We moeten het durven toegeven: van het niveau van Confidenties in Toscane heeft de VRT daarna niets meer uitgezonden. Over Paul Goossens is toen veel lelijks verteld, en wat een schande dat een soixante-huitard vier riante villa’s met zwembad bezat, maar op deze bladzijde is hij altijd geprezen.
Het is Betty Mellaerts die het later in Confidenties in de Provence naar de knoppen heeft geholpen, met haar naargeestige gezeur over de dood en over verdriet. Waar is de tijd dat ze vrolijk gedichten van Eddy Van Vliet voordroeg. Na twee afleveringen zat het er al bovenarms op met de regisseur, omdat die haar te veel aan haar vierde echtgenoot deed denken, en aldus allerlei verdrongen doembeelden deed ontwaken. Betty werd somberder met de dag, en leek naar het einde van de reeks toe rijp voor de psychiatrie. Dat gold ook voor het gros van haar gasten. Twee van hen pleegden zelfmoord.
Van Toscane naar de Provence, aan wie dat verschil niet aanvoelt hoef je niet veel tijd te besteden. Nóg lager en je kunt beter thuis blijven, zoals Fred Brouwers vorig jaar met In vino. Fred koos een wijn die zogezegd paste bij de persoonlijkheid van een of andere zageman, maar wij zijn vergeten of dat op locatie was, dan wel in de afdeling ‘droge voeding & dranken’ van de Aldi.
Nee, dan heeft Paul Goossens een sterkere indruk nagelaten. De Villa Anterigoli kennen wij nog alsof we er zelf onze jeugd hebben doorgebracht. Villa Il Castagno bij San Gimignano, Villa Calafrale in Radda, en de Villalta in Arezzo… wat een mooie herinneringen. En die kleine straathond, die de volkswijsheid bevestigde dat elke baas op zijn hond gaat lijken. In dit geval werkte het in twee richtingen: Paul blafte, en de hond rookte drie pakjes blauwe Johnson per dag. Hoe heette dat mormel ook weer? Iza!
In de programmabrochure werd Goossens omschreven als: ‘ Een rijpe vijftiger met een aanstekelijke forever young look, voor wie het nooit herfst of winter wordt en de ouderdom één lange nazomer is. Een rijzige gestalte met een weelderige grijze haardos, en twee tintelende blauwe ogen die je voortdurend vragend en mild aankijken. Een warme baritonstem, wohltemperiert, een perfecte dictie en een feilloos taalgebruik. In de conversatie stelt hij de juiste vragen en luistert hij aandachtig. Hij is nooit opdringerig, maar altijd alert en voorkomend. Hij prefereert een fluwelen pantalon en een goed gekozen trui boven het verkeerde maatpak met de foute das. Die unieke attitude die de Fransen ‘le chic négligé’ noemen.’
Le chic négligé! Het was het enige dat Goossens gemeen had met zijn opvolgster Betty Mellaerts, al bleef het bij haar beperkt tot ‘le négligé chic’. Het is overigens omdat die Toscaanse huizen zo duur waren, dat Betty in de Provence op een camping vol Hollanders moest gaan slapen. En dat nog een jaar later Fred Brouwers het land niet meer uit mocht. Eén zo’n villa kostte een kwart miljoen frank. Per week! En Paul had ze alle vier voor drie maanden afgehuurd.
Als wij ons even concentreren, komen die Toscaanse confidenties ons weer haarscherp voor de geest. Paul die moest tellen tijdens een pingpongspelletje tussen Stefan Everts en Sven Nys. Dat jammer genoeg nogal gelijk opging. Zodat een vermoeide Goossens op de duur al was bij: ’58-57 voor Sven. Opslag naar Stefan.’
Goossens had twee idee-fixen. Dat wil zeggen, hij had er veel meer, maar er waren er twee die hij absoluut in zijn programma wou bewijzen: dat Herman Van Rompuy stond te springen om premier te worden, en dat Christian Van Thillo een nog groter gevaar voor de democratie was dan Silvio Berlusconi.
En drinken, dat ze daar deden. Zuipen! De gasten waren nog niet uit dat rare rode autootje gekropen, of Paul had hen al een viertal exquise streekwijntjes door de keel gegoten. Gevolgd door enkele plaatselijke delicatessen en een zevengangendiner, opgediend door een butler die voor het homohuwelijk was. Bij Betty kregen de mensen in het frivoolste geval een Perrier. Bij Fred wijn uit Chili of de Kaap.
Wij herinneren ons Etienne Vermeersch en Sigiswald Kuijken, beiden fanatieke Bach-liefhebbers. Kuijken vertelde hoe hij ooit in een droom het genoegen had gesmaakt om in een gezelschap te vertoeven, waarbij ook de grote componist aanwezig was. Maar zoals vaak in dromen lukt het dan niet, of ben je om een of andere reden hopeloos belachelijk. Zo ook Kuijken, die naakt was op een klein onderhemdje na, en dat reikte slechts tot net boven de navel. Hij durfde dus niet opstaan om een praatje met Bach te gaan maken, maar na een poos keek de maestro zelf zijn richting uit, en sprak hem aan. ‘En wat zei hij dan?’ vroeg een ongeduldige Vermeersch, die gefascineerd zat te luisteren. Waarna Kuijken: ‘Bach zei: wilt ge mij de tomaten een keer doorgeven?’
Paul Goossens draaide zich verveeld om naar de cameraman en de regisseur: ‘Knip dit er maar uit, dit is niet interessant. Maar stel nu uw lens scherp.’ En toen keerde hij zich weer naar zijn twee disgenoten: ‘Als ik jullie goed begrijp, vinden jullie dus dat de mediaconcentratie in handen van iemand als Christian Van Thillo gevaarlijk is voor de democratie?’
Knack-TV, het privé-station van onze chef-Wetstraat, zal de ontstane leemte deze zomer invullen. Rik Van Cauwelaert de Wyels ontvangt enkele zorgvuldig uitgekozen gasten in een van zijn drie kastelen in Wallonië. ‘ Confidences au Château‘. Een van de eerste bezoekers was Karel De Gucht. Het schijnt dat die een confidentie heeft gedaan, die hij beter niet had gedaan. Over Mireille. Vidéo sur demande.
Koen Meulenaere
