God sta ons bij dat een of andere computerfanaat op het idee komt een cyberzusje te maken van Phara de Aguirre. Het kan nochtans, want enkele weken geleden hebben ze ons verplicht om kennis te maken met de virtuele Martine Tanghe. Daar was maar één woord voor: verschrikkelijk. Bijna zo erg als de echte.
Press Association had met Ananova de primeur van de eerste virtuele anchorwoman. Het animeermeisje van het nieuws zeg maar, zoals Sigrid Spruyt. Enkele Belgische bedrijfjes hadden hetzelfde geprobeerd met Martine Tanghe. Totaal mislukt. Wij kregen drie Tanghes op een draaiende kubus te zien, wat niet de minste gelijkenis vertoonde met Ananova. Nadien was er een veel geslaagdere ankerman, in wie wij eerst Bavo Claes herkenden. Tot het figuurtje op het einde aanraadde om aandelen van Food Lion te kopen, waaruit bleek dat het een op dieet gestelde versie van Paul D’Hoore was.
Maar goed, het was met Martine Tanghe dat werd uitgepakt. Wij lezen in het begeleidende communiqué: ‘De digitale ankervrouw ziet er steeds vrolijk en fris uit, is nooit ziek, vergist zich nooit, verspreekt zich nooit, werkt dag en nacht, en je hoort haar nooit mopperen.’ Welnu, de echte Phara de Aguirre ziet er ook steeds vrolijk en fris uit, is nooit ziek, vergist zich nooit, verspreekt zich nooit (tenzij die ene keer dat ze haar stem kwijt was bij een item over de aantasting van de luchtwegen), en werkt eveneens dag en nacht. En je hoort ook haar nooit mopperen, zij slaat meteen. De echte Tanghe, dat is iets anders. Verdedigde zich door aan te voeren dat de kijkers haar liever in vlees en bloed zagen, dan in een perfecte gecomputeriseerde gedaante. ‘Wie perfect is, is meestal een akelig mens’, veegde ze en passant de vloer aan met Siegfried Bracke.
In De laatste show, waarin Bruno Wyndaele elke dag van die typische Bruno-Wyndaele-interviews serveert, treedt één keer per week Michiel Hendryckx op, fotoredacteur van De Standaard. Michiel filtert uit de nieuwsbeelden enkele details die u en mij ontgaan zijn. De paus komt op bezoek, en in de achtergrond heeft een kardinaal aan zijn neus gekrabd. Hendryckx spoelt terug, zet stil, doet uitvergroten, brengt elektronisch een cirkeltje aan, en gniffelt: ‘Zie hoe diene kardinaal aan zijne neus krabt.’
Een paar weken geleden had hij, uit verschillende bulletins, drie keer Martine Tanghe achter elkaar geplakt. Wij merkten niets speciaals. Hendryckx draaide de fragmentjes opnieuw, en drong aan: ‘Bezie die bloes.’ Ook Bruno, die na een antwoord van zijn gasten altijd kijkt alsof hij niet kan geloven dat dit het nu was, bleef een en al vraagteken. Hendryckx: ‘Maar kijk dan goed: bloemetjes!’ Het onbegrip bij Wyndaele steeg: ‘Hoezo bloemetjes? En dan?’
Hendryckx hief de handen ten hemel: ‘Maar enfin, Martine Tanghe! Rooie Martine. Ik heb haar nog in een parka tussen de studenten zien staan, bij de bestorming van de Blandijnberg.’ Voor wie niet mee is: die Martine moet vroeger een hete geweest zijn. Stond ooit op de cover van Humo, enkel gekleed in een string. En nu zat ze daar in een bloemetjesbloes. Als de eerste de beste bomma, dat wou Hendryckx duidelijk maken.
Sinds die Laatste show heeft Martine Tanghe een complete gedaanteverwisseling ondergaan. Haar kapsel wordt nu in model gelegd vóór de uitzending, in plaats van erna. En ze draagt opwindende T-shirts, met decolletés zo diep dat Hendryckx zich toch weer zorgen maakt. Spijkerbroeken, leren jasjes, rode laarzen tot halfweg de dijen. Als wij ons niet vergissen, was ze onlangs van kop tot teen in latex gehuld. En altijd kwaad kijken als er net een kapitalist aan het woord is geweest.
Er schiet ons nog iets te binnen. Toen de BRTN besloten had om zijn journaals tegenover die van VTM te programmeren, zaten wij met afnemende interesse naar de eerste aflevering van het zeven-uurnieuws te kijken. Plots zagen wij een verschrikte Martine playbacken. Haar lippen bewogen maar er volgde geen klank. Pas na een tijdje kwam iemand op het idee de microfoon open te draaien en hoorden wij nog net: ‘…studio dringend verlaten vanwege een bommelding.’
Een bommelding! Wat een godsgeschenk voor een eerste journaal nieuwe formule. Wij zetten ons schrap voor een nerveus verslag met hollende en schokkende camera’s, een interview met de onthutste telefoniste, een gespannen politiecommissaris van Schaarbeek, een immer kalme Bert De Graeve, en last but not least het ontploffen van de bom zelf. Daarmee had VTM het voor maanden kunnen schudden.
Maar wat deed Rooie Martine? Die Jos Van Hemelrijck en de gevaren van de zeven wereldzeeën heeft getrotseerd? Ze vluchtte weg! Keilde haar papieren op de grond, sprong recht, pulkte een luidsprekertje uit haar oor, scheurde tot onze verbijstering haar appeltjesbloes open, rukte de microfoon van haar bh, plus twee mousse opdrukkussentjes, snokte drie snoeren achteraan uit haar rok, en stormde de studio uit. En dat alles rechtstreeks op ons scherm. Voor een bordje met ‘storing’ was geen tijd meer. Mocht er daadwerkelijk een bom ontploft zijn, we hadden naar VTM moeten zappen om het te vernemen.
Acht minuten later kwam Frank De Boosere, vooraf opgenomen en dus kwinkslagend alsof er niets aan de hand was, het weer voorspellen. Waarna eindelijk ‘Even geduld’ verscheen, en weer wat later een speakerin meedeelde dat Tanghe weer op haar stoel zat. Helaas niet ingelicht dat ze in beeld was. En dus zagen wij haar volop in de weer met allerlei hulpstukken terug onder haar kleren te moffelen. Stan en Oli waren triestigaards in vergelijking met de hilarische humor die in dat ene journaal werd opgevoerd. In Vilvoorde, waar de bommelding vandaan kwam, rolden ze over elkaar heen van het lachen.
Met een virtuele presentatrice hadden wij dit alles moeten missen. Dat ze met Martine Tanghe doen wat ze willen, maar geen elektronisch geknoei aan Phara. In haar geval heeft de Schepper gedaan wat volgens hem moest worden gedaan. Wat zouden wij het beter kunnen?
koen Meulenaere
