaar, en dat mag toch gezien worden, dacht ik zo. Ik heb vandaag dus mijn zwembroekje aangetrokken. Het zal me weinig kunnen helpen, ik ben te zwaar voor de trampoline, maar de camera’s draaien, dit is, alweer, een piekmoment. Het is David tegen de zwaartekracht. Ik zal winnen, of ik zal lijden. In het fysieke letsel toont zich de overgave van de BV. Het zal de kijker niet ontgaan. Is het iemand ontgaan dat ze Jezeke aan het kruis hebben genageld? Tweeduizend jaar geleden, en nog altijd in de media. Begrijp je?
PETER TERRIN IS SCHRIJVER.
Peter Terrin
