Het format op zichzelf is uitstekend. Je nodigt twee gasten uit om samen een dag, of in het uiterste geval twee, door te brengen op een aardige buitenlandse locatie. Je laat hen praten met elkaar en met de gastheer of gastvrouw, je filmt alles en geeft een sukkelaar in Brussel de opdracht om uit al dat gezeur vijftig min of meer verteerbare minuten te distilleren.
Prima idee. Maar waarom de Provence, dat eeuwige cliché? En waarom Betty Mellaerts? Persoonlijk zouden wij veeleer opteren voor een mooie streek in Italië. Toscane bijvoorbeeld. Ja, dat lijkt ons een ideaal decor. En als gastheer iemand als… even denken, laten we pogen een profiel te schetsen. ‘ Een rijpe vijftiger met een aanstekelijke forever young look, behorend tot de categorie mannen voor wie het nooit herfst of winter wordt en voor wie de ouderdom één lange nazomer is. Een rijzige gestalte met een weelderige grijze haardos, twee tintelende blauwe ogen die je voortdurend vragend en mild aankijken. Een warme baritonstem, wohltemperiert, een perfecte dictie en een feilloos taalgebruik. In de conversatie stelt hij de juiste vragen en luistert hij aandachtig. Hij is nooit opdringerig maar altijd grappig, alert, voornaam en voorkomend. Hij prefereert een fluwelen pantalon en een goed gekozen trui boven het verkeerde maatpak met de foute das. Die unieke attitude die de Fransen “le chic négligé” noemen. ‘
Paul Goossens! Wij denken spontaan aan Paul Goossens. Die zou dat moeten presenteren. Heeft ervaring genoeg. Jarenlang is hij in dienst geweest van de Katholieke Omroep, terend op een nadien immer verzwegen verleden als jonge novice. En samen met Lou De Clerck en Jan Schodts staat hij nog steeds in de kijkcijfertop-tien aller tijden van VT4. Net boven Kamiel Spiessens en Firmin Crets.
Het programma zou kunnen beginnen, wij fantaseren maar wat, met de gasten die in een auto het landgoed komen oprijden. Paul moet hen dan zomers gekleed, in een fluwelen pantalon en een goedgekozen trui, met wijd open armen verwelkomen, alsof het zijn beste vrienden zijn. Hij moet hen eerst het huis tonen, hen in de bibliotheek achteloos wijzen op enkele eerste drukken van Dante of Spinoza, en hen dan naar hun kamers leiden. De gasten roepen nu verrukt ‘oh’ en ‘ah’ en prijzen het uitzicht en het zachte bed.
Dan stelt Paul voor dat ze zich eerst wat opfrissen en daarna samen met hem een hapje eten in de tuin. Daarbij moet de tinkelende koelemmer rondgaan, bevattende een fles parelende witte Chianti. Zo Chianti parelt, wat wij niet weten. En dan begint Paul zachtjesaan zijn gesprek en is het voor de rest zagen geblazen. Na de noen laden we de hele zwik even in een taxi voor een paar tussenshots in Sienna of in een van de honderden kloosters waar Sint-Franciscus zogezegd heeft verbleven, en kunnen ze onder een plataan nog wat verder zaniken.
Wacht! Nog een inval. Een hond! Waarom zouden we geen hond huren om nu en dan wat landerig rondom zijn baasje te dwalen? Een goede hondenclub moet bij machte zijn er een af te leveren die de neiging kan onderdrukken om Goossens terstond een stuk uit zijn been te bijten. Wie weet heeft Paul zelf zo een beest.
’s Avonds een geroosterd visje of een stukje vlees op het door lantaarns verlicht terras. Maar pas nadat het gezelschap eerst bewonderend vanop een heuvel heeft toegekeken hoe de zon aan de kim verdwijnt. Die zonsondergang filmen we één keer en monteren we naar believen tussen alle afleveringen door. Met de meest toonbare vrouwen kunnen we ’s ochtends een zwembadscène opnemen. Maar niet te close.
Nog een piano en een haardvuur, al is dat in de zomer misschien wat warm, en veel wijn. Liters en liters wijn. De kijker moet de indruk hebben dat de geïnterviewden zich echt totaal ontspannen voelen, en dus makkelijker zullen overgaan tot het blootleggen hunner ziel. In werkelijkheid nemen we drie koppels per dag op, dat is goedkoper, en veel ontspanning zal er dus niet bij zijn. De uitverkorenen zitten langer in vliegtuig en bus dan op het landgoed, maar in beeld mag dat niet blijken.
Voilà. Simpel, toch? Dat ze zoiets op de Reyerslaan zelf niet kunnen bedenken, daar kan een mens met zijn verstand niet bij. Nemen we nu de eerste aflevering van Confidenties in de Provence. Ineens zitten ze daar, midden in de wei op een deken: François Beukelaers en Christine Van Broeckhoven. Waar ligt die wei? Hoe komen ze daar? Waar is het huis waar ze logeren? Waarom staan er geen tuinstoelen, want een blinde ziet dat iedereen ongemakkelijk zit en omver dreigt te tuimelen. Hoe komt Betty aan die afschuwelijke schoenen? En aan dat lelijke, aan moeder-overste van een moderne congregatie appellerende, bruine broekpak? Waar is het zwembad? Waarom is er geen hond? IZAAAA! En hebben die mensen niets te eten gekregen? Waar is de wijn!?
Vragen, vragen, vragen, geen antwoorden. Wat bedoelt de professor met haar opmerking dat ze indertijd in de hele stad berucht was om haar vrijpostige gedrag? Waarom wil François zelfmoord plegen? Wat is er toch misgelopen met Betty Mellaerts? Mogen we alstublieft hopen dat Steve Stevaert, Freya Van den Bossche en Inge Vervotte niet zijn uitgenodigd? Waarom is De Standaard vervangen door De Morgen? En krijgen we daardoor ook weer die vervelende Yves Desmet over de vloer? Kunnen we de genodigden niet beter eerst laten nadenken voor ze een antwoord geven dat ze met geen mogelijkheid weer op de sporen krijgen? En was de rok van professor Van Broeckhoven niet van een lichtere stof dan verstandig voor iemand die beweert aan de wereldtop te staan van het wetenschappelijk onderzoek naar vroeg- tijdige dementie en Alzheimer?
Er is hier flink wat werk op de plank, of die Confidenties in de Provence gaan onze hele zomer vergallen. Waar is de goede oude tijd van Spel zonder Grenzen? Met Mike Verdrengh, Gennaro Olivieri en Guido Pancaldi. Wist u dat Spel zonder Grenzen eigenlijk een idee was van Charles de Gaulle? Meermaals trouwens.
Koen Meulenaere
